आस 5

राहून राहून मला सूनेचे वागणे खटकत होते पण मी काहीच करू शकत नव्हतो. सुमतीसह पुन्हा आपल्या घरी जावे असे वाटत होते पण सुमती यायला तयार नव्हती त्यामुळे माझा नाईलाज होता. मला काही वेळेस खूप टेन्शन येऊ लागले. जवळ सुमती होतीच पण तरीही कुणाचा तरी आधार हवा होता. नातवंडाच्यात दिवस सरत होता. सांजवातीला मात्र मन अस्वस्थ होऊन जाई. मग मी माझ्या डायरीकडे वळे. आधीच्या आयुष्यात डोकावून मन रमवत होतो. त्यावेळी मन शांत होई. मुलाला काही बोलावे तर तो त्याच्या कामात गुंतला होता. त्याच्याकडे पाहून मला माझे तारूण्यातील दिवस आठवले. एका वेळी मीसुद्धा असाच कामात गुंतून गेलो होतो. मला ना कोणी नातेवाईक दिसत होते ना घरचे. मी फक्त आणि फक्त कामच करत होतो.