आनंदी हे जग सारे ( भाग ५ )

"आज सकाळी तू गेलीस ना सुरभी तर बाबानी मला जवळ बसवून घेतलं. जुन्या सगळ्या गोष्टी आठवत राहिले. भरभरून बोलत होते. अगदी निर्वाणीच बोलायला सुरुवात केली मध्येच. 'मुलांची काळजी घे. आपली मुलं खूप गुणी आहेत. आपल्या आयुष्याची सगळ्यात मोठी आनंदाची पूर्ती म्हणजे आपली लेकरं आणि तू पण मला किती साथ दिलीस. खरंच किती नेटानं केलास संसार. कोणाची मदत नाही, साधारण परिस्थीती, नेहमीच पैश्यांची भासणारी चणचण पण तुझी साथ लाभली आणि आपला संसार किती सुखाचा झाला. खरंच सुखी आहेस ना तू? की मलाच आपलं वाटतं? माझ्यानंतर पण तुम्ही सगळ्यांनी असच नेहमी आनंदात राहायचं. वचन दे मला.' असं बोलत राहिले. मी तर अगदी धास्तावले ग. म्हणूनच फोन करत होते मी तुम्हा दोघांना. माझा हात हातात घेतला, देवापुढे घेऊन गेले मला. दिवा लावला, हात जोडले आणि कोसळले एकदम. काहीच सुचलं नाही मला पण हे सगळं जाणवलं बहुतेक त्यांना. म्हणूनच माझ्याकडून वचन घेतलं त्यांनी. त्यामुळे आता मला कितीही त्रास झाला तरीही माझं वचन मला पाळायलाच हवं. तुम्हीही माझी साथ द्याल मला खात्री आहे." आईचं बोलणं ऐकून मुलं गहिवरली. डॉक्टर गुप्तेनी डोळे पुसले.