आई तुझं लेकरू येडं गं कोकरू
भाग :१
राहुलचं बालपण हे वेदनेचं आणि संघर्षाचं प्रतिक होतं. वडील गेल्यापासून तो आणि त्याची आई हे एवढंच त्याचं जग होतं. त्याची आई शोभा खूप कष्टाळू होती,तिला शिवणकाम खूप मस्त जमायचं पण शिवणकाम करण्यासाठी लागणारी टेलरिंग मशीन घेयला तिच्याकडे पुरेसे पैसे नसायचे. दुसऱ्यांकडे धुणं-भांडे करून ती राहुलचं शिक्षण चालवायची, पण तिला असं वाटायचं की ती कधीच तिच्या मुलाला सुखात ठेवू शकणार नाही.
राहुलचं मन आईच्या काळजीने अस्वस्थ होतं. त्याला हे ठाऊक होतं की तिचं स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी काहीतरी मोठं करावं लागणार आहे. त्यामुळेच त्याने ठरवलं की आपल्या अभ्यासासोबत तो काहीतरी काम करणार. आपल्या आईच्या स्वप्नाला पंख देण्यासाठी तो मुलांना शिकवणी द्यायला लागला.
राहुल शाळेच्या सुटीनंतर शेजारच्या लहान मुलांना शिकवायला जात असे. त्याने यासाठी एकही पैसा न घेता आधी काही दिवस शिकवायला सुरुवात केली, पण नंतर त्याच्या मेहनतीचं चीज म्हणून काही पालकांनी त्याला पैसे देण्याची तयारी दर्शवली. त्याला वाटलं की हे पैसे तो आईच्या स्वप्नासाठी वापरू शकेल, आणि त्याने ते पसे आनंदाने स्वीकारले. पण हे सगळं त्याने आईपासून लपवलं होतं.
दररोज संध्याकाळी उशिरा घरी येणाऱ्या राहुलला पाहून आईच्या मनात शंका येऊ लागली. तिला काही कळत नव्हतं की हा मुलगा शाळा सुटल्यावर कुठे जातो. एकदा तिने त्याला विचारलं, "राहुल, का उशीर होतोय तुला रोज? तू कुठे जातोस?"
राहुल तिच्या प्रश्नांना चुकवत म्हणाला, "आई, शाळेत थोडं अभ्यासाचं काम असतं, म्हणून उशीर होतो."
आईने त्याला खूपदा समजवण्याचा प्रयत्न केला, पण राहुल काही सांगत नसे. त्याची आई अस्वस्थ झाली. तिला वाटलं की राहुल कुठल्यातरी वाईट संगतीत आहे किंवा त्याच्या मनात काही वेगळं आहे. अशा अवस्थेत तिचं मन सतत काळजीत असायचं.
एका संध्याकाळी मुसळधार पाऊस सुरू झाला. आकाशात काळ्या ढगांनी आसमंत व्यापला होता, विजेचे कडकडाट आणि जोराचा पाऊस यामुळे संपूर्ण गाव भीतीच्या छायेत दडपलं होतं. शोभाचं मन चिंतेत होतं, कारण राहुल अजूनही घरी आला नव्हता. तिला भीती वाटू लागली की काहीतरी चुकीचं घडणार आहे. तिच्या आयुष्यातून एकुलता एक आधारवड गेल्यानंतर ती कशीतरी आता जगत होती,राहुल देखील असाच तिला सोडून गेला तर तिचं काय होईल याची तिचा खूप चिंता भासू लागली.
रात्री उशिरा, दाराच्या वाजण्याचा आवाज आला. राहुल घरात शिरला, पावसात पूर्ण भिजलेला, थरथरत आणि थकलेला. आईने दार उघडलं, आणि त्याच्या अंगावर ओरडली, "राहुल, तू आता येतोस? तू माझं काहीच ऐकत नाहीस. तुझ्या बापासारखा तूही मला सोडून जाणार का?"
तिच्या आवाजात दुःख, राग, आणि असुरक्षितता होती. तिने जवळ पडलेली काठी उचलली आणि राहुलच्या अंगावर मारायला सुरुवात केली.
"आई, थांब! मला समजून घे. मी काहीच वाईट करत नाही," राहुलने समजावण्याचा प्रयत्न केला, पण शोभा ऐकण्याच्या स्थितीत नव्हती.
