आईची सावली भाग - २ (अंतिम भाग)
शहर आरवसाठी नवं होतं, मोठ्या इमारती, धावणारी माणसं, आणि वेळेचा थांबा नसलेली घड्याळं. गावाच्या शांततेत वाढलेल्या आरवला सुरुवातीला सगळंच गोंधळात टाकणारं वाटत होतं.
कॉलेजचं वसतिगृह, अनोळखी चेहरे, आणि आईपासून पहिल्यांदाच इतकं लांब असणं…रात्री उशीवर डोळे मिटले की सुमित्राचा चेहरा समोर यायचा.
पहिल्याच महिन्यात पैशांची चणचण जाणवू लागली. नथ विकून आलेले पैसे फार काळ पुरणारे नव्हते. आरवने अर्धवेळ काम शोधलं, कधी लायब्ररीत मदत, कधी चहाच्या टपरीवर. अभ्यास, काम आणि थकवा यांच्यात दिवस सरत होते. पण एक गोष्ट मात्र कायम होती, आईचा आवाज फोनवर, “दमू नकोस रे… मी आहे.”
गावात सुमित्राचं आयुष्य आणखी कठीण झालं होतं. काम वाढलं, शरीर थकलं, पण मन मात्र मजबूत होतं.
गावातले लोक म्हणायचे, “मुलगा शहरात गेलाय, आता तू निवांत राहा.” ती हसायची. निवांतपणा म्हणजे काय, हे तिला माहीतच नव्हतं. तिला फक्त इतकंच माहीत होतं की आरव शिकतोय, आणि तेच तिचं समाधान होतं.
एक दिवस कॉलेजमध्ये स्पर्धा झाली, नवीन कल्पनांवर आधारित प्रकल्प सादरीकरण. आरवने रात्री जागून नदीवर छोटा जलविद्युत प्रकल्पाचा नमुना तयार केला. त्यात त्याने गावाकडच्या परिस्थितीचा विचार केला होता, स्वस्त, सोपा आणि उपयोगी. परीक्षक प्रभावित झाले. आरवचं नाव पहिल्यांदाच कॉलेजच्या नोटीस बोर्डावर झळकलं.
त्या रात्री त्याने आईला फोन केला. आवाज थरथरत होता. “आई… माझं नाव लागलं.” सुमित्रा काही क्षण बोललीच नाही. डोळ्यांत पाणी आलं, पण आवाज स्थिर ठेवत म्हणाली, “मला माहीत होतं.”
पण आयुष्य नेहमी सरळ रेषेत चालत नाही. पुढच्या सत्रात फी वाढली. आरव गोंधळला. फोन करताना शब्द सापडत नव्हते. सुमित्रा सगळं समजून गेली. “तू काळजी करू नकोस,” ती म्हणाली, “मी काहीतरी करीन.”
दुसऱ्या दिवशी तिने गावातली छोटीशी जमीन गहाण ठेवली. कागदांवर सही करताना हात थरथरत होता, पण मन ठाम होतं. “मुलाचं भविष्य कागदापेक्षा मोठं आहे,” ती स्वतःशी पुटपुटली.
आरवला हे कळल्यावर त्याच्या डोळ्यांत अश्रू आले. पहिल्यांदाच त्याला जाणवलं, आईची ताकद किती खोल आहे. त्या दिवशी त्याने स्वतःशी एक वचन केलं, हा त्याग वाया जाऊ देणार नाही.
वर्षं सरत गेली. आरवने शिक्षणात सातत्य ठेवलं. शेवटच्या वर्षी त्याला शहरातल्या नामांकित कंपनीत इंटर्नशिप मिळाली. पहिल्या पगारातून त्याने आईसाठी एक साधी साडी घेतली. पार्सल पाठवताना त्याच्या हातात थरथर होती.
सुमित्राने ती साडी उघडली. रंग साधा होता, पण त्या कापडात तिला आपल्या आयुष्याचा अर्थ दिसला. तिने साडी कपाळाला लावली आणि शांतपणे म्हणाली, “देवा, एवढंच पुरे.”
आरव अजूनही प्रवासात होता, यशाच्या दिशेने. पण आता त्याला माहीत होतं, तो कितीही पुढे गेला, तरी त्याच्या पाठीशी उभी असलेली सावली म्हणजेच त्याची आई, सुमित्रा.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा