पिकनिक भाग १० - पोलिस तपास

पिकनिक भाग १०
पोलिस तपास
सगळ्यांनीच साधनाच्या म्हणण्याला सहमती दर्शवली. आता इंस्पेक्टर साहेबांची परीक्षा होती. ही केसच विचित्र होती. पण दोन माणसं बेपत्ता झालेली होती त्यामुळे FIR नोंदवणं आवश्यक होतं. त्यांनी मिसिंग रीपोर्ट नोंदवला, आणि म्हणाले की आपल्याला आता स्पॉट वर जाऊन तपास करावा लागेल. कोणाला तरी थांबावं लागेल. रमेश तिथलाच होता, तो तयार झाला. सारंग पण म्हणाला की,
“मी पण थांबायला तयार आहे.” – सारंग. मग बाकी सर्व मुंबईला परत गेले.
“मला पुन्हा सर्व अगदी तपशीलवार सांगा. छोटीशी गोष्टही वगळू नका.”–इंस्पेक्टर राऊत
सारंगने मग सगळी कथा पुन्हा सांगितली. जे काही सारंग कडून सुटलं होतं त्यांची भरपाई रमेश करत होता.
“चला आपण स्पॉट वर जाऊ.” इंस्पेक्टर राऊत असं म्हणाले आणि टीमला बरोबर घेऊन सर्व सातपाटी ला निघाले. सातपाटीला पोचायला दुपारचे चार वाजले. खाडी वर पोचले तेंव्हा पाणी पूर्ण ओसरलं होतं. पार्टी मंदिरात जायला निघाली.
मंदिर मोकळं होतं. राऊत साहेब, कोण कुठे बसलं होतं यांची माहिती घेत होते.
“तुमचं म्हणण असं आहे की विदिशा मंदिराच्या दोन्ही पैकी एका कडेला उभी होती आणि तेंव्हाच एका होडीतल्या माणसांनी तिला खेचलं आणि तिला वाचवण्यासाठी विशालने पाण्यात उडी घेतली. पण हे रात्रीच्या अंधारात घडलं. त्यांना विदिशा दिसलीच कशी?” – राऊत.
“साहेब, अंधार होता तरी आम्हाला त्या होड्या दिसल्या. तसंच त्यांना पण विदिशा दिसली असेल.” – सारंग.
“हे शक्य आहे का? जर अंधार असेल, तर कोणीच दिसणार नाही. काय, भुताटकी आहे की काय?” – राऊत.
“हो साहेब आम्हाला तसंच वाटतंय.” – रमेश.
“भुतं माणसाच्या मानगुटीवर बसतात हे ऐकलं होतं पण भुतं माणसाला पळवतात हे प्रथमच ऐकतो आहे. पटत नाही साहेब.” – राऊत.
“आम्ही सकाळी दोन्ही काठावर जाऊन खुप चौकशी केली. पण इतक्या साऱ्या होड्या खाडी मध्ये येतात हेच कोणी मान्य केलं नाही. कोणीही काही पाहिलं नाही. आणि साहेब, बोटीतल्या लोकांच्या डोक्यावर आम्ही मराठे शाहीत शिपाई आणि शिलेदार घालत होते तश्या आडव्या पगड्या पाहिल्या. आता तुम्ही सांगा भुताटकी शिवाय दुसरं काय असू शकतं? तुम्हीच सांगा.” – सारंग.
“विदिशा दिसायला सुंदर होती असं तुम्ही म्हणता, पण मला सांगा ते लोकं जर भूत असतील, तर त्यांना विदीशाचं आकर्षण वाटण्याचं काय कारण आहे? आणि कारण नसतांना ते तिला का पळवतील?” – राऊत.
“तुम्ही म्हणता मान्य, पण असं घडलं आहे. त्याचं काय?” – सारंग.
“मला सांगा भूतं विरल म्हणजे हवे सारखी असतात हेच आपल्याला माहीत आहे मग विदिशा सारखी जड वस्तु ते कसे उचलतील?
“आमचं डोकं चालत नाही म्हणून तर तुमच्या कडे आलो.” – सारंग.
“हूं, इथे मंदिरात तर काही सुगावा लागत नाहीये, चला आपण पुन्हा दोन्ही काठावर विचारपूस करू.” – राऊत.
सगळीकडे नकारघंटाच वाजली.
“साहेब, इथे खाडीत इतक्या होड्या कधीच येत नाहीत साहेब.” – गावकरी.
“खाडीत होड्या येत नाहीत असं कसं होईल?” – राऊत.
“या खाडीत फारसे मासे सापडत नाहीत. उगाच चार दोन होड्या फिरत असतात आणि त्या पण इथल्याच असतात. आणि साहेब धोतर कोण वापरतंय आज काल? सगळेच पॅन्ट शर्ट घालतात. आणि पगडी? छ्या, सगळ्यांची केसांची फॅशन असते आजकाल.” – गावकरी.
राऊत हताश होऊन पालघरला परतले. सारंग आणि रमेश मुंबईला. महिना भर पुन्हा पुन्हा सातपाटीच्या फेऱ्या मारून आणि चौकशी करून, हाती काहीच लागलं नाही.
ऑफिसच्या लोकांनी मग विशालच्या आणि विदिशाच्या घरी कळवलं. दोन्ही कुटुंब मुंबईला आले. विदिशा आणि विशालचे आईवडील एकमेकांना ओळखत नव्हतेच. सारंगने त्यांना मूळापासून सर्व सांगितलं. त्यानं काही उमजच पडत नव्हता. वेड्यांसारखे ते सारंग कडे पहातच राहिले. पाचेक मिनिटांनी जेंव्हा त्यांच्या मेंदूला सत्याची जाणीव झाली, तेंव्हा ते सुन्न झाले.
“असं कसं झालं? त्यांना लग्न करायचं होतं तर पळून कशाला गेले? आम्ही काही विरोध केला नसता.” विदीशाची आई म्हणाली. विशालच्या आईवडिलांनी पण तेच मत नोंदवलं.
“अहो काकू,” साधना म्हणाली की, “तसं काहीच नाहीये. ती दोघं परस्परांना ओळखत सुद्धा नव्हती. विदिशा दुसऱ्या डिपार्टमेंट मध्ये काम करते. ती माझी मैत्रीण म्हणून मी तिला ट्रीपला चालते का, म्हणून विचारलं. ट्रीपला सर्व जमले तेंव्हाच मी पालघरला तिची सर्वांशी ओळख करून दिली. त्या अगोदर ती दोघं कधीच भेटले नव्हते.”
“मग काय एकाच दिवसांत प्रेम जमलं आणि पळून जायचं निर्णय झाला? विदिशाने असे अविचाराने निर्णय घेतलेले मला तरी आठवत नाही. आणि इतकी वर्ष बाहेर अगदी परदेशात राहून सुद्धा तिचं काही प्रकरण नव्हतं.” -विदीशाची आई म्हणाली.
“अगदी हेच मला पण म्हणायचं आहे. विशाल सुद्धा कधीच उथळपणे वागल्याचं मला तरी स्मरत नाही.”- विशालची आई.
“अहो आम्हाला सुद्धा दोघांबद्दल काडीचाही संशय नाहीये. म्हणून तर असं वाटतंय की हा सगळा भुताटकीचा प्रकार असावा.” – वसुंधरा आणि नीलिमा.
“हे काय नवीनच! तुमच्या सारखे शिकले सवरलेले लोकं असं बोलता आहात तर काय म्हणायचं?” – विदिशाची आई.
“बरोबर आहे. असा कसं निष्कर्ष काढला तुम्ही?” – विशालची आई.
“उगाच नाही, त्या होडीतल्या माणसांच्या डोक्यावर शिवाजी महाराजांच्या काळात मराठे जसे आडवी पगडी घालत होते, तशाच पगड्या त्या लोकांनी घातल्या होत्या. आणि विचित्र अंगरखा होता अंगात. त्याला बाराबंदी म्हणतात असं नंतर कळलं. आता तुम्हीच सांगा.” – उमेश आणि शशांक.
हे ऐकल्यावर मात्र दोन्ही पती पत्नी विचारात पडले. विशाल बद्दल सर्वांनी इतकी ग्वाही दिली होती आणि त्याच्या आई वडिलांना भेटल्यावर विशालने विदिशाला फूस लावली असेल ही शंका घ्यायचं काहीच कारण दिसत नव्हतं. आणि विदिशा सुद्धा बळी पडेल, असंही वाटत नव्हतं. शेवटी विदिशाच्या आईने हार मानली. म्हणाली,
“मग आता काय करणार आहोत आपण?” – विदिशाची आई.
“पालघर पोलिस स्टेशन मध्ये तक्रार नोंदवलेली आहे. आता जे काही करायचं ते पोलीसच करतील.” – सारंग
“त्याला चार दिवस होऊन गेलेत. त्यांच्याकडून काही कळलं का?”–विशालचे बाबा.
“नाही, अजून तरी नाही.” – सारंग.
“अहो आपण पालघरला जाऊन त्यांची भेट घेऊ.” विदीशाची आई.
मग दोन्ही परिवार पालघरला जाऊन राऊत साहेबांना भेटले. ते तरी काय सांगणार? पोलिस तपास चालू आहे एवढंच बोलले. निराश होऊन सगळे परतले.
पालघर पोलिसांनी विशाल आणि विदिशा दोघांचेही फोटो सगळीकडे पाठवून दिले. कुठूनही यश मिळालं नाही. असेच चार महीने गेले.
विशाल आणि विदिशाच्या घरून दर आठवड्याला फोन येत होते आणि त्यांना छापील उत्तर तपास चालू आहे हेच मिळत होतं.
पुन्हा पुन्हा सातपाटीला जाऊन आणि लोकांना तेच तेच प्रश्न विचारून काहीच साध्य झालं नाही तेंव्हा कंटाळून राऊत साहेबांनी समरी रीपोर्ट लिहायला घेतला. त्यात ठळक बाबी म्हणून असं नमूद केलं की घटना घडली ही सत्य आहे याची खात्री झाली आहे. बेपत्ता व्यक्तींचा खूप शोध करूनही काही पत्ता लागला नाही.
त्या करिता ही केस क्लोज करण्यात यावी अशी विनंती. हा रीपोर्ट त्यांनी ठाण्याच्या ACP साहेबांना पाठवून दिला. ACP साहेबांनी राऊत साहेबांना ठाण्याला बोलावून सविस्तर चर्चा केली आणि तपास अपुरा आहे पण बेपत्ता व्यक्तींचा शोध लागण्याची शक्यता दिसत नाही. असा क्लोजर रीपोर्ट कोर्टात सादर केला आणि केस क्लोज करण्याची परवानगी मागीतली. कोर्टाने परवानगी दिली नाही, अजून काही दिवस तपास करा, कदाचित काही दुवा सापडेल, त्यावरून पुढे जा. असा आदेश दिला. त्यामुळे केसची फाइल पेंडिंग केस म्हणून रेकॉर्डस मध्ये गेली.
ऑफिस मधले लोकं काही दिवस हळहळले मग नंतर आपापल्या रुटीन मधे बुडून गेले. चार महिन्यांनंतर, विशालच्या वडिलांनी विदिशाच्या वडिलांना फोन करून विचारलं की,
“एकदा समक्षच पालघरला जाऊन यायचं का?”
“हो हो, जाऊ. पण मी काय म्हणतो, आपण दोघंच जाऊ म्हणजे दोन दिवसांत परत येतं येइल.” – विदिशाचे वडील.
त्या प्रमाणे दोघं पालघरला जाऊन आले. पदरात काहीच पडलं नाही उलट केस बंद करण्यात आली आहे हे ऐकायला मिळालं
“आता सर्व मार्ग खुंटलेले दिसत आहेत. काय करायचं?” – विशालचे वडील.
“जिथे पोलीसच शोध घेऊ शकले नाही, तिथे आपण काय करायचं? जीवंत तरी आहेत की नाही हे ही माहीत नाही. समुद्रात बुडाले असतील का? विदीशाला पोहता येत नाही.” – विदिशाचे वडील.
“नाही ही शक्यता मला तरी वाटत नाही. विशाल पट्टीचा पोहणारा आहे आणि खाडीत कंबर भरच पाणी होतं असच सगळे म्हणाले. त्यामुळे विशालने जर तिच्यामागे पाण्यात झेप घेतली असेल, तर विदिशाचं नक्कीच काही वाईट होण्याची शक्यता नाही.” – विशालचे बाबा.
“म्हणजे आपण आता फक्त वाट बघायची. असाच ना?” - विदिशाचे बाबा.
“हो अजून काय? जशी परमेश्वराची इच्छा.” – विशालचे बाबा.
क्रमश:----
पुढचा भाग उद्या – अस्तित्वाचा लढा.