तगमग भाग तीन

राज अगदी शांतपणे कार चालवत होता. गाडीतल्या एफ एम वर एक रोमँटिक गाणं सुरू होतं रजनी कधी त्याच्याकडे पाही आणि कधी गाडीच्या खिडकीच्या काचेतून बाहेर. “राज आपल्याला संध्याकाळी साडेसात पर्यंत तिथे पोहोचायचं आहे आणि तु ज्या वेगाने गाडी चालवतो आहेस ना तर मला तरी वाटतं की तिथे पोहोचेपर्यंत आपल्याला 24 तास नक्कीच लागतील.”रजनीने मुद्दाम राजची खोडी काढली. न जाणू कसं काय राजने ही गाडीची स्पीड वाढवली. आणि मग रजनी हसायला लागली. रजनीचा जसजसा हसण्याचा वेग वाढत होता तसतसा राजा गाडीचा आहे वेग वाढत होता. रजनीला तर जणू वाटत होतं की तिला पंख फुटले आहेत आणि ती वाऱ्यावर स्वार होऊन चांदण्यांशी बोलते आहे. हायवेवर आपण किती स्पीडने गाडी चालवतो आहे हे मात्र राजच्या लक्षात आलं नाही. रजनीचा हसना टाळ्या वाजवून हवेवर स्वतःची ओढणी उडू देणार त्याला खूपच चॅलेंजिंग आणि छान वाटत होतं तेवढ्यात जे नको व्हायला होतं ते घडलं. विरुद्ध दिशेने एक मोठा कंटेनर येत होता एक क्षण राजचं लक्ष विचलित झालं आणि कंटेनर ने गाडीला जोरदार धडक दिली. राजने ब्रेक दाबले, स्पीड कमी केली, पण तोपर्यंत खूप वेळ होऊन गेला होता. राज आणि रजनीची गाडी एका रस्त्यालगतच्या झाडावर आदळली होती आणि डोक्याला जबर मार लागल्याने रजनी तिथे निपचित पडली होती. राजलाही जबर दुखापत झाली होती. त्याचा एक हात आणि पाय जायबंदी झाला होता. तो कार मधून विरुद्ध दिशेला फेकल्या गेला होता. झालेल्या अपघाताचा धक्का इतका होता की केवळ विचारांनाच राज बेशुद्ध पडला. दोन दिवसानंतर जेव्हा तो शुद्धीवर आला तेव्हा नाना त्याच्या बाजूला भकास डोळ्यांनी बसले होते. नानांचे असे वीजलेले डोळे बघून राज्य अंगावर सर्कल एक भीतीचा काटा उभा राहिला. त्याने धीर एकवटून कसं बस रजनी हा शब्द उच्चारला. रजनी हे नाव कानावर पडतात नानांच्या डोळ्यातून दोन टप्पोरे अश्रू राजच्या हातावर पडले, आणि राज एकदम सुन्न झाला. रजनीच्या जाण्याने राज अगदी कोलमडून गेला होता. त्याला जगण्याची इच्छा नव्हती पण नानांचा धीराचा आणि संयमाचा हात त्याच्या पाठीवर होता त्यामुळे तो आयुष्याचं काही बरं वाईटही करू शकत नव्हता.