थरकाप उडवणारा प्रसंग

१९९२ सालची गोष्ट आहे, मला मुंबईला कामासाठी जायचं होतं, म्हणून मी ट्रॅवल एजंटला संध्याकाळच्या फ्लाइटचं बूकिंग करायला सांगितलं आणि हॉटेल पण बूक करायला सांगितलं. फ्लाइट संध्याकाळी सात वाजता होती, पण लेट झाली आणि मी मुंबईला रात्री नऊ च्या ऐवजी रात्री बाराला पोचलो.
एजंटने हॉटेलचा नाव पत्ता दिला होता, तिथे पोचलो.
“माझं बूकिंग आहे. दिलीप भिडे.” – मी रिसेप्शन वर सांगितलं. त्याने रजिस्टर बघितलं आणि म्हणाला,
“हो बरोबर आहे, पण आता रूम रिकामी नाहीये.” – डेस्क ऑफिसर.
“अरे, एकीकडे बरोबर आहे म्हणता, आणि रूम रिकामी नाही असंही म्हणता?” – मी.
“साहेब, तुम्ही रात्री नऊ पर्यन्त पोहोचाल असं एजंटने सांगितलं होतं, आम्ही तुमची अकरा वाजे पर्यन्त वाट पाहीली, आणि मग दुसऱ्याला देऊन टाकली.” – ऑफिसर.
“पण एवढ्या रात्री मी कुठे जाऊ? तुम्ही काही तरी व्यवस्था करा. एका रात्रीचाच प्रश्न आहे.” – मी.
“नाही हो साहेब, शक्य असतं तर मीच काही तरी केलं असतं. तुम्ही टॅक्सीवाल्यालाच सांगा, त्यांना माहीत असतं.” – ऑफिसर.
“काय झालं साहेब?” – टॅक्सीवाला
“बूकिंग होतं माझं पण फ्लाइट 3 तास लेट झाली मग त्यांनी रूम दुसऱ्याला दिली. आता जागा नाही म्हणतात. तुला माहीत आहे का एखादं चांगलं हॉटेल?” – मी.
“इथून जवळच एक आनंदयात्री हॉटेल आहे, तिथे माझी थोडी ओळख आहे, तिथे ट्राय करायचं का?” – टॅक्सी ड्रायव्हर.
“चल, एका रात्रीचाच तर प्रश्न आहे. जसं असेल तसं.” – मी.
हॉटेल मधे रूम रिकामी आहे हे कळल्यावर ड्रायव्हर निघून गेला.
त्या मॅनेजरने माझं नाव आणि पत्ता उतरवून घेतला, आणि विचारलं,
“किती दिवस हवी आहे रूम?” – मॅनेजर.
“आजची रात्र. उद्या सकाळी 10 वाजता चेक आउट करेन.” – मी.
शेजारी एक माणूस आणि एक बाई उभी होती. मी फारसं लक्ष दिलं नाही. पण तो माझ्याच कडे बघत होता. म्हणाला,
“काय साहेब, मुंबई फिरायला एकटेच आलात?” – गृहस्थ.
“नाही हो, फिरायला नाही, काम आहे म्हणून आलो आहे. उद्या एक महत्त्वाची मीटिंग आहे. ती आटोपली, की संध्याकाळच्या विमानाने नागपूरला परत.” – मी.
“असं आहे का, मग ठीक आहे.” आणि असं म्हणून तो किल्ली घेऊन चालला गेला.
मी पण रूम मधे गेलो. गृहस्थ मला जरा चमत्कारीकच वाटला. पण असतात असे काही लोकं असा विचार करून मी त्याकडे दुर्लक्ष केलं. मीटिंग बद्दल थोडी रिवीजन करून झोपलो.
रात्री केंव्हा तरी दरवाजा जोरजोरात ठोकण्याच्या आवाजाने जाग आली. घड्याळात पाहिलं तर अडीच वाजले होते.
“दरवाजा खोलो. जलदी.” कोणी तरी टि‍पेच्या स्वरात ओरडत होतं. मला वाटलं की आग लागली असेल म्हणून घाई करत आहेत. मी दरवाजा उघडला तर दरवाज्यात दोन पोलिस आणि एक महिला पोलीस उभी होती. पोलिसांनी मला आत ढकललं. एका पोलीसाने मला पकडून ठेवलं आणि एक पोलिस आणि महिला पोलीस रूम मधे शिरले. आणि शोधा शोध सुरू केली. पलंगाच्या खाली, बाथरूम सगळं पाहून झालं. त्या दहा बाय दहा च्या रूम मधे काय सापडणार होतं हेच कळत नव्हतं.
“कोई नहीं हैं साब।“ – महिला शिपाई।
“अछेसे चेक करो शायद ड्रम मे छुपी होगी।“ – वरिष्ठ पोलिस।
“नहीं साब बाथरूम मे ड्रम नहीं हैं।“ – महिला पोलिस।
“क्या रे, इतने जल्दी निपटाके भगा दिया लड़की को?” – वरिष्ठ पोलिस।
मी काही उत्तर देणार त्याच्या आधीच त्याने माझं बखोट पकडलं आणि म्हणाला,
“चल, बाहेर चल.” आणि तो मला बाहेर जिथे रीसेप्शन होतं तिथे जवळ जवळ ढकलतच घेऊन गेला. तिथे आधीच एका बाजूला सहा सात पुरुष उभे होते आणि दुसऱ्या बाजूला सहा सात पोरी उभ्या होत्या. पुरुष रूमालानेच चेहरा झाकण्याचा प्रयत्न करत होते. मुली मात्र सराईता सारख्या बिनधास्त उभ्या होत्या. दोघी जणी तर जेमतेम 14-15 वर्षांच्या वाटत होत्या. हा सगळा प्रकार बघितला आणि माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली. त्या हॉटेल मधे कुंटणखाना चालत होता आणि आज पोलिसांची धाड पडली होती हे लक्षात आलं. माझ्या सगळ्या संवेदनाच बोथट झाल्या होत्या. बायको, मुलं, नातलग, मित्र सर्वांचे चेहरे एखाद्या मालिके सारखी डोळ्यांसमोरून सरकली. काय होणार पुढे हेच कळत नव्हतं. मी ध्यानी मानी नसतांना एका विचित्र सापळ्यात अडकलो होतो. यातून सुटायचं कसं हेच समजत नव्हतं. मुलींची चौकशी करण्याची कोणालाच गरज वाटत नव्हती. सर्वच पुरुषांची उलट तपासणी चालली होती. एक सीनियर पोलीस माझ्या कडे आला.
“नाव पत्ता सांगा.” – पोलीस.
मी नाव आणि पत्ता सांगीतला. त्याने हॉटेलच्या रजिस्टर मधे नाव पाहील. मग म्हणाला,
“बऱ्या बोलाने खरं नाव आणि पत्ता सांगा. नाही तर आमच्याकडे वेगळी पद्धत आहे. तुम्हाला झेपणार नाही.” – पोलीस.
“साहेब मी खरंच सांगतो आहे. मी आजच ऑफिस च्या कामाने संध्याकाळच्या विमानाने नागपूरवरून आलो आहे आणि उद्या वापस जाणार आहे.” – मी.
“नागपूरवरून थेट मुंबईला एका दिवसासाठी? आणि ते ही विमानाने? म्हणजे कोणी खास पाखरू असणार. आम्हालाही कळू द्या.” – पोलीस.
“साहेब, तुमचं काही तरी गैरसमज होतो आहे, मी त्यातला नाहीये. माझा नागपूरला छोटासा कारखाना आहे. आणि मी खरंच कामानिमित्त आलो आहे.” – मी.
“ही जे इथे माणसं उभी आहेत ना, ती सगळीच धंदेवाली आहेत. तुम्ही कोण वेगळे लागून गेलात.” - पोलीस.
“साहेब खरं सांगतो, माझं सांताक्रूझ च्या हॉटेल मधे बूकिंग होतं, पण फ्लाइट लेट झाली म्हणून त्यांनी रूम दुसऱ्याला देऊन टाकली. टॅक्सी ड्रायव्हरने इथे आणलं म्हणून मी इथे आहे. अजून काही नाही.” – मी.
“काय प्रूफ आहे? तुमचं नाव तरी खरं आहे का? आम्हाला डाऊट आहे.” – पोलीस.
आता 92 साली प्रूफ साठी आधार कार्ड क्रेडिट कार्ड ही नावं सुद्धा माहीत नव्हती. सगळाच आनंद होता. मग मला आठवलं की माझ्या जवळ विमानाचं तिकीट आहे. त्या काळी आताच्या सारखी इटीनरी नसायची. एक चार पानी बूकलेट असायचं आणि ते हिशोब ठेवण्यासाठी व्हाऊचरला जोडाव लागायचं. मी लगेच पोलिसाला थांबा म्हणालो आणि रूम मधे जाऊन तिकीट आणलं.
“हे बघा साहेब, इंडियन एअरलाइन्स चं तिकीट आहे. याच विमानाने मी मुंबईला आलो. आणि हे उद्याचं तिकीट माझं परतीचं आता तरी विश्वास ठेवा माझ्यावर.” – मी
मी हे सांगत असतांना एक पोलीस आत आला, त्यांच्या कडे पाहीलं आणि जिवच धसकला. हा तोच माणूस होता, जो काऊंटर वर माझी चौकशी करत होता. त्या वेळेस तो सिविल ड्रेस मधे होता. आता हा आणखी काय दिवे लावतो या विचारात मी असतांना तो म्हणाला,
“साहेब, यांना जाऊ द्या. सज्जन माणूस आहे. हे या लोकांसारखे नाहीयेत.” – गृहस्थ. “कशावरून बोलता तुम्ही जाधव.” – पोलीस.
“हे साहेब रूम बूक करत असतांना मी काऊंटर वरच होतो साहेब. हे जी माहिती सांगत होते, ती मी यांनी सांगितलेल्या सांताक्रूझ च्या हॉटेल मधे फोन करून चौकशी केली साहेब. त्या माणसाने तेच सांगितलं, जे हे साहेब सांगत आहेत.” – गृहस्थ.
हा संवाद बाजूलाच इंस्पेक्टर साहेब ऐकत होते. आता ते पुढे आले.
“ठीक आहे मिस्टर भिडे आज तुम्हाला सोडतो आहे आम्ही. पण यापुढे कुठल्याही हॉटेल मधे जायच्या अगोदर पूर्ण माहिती काढत जा. दर वेळेस तुम्ही सुटालच अशी गॅरंटी देता येणार नाही. आता रूम मधे जा आणि सकाळ पर्यन्त दार उघडू नका.”- इंस्पेक्टर.
परमेश्वरानेच कृपया केली म्हणून एका भयानक आवर्तनातून सही सलामत सुटका झाली होती.