आणि ती आई झाली..

आज आस्थाच्या लग्नाचा वाढदिवस होता. प्रसादने वाढदिवसाचं छान नियोजन केलं होतं. तिच्यासाठी मोरपंखी रंगांची साडी घेतली होती. मोगऱ्याचा गजरा, तिची आवडती काजू कतली मिठाई आणली होती. बाहेरुन केक शॉपीमधून छानसा केक मागवला होता. आज रात्री त्याने त्याच्या घरी छोटीशी पार्टी आयोजित केली होती. आस्थाच्या आणि त्याच्या जवळच्या मित्रमैत्रिणींना त्याने आमंत्रित केलं होतं. हे सारं करण्यामागे प्रसादचं  खास  कारणहीं होतं. आस्थाला आनंदी ठेवण्यासाठी तो हे सारं करत होता. तिला खास फील करवण्याचा त्याचा प्रयत्न होता. निदान त्या निमित्ताने तरी तिच्या चेहऱ्यावरचं हरवलेलं हास्य परतून येईल त्याच्या वेड्या मनाची वेडी आशा. संध्याकाळी त्याने आस्थाला छान नटवून तयार केलं. केसात तिच्या गजरा माळला. आस्थाच्या चेहऱ्यावर हलकासा मेकअप केला. मोरपंखी रंगाच्या  साडीत तीच रूप अजूनच खुलून दिसत होतं. तिचं सौन्दर्य पाहून तो थक्क झाला. आजारपणामूळे तिच्या डोळ्यांखाली काळी वर्तुळं जरी आली असली तरी तेच भुलवणारं सौन्दर्य आजही शाबूत होतं. आपसूक त्यांच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले.