स्मशानातील पाठलाग भाग १

अमावस्येची ती काळी रात्र होती. दूरवरून कुत्र्यांचा आवाज भयाण वाटत होता. आज सकाळीच शेजारच्या रमाकाकूंची अंत्ययात्रा घरासमोरून गेली होती. राव्हल्याच्या नाकावर, कपाळावर आणि नुकत्याच फुटलेल्या मिशीवर घामाचे थेंब दिव्याच्या प्रकाशात चमकत होते. भीतीमुळे राव्हल्या आजही दिवा लावूनच झोपला होता. त्याने अंगावर पांघरूण घेतले आणि सकाळीच उठायच्या निर्धाराने कुत्र्यांप्रमाणे अंगाला एकटवून तो झोपी गेला. गुडघे छातीजवळ घेऊन त्याने भीतीला मुठीत पकडले होते.