भाग- 2
आशयने काही महिने गावात राहायचं ठरवलं. तो दररोज बाबांसोबत सकाळी गाव फिरायचा.
एका दिवशी त्याने शाळेसाठी एक लघुपट तयार केला – “शिकण्याचं खरं कारण”. त्यात त्याने वडिलांचा संघर्ष दाखवला, त्यांच्या स्वभावाचं दुसरं बाजू उलगडली.
तो चित्रपट गावात दाखवण्यात आला. बघून अनेक जण भावुक झाले.
मकरंदराव तर काही बोलू शकलेच नाहीत – त्यांचा चेहरा एकदम शांत होता, डोळे मात्र पाणावलेले.
रात्री त्यांनी आदित्यला मिठीत घेतलं आणि म्हणाले,
"माझा अभिमान तू आहेस… आणि आता मला माझा मुलगा नव्याने मिळाला.
"माझा अभिमान तू आहेस… आणि आता मला माझा मुलगा नव्याने मिळाला.
वर्षं उलटली. मकरंदराव आता अंथरुणाला खिळले होते. आशय त्यांची सेवा करत होता – जेव्हा ते बोलू शकत नव्हते, तेव्हा त्याच्या डोळ्यांतून संवाद घडायचे. एके दिवशी मकरंदराव जग सोडून गेले.
आशय त्यांच्या जाण्यानंतर काही आठवडे गावातच राहिला. घरात वडलांचे काही जुने डायऱ्या, पत्रं, नोट्स सापडले. तो दिवस-रात्र ते वाचत राहिला.
एका पानावर लिहिलं होतं:
आज आशयने गाव सोडलं… पण माझ्या काळजात एक आर्त किंकाळी उमटली. त्याने मला न समजून घेतलं, पण मीही त्याला समजावलं नाही. आपलं नातं… कुठेतरी हरवलं."
हे वाचून आशय रडला. ते अश्रू दुःखाचे नव्हते – ते समजुतीचे होते.
त्याने ठरवलं – आता बाबांची कहाणी लोकांपर्यंत पोहोचवायची.
तो पुन्हा मुंबईला परतला. पण यावेळी तो प्रसिद्धीच्या झोतात नव्हता. त्याने एक नवा चित्रपट करायचं ठरवलं – “अंतर”. चित्रपटाची कहाणी एका वडील आणि मुलामधील दूराव्याची होती – पण शेवटी समजुतीच्या नाजूक धाग्यांनी जुळवलेली.
त्याने कथानक, संवाद, संगीत – सगळं स्वतः तयार केलं. अनेक कलाकार त्याच्या नावावर काम करायला तयार होते. पण आदित्यने गावच्या मुलांना लहान भूमिका दिल्या – कारण त्याला लोकांचं खरं आयुष्य दाखवायचं होतं, अभिनय नाही.
चित्रपट प्रदर्शित झाला – आणि प्रेक्षकांचे डोळे पाणावले.
चित्रपटाच्या यशानंतर आशय परत गावात आला – पण यावेळी कायमचा. त्याने वडिलांच्या जुन्या घराला नव्या रूपात सजवलं. "साने कला केंद्र" तिथे उभारलं.
गावातले तरुण आता त्याच्याकडे शिकायला यायचे. तो त्यांना फक्त अभिनय शिकवत नसे – तर नात्यांचं मोल, माणूस म्हणून जगण्याची कला शिकवत असे.
एके दिवशी एका विद्यार्थ्याने त्याला विचारलं,
"सर, एवढं मोठं यश मिळालं… आणि तुम्ही गावात का?"
"सर, एवढं मोठं यश मिळालं… आणि तुम्ही गावात का?"
आशय हसला...
गावातल्या एका सामाजिक कार्यक्रमात आशयला स्वरा भेटली – त्याची कॉलेजमधली जुनी मैत्रीण. ती आता सामाजिक कार्यकर्ती होती. दोघंही आपल्या क्षेत्रात नाव कमावलेले, पण दोघांच्याही आयुष्यात एकाकीपणा होता.
हळूहळू त्यांचं मैत्रीतून प्रेमात रूपांतर झालं. आणि एक दिवस अत्यंत साधेपणाने दोघांचं लग्न झालं.
काही वर्षांनी आशयला एक मुलगा झाला – आराध्य, तो एकदम उत्साही, तल्लख बुद्धीचा, पण त्याच्या आयुष्यातही एक वेगळं स्वप्न होतं – तो एक खेळाडू बनू इच्छित होता.
आशय त्याच्या स्वप्नांवर हसला नाही, त्याला अडवलं नाही…
पण एक दिवशी, नामदेवने राष्ट्रीय स्पर्धेसाठी शहरात कायम राहायचं ठरवलं. आशय काही बोलला नाही, पण त्याच्या मनात प्रश्न उठले –
"मी वडिलांसारखाच होत चाललोय का?"
परंतु यावेळी त्याने अंतर वाढू दिलं नाही. त्याने आराध्यला स्वतःचं बॅग भरून दिली आणि फक्त एक वाक्य म्हटलं –
"हे नातं अंतरामुळे नाही, विश्वासामुळे जिंकेल."
"हे नातं अंतरामुळे नाही, विश्वासामुळे जिंकेल."
सौ. सोनल शिंदे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा