8 ए एम मेट्रो आणि अलौकिक ललित

कथा कशी हळुवार चालते ना, संथ पाण्यात नाव तरंगवी तशी, शांत चालत जाते आणि मग एक-दोन झटके लागतात.
इरावतीचा तो प्रवास कुठेतरी थांबतो पण ती मैत्री तशीच राहते मनात, आयुष्यभरासाठी!
आयुष्य पुन्हा सुरळीत चालत राहतं तिच्यासाठी पण आता ती पूर्वीची भित्री इरावती नसते; ती खूप काही वेगळी झालेली असते.
एखाद्या माणसाला आपण भेटल्यानंतर आपल्या काहीतरी बदलतं हे नक्की, जे हे मी स्वतः देखील खूपदा अनुभवलेलं आहे म्हणजे एखादं पुस्तक वाचलं तरी तुम्ही अगोदरचे तुम्ही राहत नाहीत तुमच्या काहीतरी बदलत, कधी तुम्ही सुधरता कधी तुम्ही स्वतःच नवीन वर्जन आवृत्ती बनता. कधी आपण काही गोष्टी सोडून देतो ,कधी काही मान्यता तुटून जातात, कधी स्वतःला नव्याने उमगतं .
हा सिनेमा मी एकट्यात पाहिला पुन्हा असं वाटलं एखाद्या अशा व्यक्तीबरोबर पहावा ज्याची विचारसरणी माझ्यासारखीच आहे, त्या दरम्यान तिघा चौघांना हा चित्रपट मी सुचवला असेल.
आणि दुसऱ्यांदा एका जवळच्या मैत्रिणी सोबत नॉनस्टॉप हाच पिक्चर पाहिला तेव्हाचा आनंद वेगळाच. समविचारी लोकांचं असंच असतं. जिथे जिथे म्हणून मी सिनेमा पाहताना घुटमळले आणि अडखळले होते तिथे तीही तशीच ,तोच आणि तसाच विचार करत होती.
यावेळी तो सिनेमा पाहताना असं वाटलं “ऐसे लगा कोई कविता चल रही है बिना रुके, लगा जैसे कोई नज्म बन रही है धीरे धीरे!”
प्रत्येक वेळी स्त्री पुरुष भेटले की ते प्रेम किंवा अफेयर किंवा काहीतरी असं नसतं. कितीतरी वेळा ते माणुसकी, केवळ मनुष्यप्राणी किंवा कधी अलौकिक या स्तरावर काहीतरी असतं. असं माला तरी वाटतं.