आस 7

"आजोबा, पटकन आवरा ना. आम्ही सगळे आवरून बाहेर आलो आहोत, या ना लवकर." नातवाचा आवाज ऐकून मी बाहेर आलो. मी माझे सारे काही आवरले होते पण मी कुठे जाणार होतो हेच विसरून गेलो होतो. तेवढ्यात नातवाने हाक मारल्यानंतर मला आठवले की आम्ही बाहेर जाणार होतो म्हणून मी लगेच माझी डायरी पिशवीत घालून बाहेर आलो. आता मी कुठेही चाललो की माझी डायरी सोबतच असायची. अगदी पाहुण्यांच्याकडे देखील जाताना मी ती डायरी सोबत घेऊन जायचो, शिवाय ती कोणाच्या हाती लागू नये म्हणून मी माझ्या सोबतच ठेवायचो. सवयीप्रमाणे डायरी घेऊन मी बाहेर पडलो आणि त्या सर्वांसोबत गाडीत जाऊन बसलो. मला सोबत घेऊन मुलगा इतक्या वर्षांनी पहिल्यांदा बाहेर जात आहे म्हणून मला खूप आनंद झाला होता आणि मी सोबत जात आहे म्हणून नातवाला देखील खूप आनंद झाला होता. गाडी भरधाव वेगाने धावत होती. इतक्या वर्षांनी मी पहिल्यांदाच गाडीत बसून असे चाललो होतो. आजूबाजूचा परिसर मला खूप छान वाटत होता. इतक्या वर्षात मला पहिल्यांदा सुखी झाल्यासारखे वाटत होते. मी इकडे तिकडे न्याहाळत गाडीत गपचूप बसलो होतो. माझ्या नातवाची मात्र बडबड सुरू होती. प्रत्येक क्षण या डायरीत टिपून ठेवावेसे वाटत होते पण ते शक्य नव्हते म्हणून जे काही घडत होते तेवढेच मी यामध्ये टिपत होतो. म्हणतात ना सुख जास्त काळ टिकत नाही त्याप्रमाणे माझ्या आनंदावर विरजण पडावे तसे काहीसे घडत होते. मला एक अनामिक भीती वाटू लागली होती.