आरशातील चेहरा
रात्री साडेअकरा वाजले होते. गावाच्या टोकाला असलेला जुना “पाटील वाडा” काळोखात शांत उभा होता. पावसाच्या सरींनी संपूर्ण अंगण ओलं झालं होतं. बाहेर वीज चमकली, आणि त्या क्षणभरात वाड्याच्या खिडकीतून एखादा चेहरा झळकून गेल्यासारखं दिसलं.
मीनलने डोळे चोळले, “मला खरंच काहीतरी दिसलं की माझा भास होता?”
ती नुकतीच मुंबईहून गावात आली होती. तिच्या आजोबांचं निधन झालं होतं, आणि वाडा तिच्या नावावर झाल्याने ती दोन दिवस थांबायला आली होती.
ती नुकतीच मुंबईहून गावात आली होती. तिच्या आजोबांचं निधन झालं होतं, आणि वाडा तिच्या नावावर झाल्याने ती दोन दिवस थांबायला आली होती.
घरात फक्त ती एकटीच होती. नोकर, नातेवाईक सगळे निघून गेले होते. पण तिचं मन रात्री तिथे थांबायला तयार नव्हतं.
ती स्वतःला समजावत होती, “मी शहरात राहणारी, सुशिक्षित, भुत-प्रेत असं काही नसतं.”
ती स्वतःला समजावत होती, “मी शहरात राहणारी, सुशिक्षित, भुत-प्रेत असं काही नसतं.”
पण अचानक खिडकीचा पडदा हलला.
ती उठली, मोबाईलचा टॉर्च ऑन करून पाहिलं, काहीच नव्हतं.
ती उठली, मोबाईलचा टॉर्च ऑन करून पाहिलं, काहीच नव्हतं.
स्वयंपाकघरातून पाण्याचा आवाज आला.
ती तिकडे गेली. नळ आपोआप चालू झाला होता.
ती तिकडे गेली. नळ आपोआप चालू झाला होता.
मीनल थोडी घाबरली, पण तिने नळ बंद केला.
पण तिने आरशात पाहिलं तेव्हा तिच्या मागे कुणीतरी उभं होतं, एका क्षणापुरतं, काळ्या सावलीसारखं.
ती वळली, कोणीच नव्हतं.
पण तिने आरशात पाहिलं तेव्हा तिच्या मागे कुणीतरी उभं होतं, एका क्षणापुरतं, काळ्या सावलीसारखं.
ती वळली, कोणीच नव्हतं.
ती स्वतःवर हसली. “ओव्हरथिंकिंग आहे,” ती म्हणाली.
पण त्या आरशातलं प्रतिबिंब मात्र अजूनही तिच्याकडे पाहत होतं, ती वळली तरी.
पण त्या आरशातलं प्रतिबिंब मात्र अजूनही तिच्याकडे पाहत होतं, ती वळली तरी.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ती गावातील वयोवृद्ध लक्ष्मी काकूंकडे गेली.
“काकू, काल रात्री माझ्यासोबत काही विचित्र घडलं… वाड्यात काहीतरी वेगळं आहे का?”
“काकू, काल रात्री माझ्यासोबत काही विचित्र घडलं… वाड्यात काहीतरी वेगळं आहे का?”
काकूंचा चेहरा फिक्का झाला.
“बाळ, त्या वाड्यात आरसे जपून बघ. त्या आरश्यात बघितल्यावर काही लोक… परत दिसलेच नाहीत.”
“बाळ, त्या वाड्यात आरसे जपून बघ. त्या आरश्यात बघितल्यावर काही लोक… परत दिसलेच नाहीत.”
मीनल गोंधळली. “काय सांगताय तुम्ही?”
काकू हळू आवाजात म्हणाल्या, “तुझ्या आजोबांनी एकदा जुन्या महालातून तो आरसा आणला होता. म्हणाले, तो राजवाड्यातला आहे. पण त्यानंतर तुझ्या आजीचं वागणं बदललं… ती स्वतःशी बोलायची, रात्री हसायची. आणि एका रात्री, ती गायब झाली.”
मीनलच्या अंगावर काटा आला.
मीनल परत वाड्यात आली.
आरसा अजूनही तसाच भिंतीवर होता, जुना, सोन्याच्या चौकटीचा, पण चकचकीत.
ती जवळ गेली, हात फिरवला.
आरसा अजूनही तसाच भिंतीवर होता, जुना, सोन्याच्या चौकटीचा, पण चकचकीत.
ती जवळ गेली, हात फिरवला.
त्यात तिचं प्रतिबिंब दिसलं, पण त्या चेहऱ्यावर थोडं हसू होतं, जे तिच्या चेहऱ्यावर नव्हतं.
ती मागे झाली.
पण आरशातील मीनलने हसत हसत हात पुढे केला, आणि आरशाच्या आतून काचेतून तिचा हात धरला!
पण आरशातील मीनलने हसत हसत हात पुढे केला, आणि आरशाच्या आतून काचेतून तिचा हात धरला!
ती किंचाळली, झटपट हात मागे घेतला. रक्त आलं होतं. काच फुटली होती.
रात्री पुन्हा ती वाड्यातच होती. लाईट गेली होती. मोबाईलही डेड.
अंधारात ती फक्त काचांच्या आवाजांनी घेरली गेली होती.
अंधारात ती फक्त काचांच्या आवाजांनी घेरली गेली होती.
“कोण आहे तिकडे?” तिने विचारलं.
एक कुजबुज ऐकू आली, “तूच… मी आहे…”
आरशाच्या फुटलेल्या तुकड्यांमध्ये आता तिच्यासारखी अनेक चेहरे चमकत होते. काही हसत, काही रडत, काही तिला ओढत होते.
ती धावत वरच्या मजल्यावर गेली. दार लावलं.
भिंतीवर एक जुनी डायरी होती. ती उघडली.
पहिल्या पानावर लिहिलं होतं,
“जो कोणी या आरशात स्वतःला पाहतो, तो स्वतःला हरवतो. त्याचं प्रतिबिंब त्याची जागा घेतं.”
भिंतीवर एक जुनी डायरी होती. ती उघडली.
पहिल्या पानावर लिहिलं होतं,
“जो कोणी या आरशात स्वतःला पाहतो, तो स्वतःला हरवतो. त्याचं प्रतिबिंब त्याची जागा घेतं.”
मीनलने नजरेसमोर आरसा ठेवलेला पाहिला. पण त्या आरशात आता ती नव्हती, तिच्या जागी तिचंच प्रतिबिंब उभं होतं, पण ते हसत हसत म्हणालं,
“आता माझी पाळी आहे…”
“आता माझी पाळी आहे…”
त्या क्षणी दार आपोआप उघडलं.
सकाळी गावकऱ्यांनी वाड्याचं दार उघडलं तेव्हा फक्त तुटलेल्या काचा आणि रक्ताचे ठसे दिसले.
मीनल कुठेच नव्हती.
मीनल कुठेच नव्हती.
पण भिंतीवरच्या आरशात मात्र ती उभी होती, नेहमीसारखी, हसत.
ती प्रतिमा अजूनही त्या वाड्यातल्या आरशात आहे.
आजही रात्री कुणी तिकडे गेलं तर त्या आरशात त्यांना एक चेहरा दिसतो, ओळखीचा, पण स्वतःचा नाही.
आणि दुसऱ्या दिवशी, तो माणूस गावात दिसत नाही.
आजही रात्री कुणी तिकडे गेलं तर त्या आरशात त्यांना एक चेहरा दिसतो, ओळखीचा, पण स्वतःचा नाही.
आणि दुसऱ्या दिवशी, तो माणूस गावात दिसत नाही.