आस 8

रात्रीचे नऊ वाजले होते. मला आता खूप भीती वाटत होती. एवढ्या रात्री साडेदहा अकरा वाजेपर्यंत ऑफिसमध्ये काम करणारा मी आज पहिल्यांदा मला खूप भीती वाटत होती. रात्री उशिरापर्यंत काम करून रात्र आपलीशी वाटणारी, मला आज ही रात्र वैऱ्याची वाटत होती. माझ्या जवळ ना घरचा पत्ता होता, ना कुणाचा फोन नंबर. त्यामुळे घरी जावे तरी कसे? असे मला वाटत होते. घरचा पत्ता सुद्धा माझ्या लक्षात नव्हता. आज खऱ्या अर्थी मी आयुष्यात खूप एकटा पडलो होतो. माझ्या सोबतीला कोणीच नव्हते, ना कुणाचा आधार होता. या जगात राहून आपला उपयोग तरी काय? असे मला वाटत होते. माझा शब्द न् शब्द मी डायरेक्ट उतरवत होतो. हे जग सोडून जावे आपला हा देह सोडून द्यावा, तसेही आपण सर्वांना ओझेच आहोत. शिवाय या पृथ्वीला भारही होत असे मला वाटत होते. माझ्या मनामध्ये नको नको ते विचार येत होते पण आत्महत्या करणे हे खूप मोठे पाप आहे हे मला माहीत होते त्यामुळे तसा विचार जरी मनात आला तरी मी देह त्याग करणार नव्हतो.