आस 9

येथे आल्यापासून माझ्या वयाची बरीचशी मंडळी माझे मित्र बनले होते. आता माझा इथे जीव रमत होता. सगळे एकमेकांशी जिव्हाळ्याने बोलत होते. तिथे आपुलकी होती जी मला घरात मिळत नव्हती पण राहून राहून नातवाची खूप आठवण येत होती. इथे दिवस कसा जायचा ते समजत नव्हते पण रात्र काही सरत नव्हती. काही केल्या तिथे झोप लागत नव्हती. मी खूप स्वप्ने पाहिली होती जी तारुण्यात पूर्ण करायचे राहून गेली होती. रिटायर झाल्यानंतर सगळे स्वप्नं पूर्ण करावे असे ठरवले होते पण आता परिस्थिती पूर्ण बदलली होती. आता असे वाटते की ज्या त्या वेळी करायचे होते ते करून घ्यायला हवे होते पण आता वाटून काय उपयोग? हातातून वेळ निघून गेली होती.