आपलेच दात अन् आपलेच ओठ भाग २

घरातल्यांनाच आपली किंमत नाही तर बाहेरचे कुठून करणार. घरात लहान मुल नाही, राजाराणीचा संसार पसारा होईल कशाला, तिकडे कमावणारे दोघे, इकडे कमावणारा एकटा, खाणारी तोंड सहा. मला देखील वाटतं घर सजवावं, सुख सुविधांयुक्त असावं पण पैश्याचे सोंग कुठून आणणार आणि आणलं तरी काही बदल करावेसे वाटले तर सासूबाईंना ते पटत नाही. ही वस्तू लग्नाच्या वाढदिवसाला घेतली तर ती बोनसमध्ये दिवाळीत, सगळ्यात त्यांचा जीव अडकलेला, भावना गुंतलेल्या. या रहात्या घराला पस्तीस चाळीस वर्ष होऊन गेली त्यामुळे त्याची डागडुजी, लिकेजसाठी वॉटरप्रूफिंग, सूजयच्या लग्नाआधी काढलेला रंग, एकहाती नाही पण जमेल तसं थोडफार फर्निचर बदलणं, जुना टिव्ही, फ्रिज देऊन नवीन घेणं इतकं सगळं करूनही कोणाला किंमत नाही. घर आमच्या नावावर नाही. पुढेमागे वाटण्या होणारच. लग्नानंतर आम्ही वेगळं झालो असतो तर आमचा देखील स्वतःचा फ्लॅट झाला असता. विनय आणि रोहिणी पवार नेमप्लेट दारावर झळकली असती पण मोठ्या सुनेची, मुलाची कर्तव्य आड आली, वेगळं रहाता आलं नाही. सासूबाईंना धाकट्या लेकाचा ब्लॉक दिसतो, मोठ्या लेकाने घरात केलेला खर्च दिसत नाही.