"तू रोज उशिरा येतोस. मला नाही माहित, तू काय करतोस," ती रडत म्हणाली, आणि पुन्हा एकदा काठीने राहुलवर वार केला.
शेजारची एक बाई आवाज ऐकून धावत आली. "शोभा, हे काय करतेस? का मारतेस मुलाला? त्याचा काही विचार तर कर."
शोभा थांबली, तिचा श्वास जोरात चालू होता, डोळ्यातून अश्रू वाहत होते. "माझं आयुष्य बघ, ह्याच्या वडिलांनी मला सोडून दिलं. आता हा सुद्धा तसंच काहीतरी करणार असं वाटतंय."
"शोभा, त्याचं काहीतरी कारण असेल. तू आधी ऐकून तर घे," शेजारच्या बाईने तिला समजावलं. "राहुल काहीतरी चांगलंच करत असणार. तू त्याला वाईट नको समजू."
त्यादिवशी राहुल तसाच रडत रडत झोपी गेला.
त्यादिवशी राहुल तसाच रडत रडत झोपी गेला.
काही दिवसांनी, राहुलने आपल्या मेहनतीने कमावलेल्या पैशांतून टेलरिंग मशीन खरेदी केली. "आई, तुझ्यासाठी काहीतरी आणलंय," तो हसत म्हणाला, पण त्याच्या आवाजात एक प्रकारची उत्सुकता होती.
"काय आहे यात?" शोभाने पिशवी उघडून बघितलं, आणि तिचं हृदय एकदम धडधडायला लागलं. तिच्या हातात टेलरिंग मशीन होती, ज्या स्वप्नाची ती कित्येक वर्षे वाट बघत होती.
राहुल तिला सांगतो, "आई, हे तुझ्या शिवणकामासाठी मशीन आहे. मी मुलांची शिकवणी घेत होतो, आणि त्या पैशांनी हे विकत घेतलंय."
शोभाच्या डोळ्यात अश्रू आले. तिने कधीच विचार केला नव्हता की तिचं मुलं तिच्यासाठी इतकं काही करेल. तिने राहुलला मिठी मारली, तिच्या हृदयातील वेदना आणि अपराधीपणा तिच्या अश्रूंतून वाहत होते.
तितक्यात शेजारच्या बायका आल्या आणि सांगू लागल्या की, "शोभा, तुझा मुलगा किती कष्ट घेत होता हे तुला माहित नाही. रोज तो आमच्या मुलांना शिकवायला जात होता, म्हणूनच आमची मुलं शिष्यवृत्ती परीक्षेत पास झाली."
शोभाच्या डोळ्यातून अश्रू थांबत नव्हते. तिला अचानक तिच्या चुकांची जाणीव झाली. तिला आठवलं की तिने काठी उचलून आपल्या मुलाला मारले होते. तिच्या मनात अपराधीपणाची एक लाट उसळली.
ती काठी जवळ होती. तिने ती उचलली, आणि स्वतःला मारू लागली. "राहुल, मी तुला मारलं. तझी कुठलीही चुक नसतानाही मी तुला शिक्षा दिली. मी अशी कशी रे आई ?"
राहुलला हे दृश्य बघून सहन होत नव्हतं. तो धावत गेला आणि तिच्या हातातून काठी काढून घेतली. "आई, तू असं करू नकोस, नको ना गं तू तूला शिक्षा करून घेऊस, माझंच चुकलं मी तूला आधीच सगळं सांगायला हवं होतं .मला फक्त तुझं स्वप्न पूर्ण करायचं होतं, म्हणूनच हे सगळं केलं."
शोभा रडत रडत त्याला कवटाळून घट्ट मिठीत धरते. "माझ्या बाळा, मला माफ कर. मी काही समजू शकले नाही. तुझ्या प्रेमाचं मोल मला कळायला उशीर झाला."
"आई, तू माझ्यासाठीच जगतेस, आणि मी तुझ्यासाठीच सगळं करतो. आता आपण नवीन सुरुवात करू," राहुलने तिला आधार दिला.
आई मुलाचे हे अपार प्रेम पाहून शेजारच्या आलेल्या बायकांचे डोळे देखील अश्रूंनी डबडबले होते.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा