भाग 2
नेमकी काय आहे ते सर्व हे जाणून घेण्यासाठी त्या चौघांनी तिकडे शोधा शोध केली . श्रेयसच्या हाती खेळण्याचा घोडा आणि ती चिठ्ठी सापडली होती .
त्या वस्तु त्यांच्या हातात आल्यापासून सर्वांचं लक्ष विचलित झालं होत .
त्या वस्तु त्यांच्या हातात आल्यापासून सर्वांचं लक्ष विचलित झालं होत .
सागर म्हणाला, “कुणी तरी मजाक करतय असं वाटतं.”
करिश्मा मात्र सतत भिंतीकडे बघत होती.
“ती चिठ्ठी… ती समीरने लिहिलेली वाटते. त्याचा हस्ताक्षर… एक लहान मुलगा लिहील, असंच दिसतं…”
त्याच रात्री, श्रेयस एकटा झोपत असताना, त्याच्या कानात हळूच एक आवाज आला –
“माझा घोडा मला परत दे… नाहीतर मी तुला खेळायला नेईन…”
“माझा घोडा मला परत दे… नाहीतर मी तुला खेळायला नेईन…”
झोपेतून उठलेला श्रेयस थेट खेळण्याच्या घोड्यापर्यंत गेला… आणि त्याला त्या घोड्याच्या डोळ्यात पाणी दिसलं. खरं पाणी.
पण तितक्यात लाईट्स बंद होतात… आणि खोली अंधारात बुडते.
पण तितक्यात लाईट्स बंद होतात… आणि खोली अंधारात बुडते.
दुसऱ्या दिवशी, वाड्याच्या एका भिंतीत सडलेल्या कपाटात एक जुनी डायरी सापडते – “समीर गोविंद सावंत” या नावाने.
त्या डायरीत लिहिलं असतं –
त्या डायरीत लिहिलं असतं –
"माझा बाबा आता मला खेळू देत नाही.
तो म्हणतो – तुला देवाला भेटायचं आहे.
पण देव तोंड न उघडता मला ओरडतो…"
तो म्हणतो – तुला देवाला भेटायचं आहे.
पण देव तोंड न उघडता मला ओरडतो…"
सागर म्हणतो, “ही डायरी खरंच त्या मुलाची असेल का?”
करिश्मा पुढचं पान वाचते:
"माझा झोपाळा हलू लागलं की, बाबा काळं चिटकं पाणी घालतो आणि मंत्र म्हणतो…
मी थरथरतो… पण माझा घोडा मला मिठी मारतो."
मी थरथरतो… पण माझा घोडा मला मिठी मारतो."
श्रेयस आणि अनिल वाड्याच्या मागच्या बाजूस एक लपलेला दरवाजा शोधतात. त्यांना तिथं एक दगडी जिना सापडतो… आणि ते खाली उतरतात.
तिथं एक जुनं मंदिरवजा कोपरा असतो. देव्हाऱ्यात दिवा नाही… पण झोपाळा तिथे हालतो आपोआप.
त्याच्या मागे भिंतीवर एक वाक्य कोरलेलं असतं:
“त्या झोपाळ्यावर बलिदान झालं.”
“तो अजूनही तिथंच झुलतो.”
“तो अजूनही तिथंच झुलतो.”
त्या तळघराच्या बाजूला एक बंद दार.
श्रेयस ते उघडतो आणि आत गडद काळं पाणी असलेली विहीर.
तिच्यातून आवाज येतो –
श्रेयस ते उघडतो आणि आत गडद काळं पाणी असलेली विहीर.
तिच्यातून आवाज येतो –
“श्रेयस… खेळ सुरू करायचाय का?”
त्या रात्री करिश्माला झोप लागत नाही.
ती सतत ऐकते की झोपाळा तिच्या शेजारी हलतोय.
तिला वाटतं की ती जागी आहे… पण ती स्वप्नात असते.
ती सतत ऐकते की झोपाळा तिच्या शेजारी हलतोय.
तिला वाटतं की ती जागी आहे… पण ती स्वप्नात असते.
स्वप्नात तिला समीर भेटतो –
काळा डोळा, पायात काहीच नाही, खेळण्याचं घोडा ओढत म्हणतो –
काळा डोळा, पायात काहीच नाही, खेळण्याचं घोडा ओढत म्हणतो –
“ताई… तुझा नंबर आहे आता.”
करिश्मा रडत जागी होते. आणि तिच्या पाठीवर लहान बोटांनी ओरबाडलेले चार ओळखन उठलेले असतात…
डायरीच्या पुढच्या पानांमध्ये एक हृदयद्रावक सत्य उलगडतं.
समीरच्या वडिलांनी काळ्या जादूसाठी बळी म्हणून त्यालाच निवडलं होत , कारण समीर जन्मतःच “सप्तम नक्षत्री” होता – त्यांचा असा विश्वास होता की अस मूल देवता किंवा दैत्याच द्वार ठरतो.
त्याने त्या झोपाळ्यावर समीरला बसवलं, आणि मंत्रोच्चार करून त्याचं "सारं" काढून घेतलं. पण बळी पूर्ण झाला नाही… कारण समीर मृत झाला नाही…
त्याच्या आत्म्याने त्या झोपाळ्यातच आसरा घेतला.
त्याच्या आत्म्याने त्या झोपाळ्यातच आसरा घेतला.
अर्ध्या रात्री, खेळण्याचा घोडा आपोआप घरात फिरायला लागतो. कॅमेरा ऑफ असतो.
अनिल ओरडतो – “श्रेयस… तो घोडा… मला बघतोय!”
पण श्रेयस म्हणतो – “काही नाही रे, तुझा भ्रम असेल !”
अनिल झोपतो. पण दुसऱ्या दिवशी तो दिसत नाही…
त्याच्या झोपेच्या जागेवर – एक जुना फोटो…
त्यात समीर आणि एक दुसरा मुलगा आहे…
आणि फोटोच्या मागे लिहिलं असतं –
त्यात समीर आणि एक दुसरा मुलगा आहे…
आणि फोटोच्या मागे लिहिलं असतं –
"तो पहिलाच नव्हता. आता तुझा नंबर आहे."
वाड्यात आता शांतता आहे. पण झोपाळा पुन्हा हलतोय . श्रेयसने शेवटी कॅमेरा ऑन ठेवलेला असतो… आणि कॅमेऱ्यात दिसतं —
एक लहान मुलगा, टेडी बिअर हातात घेऊन, झोपाळ्यावर झुलतो…
एक लहान मुलगा, टेडी बिअर हातात घेऊन, झोपाळ्यावर झुलतो…
आणि हळूच बघतो… कॅमेरामध्ये.
अनिल कुठं गेला?
समीरचं आत्मा मुक्त होऊ शकतो का?
आणि वाडा… का जिवंत आहे?
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा