भाग 5
श्रेयसने जेव्हा करिश्माला त्याच्या खोलीत पाहिलं, तेव्हा त्याला वाटलं की तीही तशीच घाबरलेली असेल… पण नाही.
ती शांत होती. चेहऱ्यावर निर्विकार भाव, हातात खेळण्याचा तोच घोडा, आणि डोळ्यांमध्ये काळसर पांढरा प्रकाश.
“श्रेयस… आता मी झुलणार…” — ती कुजबुजते.
श्रेयस तिला थांबवायला पुढे जातो, पण तिच्या भोवती अचानक अंधुक वर्तुळ तयार होतं. जणू एखादं अघोरी छायाचित्र त्यातून बाहेर येतंय.
ती उभी राहते. डोकं किंचित वाकवत म्हणते —
ती उभी राहते. डोकं किंचित वाकवत म्हणते —
“झोपाळा माझा होता… आता माझं शरीरही.”
श्रेयस पुन्हा डायरी उघडतो. शेवटचं पान आधी त्याला कधीच दिसलं नव्हतं.
ते असं होतं:
ते असं होतं:
"हा झोपाळा कोणा एका आत्म्यासाठी नसतो.
हा वाडा झुलतो त्या प्रत्येकासाठी…
जो खेळ अधूरा ठेवून जातो."
हा वाडा झुलतो त्या प्रत्येकासाठी…
जो खेळ अधूरा ठेवून जातो."
त्याला लक्षात येतं की सागरचा बलिदान फक्त ‘त्या आत्म्या’साठी होता…
पण ‘वाडा’ हा वेगळा जीव आहे.
"वाडा ही आत्मा-शोषण करणारी जागा आहे…
आणि समीर फक्त पहिला खेळाडू होता!"
पण ‘वाडा’ हा वेगळा जीव आहे.
"वाडा ही आत्मा-शोषण करणारी जागा आहे…
आणि समीर फक्त पहिला खेळाडू होता!"
करिश्मा दिवसागणिक बदलत जाते. ती अन्न खात नाही, पण जिवंत असते. तिला आरशात स्वतःचा चेहरा दिसत नाही.
श्रेयस एक दिवस पाहतो की ती खोलीत एकटी बसून झोपाळ्यावर झुलते आणि लहान मुलासारखी गाणं गुणगुणते —
श्रेयस एक दिवस पाहतो की ती खोलीत एकटी बसून झोपाळ्यावर झुलते आणि लहान मुलासारखी गाणं गुणगुणते —
"झुल झुल झुलवा रे…
प्राण माझे झुलवा रे…"
प्राण माझे झुलवा रे…"
ते गाणं समीरच्या व्हिडिओतही ऐकलेलं असतं.
तिच्या शरीरात आता फक्त “पिंजऱ्यातून सुटलेली सावली” आहे.
श्रेयस शेवटी ठरवतो — हा खेळ अखेरचाच असला पाहिजे.
तो पुन्हा त्या वाड्यात जातो. वाडा आता ओसाड नाही… त्याच्या भिंती गडद काळ्या रंगात ओथंबलेल्या असतात.
त्याला तिथं झोपाळा पुन्हा एकदा हलताना दिसतो.
तिथं करिश्मा उभी असते — पण आता तिच्या शरीरात समीर, त्याचे शापित वडील, आणि इतर बळींचा गोंधळलेला कोलाज असतो.
“मी संपणार नाही… कारण प्रत्येक 'भीती' नवीन झोपाळा तयार करते.”
श्रेयस अंगठीत बांधलेला शिव रुद्राक्ष काढतो. वाड्याच्या मध्यभागी तेलाची ज्योत ठेवतो आणि एक आखेरचा मंत्र म्हणतो:
“ॐ भूतप्रेत पिशाच्च नाशाय नमः।”
आवाजात कम्पनं निर्माण होतात. वाड्याच्या भिंती ओरडतात. झोपाळा फिरायला लागतो.
करिश्मा जमिनीवर कोसळते.
करिश्मा जमिनीवर कोसळते.
श्रेयसच्या नजरेसमोर वाड्याची भिंत एक एक करून तडकते.
पिंजरा, झोपाळा, आणि खेळण्यांचा घोडा – सगळं स्फोटात नष्ट होतं.
एक काळसर धूर आकाशात मिसळतो…
करिश्मा हळूहळू शुद्धीवर येते. ती रडत म्हणते –
“मी कुठं गेले होते… काय केलं मी…”
श्रेयस तिचा हात धरून म्हणतो –
“आपण वाचलो.”
महिनाभराने, श्रेयस ‘आखरी वळण’ ह्या अनुभवावर एक डॉक्युमेंटरी रिलीज करतो.
संपूर्ण महाराष्ट्र हादरतो.
संपूर्ण महाराष्ट्र हादरतो.
तो आणि करिश्मा गावाच्या बाहेर एका शांत घरात राहायला जातात.
एक दिवस करिश्मा अंगणात खेळत असते, आणि आत येताना म्हणते —
“श्रेयस… घराच्या मागच्या झाडावर एक मुलगा मला खेळायला बोलावतोय…”
श्रेयस धावत बाहेर जातो… पण तिथं काहीच नसतं.
केवळ एक जुना, तुटका झोपाळा, झाडाला बांधलेला.
टक… टक… टक…
कथेतलं अखेरचं वाक्य:
“भीती कधीच संपत नाही… ती फक्त पुढचा खेळ शोधते.”
समाप्त....
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा