आवाज (भाग:-१)

किती तरी तरूण/ प्रौढ विधवा महिलांसाठी ते आधाराचे ठिकाण. त्या आश्रमाच्या सर्वेसर्वा होत्या चंदना. ज्यांना सर्वजण दीदी असे संबोधत. त्याही स्वतः विधवाच होत्या. तरूण वयात वैधव्य आल्याने त्यांच्या आयुष्याची खूपच परवड आणि वाताहात झाली होती. आधी तर त्या एकट्याच इथे राहत होत्या. पण नंतर त्यांच्यासारखी एक शालन भेटली. स्वतः त्या दुःखातून गेल्यामुळे त्यांना विधवेच्या आयुष्याबद्दल माहिती होते. त्यामुळे तिचे दुःख त्या समजू शकतं होत्या. त्यामुळे तिला त्यांनी आसरा दिला. हळूहळू एक एक वाढत गेल्या. त्या थोड्या फार शिकलेल्या असल्याने खटपट करून त्यांनी राजकीय नेत्यांच्या मदतीने सरकारकडून आश्रमाची स्थापना केली. बराचसा निधी सरकार आणि काही समाजसेवा सामाजिक संस्थेकडून मिळत होता. हळूहळू त्याचा विस्तार वाढत जाऊन नावारूपाला आले. तिथे खूप सारे छोटे कुटीर उद्योग चालायचे, महिलांनी हातांनी बनवलेल्या असायच्या. ज्यामुळे महिला स्वावलंबी बनतं.