#जलद लेखन स्पर्धा:- नोव्हेंबर -२०२५
विषय - तोंड दाबून मुक्क्यांचा मार/ नाव मोठे लक्षण खोटे
शीर्षक:- आवाज
भाग:- २
मागील भागात:-
चंदनांच्या विधवा आश्रमात सर्वेक्षणासाठी गेलेल्या कृष्णाला त्याची काॅलजेमधील प्रियल दिसते. ती तिथे कशी हा प्रश्न त्याला सतावत होता. तो डाॅक्युमेंट्रीचा बहाणा करून यायचे ठरवतो.
आता पुढे:-
दुसऱ्या दिवशी तो डाॅक्युमेंट्रीचा बहाणा करून पुन्हा आपल्या लवाजम्यासह आश्रमात गेला.
योग्य संधी साधून त्याने प्रियलला गाठले. त्याला पाहून तिलाही छान वाटले. जणू शुष्क वाळवंटात पाणी भेटल्यासारखं.
काय ,कसे झाले, इथे कशी आली हे विचारल्यावर ती सांगू लागली.
एक वर्षापूर्वी:-
एके दिवशी काॅलेजमध्ये असताना तिच्या आईचा तिला तिच्या बाबांची खूप बिघडल्याचा फोन आला. तशी ती तडक घरी निघून गेली. घरी गेल्यावर तिने पाहिले की तिचे बाबा अंथरूणावर पडलेले होते. अशक्त शरीर, खूप थकलेले दिसत होते. आई शेजारी आसवे गाळत बसली होती. आर्थिक परिस्थिती चांगली नव्हती. त्यामुळे इलाज घेण्यासाठी पैसे नव्हते.
"आई, बाबांना चांगल्या दवाखान्यात न्यावे लागेल." ती त्यांच्या काळजीने म्हणाली.
"हो, पण तेवढे पैसे नाहीत आपल्याकडे." आई तोंडाला पदर लावत उदासपणे म्हणाली.
तशी गप्प झाली.
थोड्यावेळाने तिची आई तिला म्हणाली,"एक उपाय आहे, ज्याने तुझ्या बाबांचा इलाज पण होईल आणि पैशांचा प्रश्नही मिटेल. जे फक्त तुझ्या हातात आहे."
"काय उपाय आहे ते सांग. बाबा ठीक होणार असेल तर तू जे सांगशील ते करायला मी तयार आहे." ती आईचा हात हातात घेत आश्वाशस्त स्वरात म्हणाली.
"नक्की ना. परत शब्द तर नाही ना माघार घेणार तू? मला वचन दे की तू ते करशील!" आई तिचा हात हातात घेत म्हणाली.
"हो आई, बाबांसाठी मी काहीही करायला तयार आहे. मी वचन देते तुला." ती विश्वास देत तिला म्हणाली.
पण तिला हे नव्हते माहित की एका रात्रीत तिचे आयुष्य बदलून जाईल. ते वचन तिच्या आयुष्यात काय वादळ आणेल याची तिला तीळमात्र कल्पना नव्हती.
सकाळी तिच्या आईने तिला साडी नेसून तयार व्हायला सांगितले. तिला वाटले पुजा वगैरे करायचे असेल. त्यामुळे ती काही प्रश्न न विचारता साडी नेसून तयार झाली.
थोड्यावेळाने घरी श्रीमंत अशी माणसे घरी आले. ज्यांचं तिच्या आईने हसून स्वागत केलं.
प्रियलला तिने चहा आणायला सांगितले.
"ही माझी मुलगी प्रियल." तिच्या आईने त्यांना ओळख करून दिली.
"मुलगी छान आहे, अगदी नक्षत्रासारखी. आम्हाला पसंत आहे." त्यातील एक बाई म्हणाली तसं प्रियल तीन ताड उडाली.
तिला न विचारताच तिच्या आईने बघण्याचा कार्यक्रम ठरवला होता. ती आईकडे अविश्वासाने पाहू लागली. तिची आई डोळ्यांने तिला शांत राहा असे विनंती करू लागली.
"आम्ही लग्नाच्या तयारीने आलो आहेत. करून टाकू या का लग्न?" एक पुरुषी आवाज आला. तसा प्रियललने तिकडे पाहिले.
तो एक थोराड दिसणारा पुरुष होता. तो तिच्या बघत लाजला. पण त्याची तिच्या शरीरावर भिरभिरणारी नजर पाहून तिला त्या नजरेची किळस आली.
"हो, हो आमची काही हरकत नाही. करून टाका." तिच्या आईने हसत हामी भरली.
प्रियल अवाक होत आईला रागात पाहत म्हणाली,"आई, मला थोडं तुझ्याशी बोलायचं आहे. जरा बाजूला येतेस का?"
"हा, एक मिनिट हा, आलेच." तिची आई पाहुण्यांना सांगून तिला घेऊन घरात आली.
"आई, हे सर्व काय आहे? मला न सांगता तू हे सर्व ठरवलेच कसे? माझं शिक्षण अजून पूर्ण नाही झालं. त्यात नवरा मुलगा किती वयस्कर वाटतो. मला तर काही तरी भानगड वाटतेय. मला हे लग्न मान्य नाही." ती लग्न करण्यास साफ नकार देत म्हणाली.
"अगं, ते जरा खात्यापित्या घरचे असल्यामुळे तसं दिसतात. खूप श्रीमंत आहेत. बाबांच्या इलाजाचा सगळा खर्च ते बघणार आहेत. अजून काय हवं आहे आपल्याला?" तिची आई तिला समजावत म्हणाली.
ती तयार नव्हतीच पण तिच्या आईने तिला वचनाची आठवण आणि तिच्या बाबांची खालावत चालली तब्येत बघता तिला जबरदस्तीने लग्न करावे लागले.
लग्न झाल्यावर तर तिच्या दैनेत अजून वाढ झाली. तिला अजून एक धक्का बसला जेव्हा तिला कळलं की तिच्या नवऱ्याला एक असाध्य आजार आहे. त्याची सेवा करण्याच्या उद्देशाने तिच्या आईला पैशाचे आमिष दाखवून तिच्या सासूने एका थोराड रोग्यासोबत तिचे लग्न लावून दिले.
तिचे दिवसरात्र तर नवऱ्याची सेवा करण्यात जात असे. अशातच लग्नाच्या चारच महिन्यात तिच्या नवऱ्याचा आजारपणाने मृत्यू झाला. तरी तिच्या सासूने पांढऱ्या पायाची अवदसा आणली म्हणून माझा मुलगा गेला असे बोल लावून तिला घरातून हाकलून दिले.
ज्या आईवडीलांसाठी तिने हे लग्न केले त्यांनीही पाठ फिरवली.
मग ती या आश्रमात आली.
वर्तमान:-
ती जेव्हा हे सर्व सांगत होती तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर राग, वेदना, परवड, असाह्ययता सगळं काही दाटून आले होते. आपल्याच लोकांसाठी तिने तोंड दाबून मुक्क्यांचा मार सहन केला. पण त्यांनाच तिची पर्वा नव्हती या विचाराने कृष्णाचा राग उफाळून आला.
सोबतीने तिने इतके सगळे का सहन केले म्हणून तिचाही त्याला राग आला.
सोबतीने तिने इतके सगळे का सहन केले म्हणून तिचाही त्याला राग आला.
तो तिला काही बोलणार तोच कोणी तरी आले म्हणून तो गप्प राहिला.
ती निघून गेली तसे तोही त्याच्या ट्रूपजवळ आला. चार-पाच दिवस लागतील डाॅक्युमेंट्री बनवायला असे त्याने सांगितल्यावर चंदनाच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. उद्या तो आल्यावर त्याच्याकडे लक्ष द्यायला सांगितले.
प्रियलवर अजून एक संकट ओढवणार होते ज्याची तिने स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती.
त्याच रात्री आश्रमाच्या अंधारात अचानक उठलेल्या खसखशीने प्रियल दचकून जागी झाली. तेव्हा ती त्या आवाजाचा कानोसा घेत गेली. दोन गुंडासारखे व्यक्ती आश्रमातील एका महिलेला ओढत घेऊन जात होते. ती नको म्हणून मागे रेटत होती पण तेवढ्यात तिच्या गालावर एक जोराची चपराक बसली. प्रियल तिला वाचवायला जाणार तोच तिला चंदनांचा कडक आवाज आला.
क्रमशः
चंदनाला कशाचा संशय आला? कोणते संकट ओढवणार आहे प्रियलवर?
जयश्री शिंदे
प्रस्तुत कथा पूर्णतः काल्पनिक आहे. जीवीत अथवा मृत व्यक्तीशी काहीही संबंध नाही असे आढळून आल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा