“जीवनात लोक येतात, जातात… आपण फक्त उरतो”

खूप दिवस आपण लोकांपासून दूर गेलो की जग आपल्याला विसरतं… ही कडू पण खरी जाणीव आहे. चार दिवस नजरेआड गेलो, फोन बंद ठेवला, भेटणं कमी केलं की नाव हळूहळू लोकांच्या आठवणींतून पुसटलं जातं. कालपर्यंत “कसा आहेस?” म्हणणारे, आज “तो कोण?” असा प्रश्नही विचारत नाहीत. यावरून एक गोष्ट प्रकर्षाने समजते आपण स्वतःला जितकं महत्त्व देतो, तितकं जग आपल्याला देत नाही. माणूस कायम या भ्रमात जगतो की लोक त्याच्याशिवाय राहूच शकत नाहीत, त्याच्याशिवाय सगळं ठप्प होईल. पण वास्तव याच्या अगदी उलट असतं. आपण असलो किंवा नसलो, जग आपल्याच गतीने पुढे चालत राहतं.