आवाज.... भाग - १
रात्रीचे बरोबर १२ वाजले होते. सिया अजूनही तिच्या प्रोजेक्टचं काम करत होती. खिडकीतून हलका वारा आत येत होता.
तिला असं वाटलं की कोणी तरी तिच्या मागे उभं आहे.
ती हळूच वळली, कोणीच नव्हतं.
तिला असं वाटलं की कोणी तरी तिच्या मागे उभं आहे.
ती हळूच वळली, कोणीच नव्हतं.
ती हसली, “अरे, हे काय मला सुद्धा भास व्हायला लागलेत का?” पण त्या क्षणी, एक हळू आवाज आला
“सिया... तू परत आलीस...”
“सिया... तू परत आलीस...”
ती स्तब्ध झाली.आवाज तिच्या मागून आला होता, पण खोलीत कोणीच नव्हतं. तिने दिवा लावला. सगळं शांत.
फक्त टेबलावरचा आरसा थोडासा हलत होता… जणू कुणीतरी त्याला स्पर्श केला होता.
फक्त टेबलावरचा आरसा थोडासा हलत होता… जणू कुणीतरी त्याला स्पर्श केला होता.
ती घाबरली. फोन उचलून अर्जुनला कॉल केला. “अर्जुन, मला काहीतरी ऐकू आलं... ”काय आलं?” कोणीतरी माझं नाव घेतलं... खोलीत!”
अर्जुन हसला. “तू ओव्हरथिंक करतेस. झोप जा.” पण सिया झोपू शकली नाही.
त्या आरशात तिला एका क्षणासाठी धूसर चेहरा दिसला.
डोळे लाल. ओठ काळे.
आणि तो हळू आवाज पुन्हा आला, “तू माझं अपूर्ण काम पूर्ण करायला आली आहेस...”
ती किंचाळली. लाइट बंद झाले. सगळीकडे काळोख.
तो आवाज पुन्हा आला... “सिया...”
त्या आरशात तिला एका क्षणासाठी धूसर चेहरा दिसला.
डोळे लाल. ओठ काळे.
आणि तो हळू आवाज पुन्हा आला, “तू माझं अपूर्ण काम पूर्ण करायला आली आहेस...”
ती किंचाळली. लाइट बंद झाले. सगळीकडे काळोख.
तो आवाज पुन्हा आला... “सिया...”
दुसऱ्या दिवशी सकाळी सिया थोडी शांत झाली होती.
रात्रीचं सगळं काही स्वप्न होतं का? असा विचार तिच्या मनात आला.
पण जेव्हा तिने आरशाकडे पाहिलं, तेव्हा तिच्या अंगावर काटा आला.
रात्रीचं सगळं काही स्वप्न होतं का? असा विचार तिच्या मनात आला.
पण जेव्हा तिने आरशाकडे पाहिलं, तेव्हा तिच्या अंगावर काटा आला.
आरशाच्या एका कोपऱ्यात काळी ओलसर छटा होती, जणू कुणीतरी आतून स्पर्श करून गेलं होतं.
ती हाताने पुसायला गेली... पण त्या ठिकाणी बर्फासारखी थंडी जाणवली.
ती हाताने पुसायला गेली... पण त्या ठिकाणी बर्फासारखी थंडी जाणवली.
“हे काय आहे?” ती स्वतःशीच म्हणाली.
अचानक आरशाच्या तळाशी काहीतरी लिहिलं गेलं होतं,
“तू मला विसरलीस का?”
अचानक आरशाच्या तळाशी काहीतरी लिहिलं गेलं होतं,
“तू मला विसरलीस का?”
सियाचं हृदय जोरात धडकायला लागलं.
ती मागे सरकली आणि ताबडतोब अर्जुनला मेसेज केला:
“घरी ये पटकन. मला काहीतरी विचित्र दिसतंय.”
ती मागे सरकली आणि ताबडतोब अर्जुनला मेसेज केला:
“घरी ये पटकन. मला काहीतरी विचित्र दिसतंय.”
अर्ध्या तासात अर्जुन आला.
“सिया, पुन्हा काहीतरी बघितलंस का?”
“हो, आरशावर लिहिलं होतं... पण आता नाही दिसत.”
“सिया, पुन्हा काहीतरी बघितलंस का?”
“हो, आरशावर लिहिलं होतं... पण आता नाही दिसत.”
अर्जुनने आरसा नीट पाहिला, काहीच नव्हतं.
तो हसला, “तुला ब्रेकची गरज आहे. काल रात्री झोपली नाहीस, त्यामुळे असं वाटतंय.”
तो हसला, “तुला ब्रेकची गरज आहे. काल रात्री झोपली नाहीस, त्यामुळे असं वाटतंय.”
सियाने मान हलवली, पण तिचं मन शांत नव्हतं.
त्या रात्री, झोपायच्या आधी ती पुन्हा आरशासमोर गेली.
या वेळी तिने मोबाईलचा कॅमेरा चालू ठेवला, काही रेकॉर्ड होतंय का ते पाहण्यासाठी.
त्या रात्री, झोपायच्या आधी ती पुन्हा आरशासमोर गेली.
या वेळी तिने मोबाईलचा कॅमेरा चालू ठेवला, काही रेकॉर्ड होतंय का ते पाहण्यासाठी.
ती काही सेकंद शांत उभी राहिली.
तेवढ्यात आरशात एक काळा धूर तयार झाला.
धुरातून हळूहळू एका स्त्रीचा चेहरा दिसू लागला, फिकट त्वचा, रिकामे डोळे, आणि काळा कुर्ता.
ती स्त्री हळूच म्हणाली, “सिया… मला वाचव…”
तेवढ्यात आरशात एक काळा धूर तयार झाला.
धुरातून हळूहळू एका स्त्रीचा चेहरा दिसू लागला, फिकट त्वचा, रिकामे डोळे, आणि काळा कुर्ता.
ती स्त्री हळूच म्हणाली, “सिया… मला वाचव…”
कॅमेरात सगळं दिसत होतं.
सिया मागे झाली आणि मोबाईल खाली पडला.
त्या क्षणी आरशातून एक थंड वाऱ्याचा झोत आला,
जणू कुणीतरी बाहेर येण्याचा प्रयत्न करतंय...
सिया मागे झाली आणि मोबाईल खाली पडला.
त्या क्षणी आरशातून एक थंड वाऱ्याचा झोत आला,
जणू कुणीतरी बाहेर येण्याचा प्रयत्न करतंय...
तिला अजून समजलं नव्हतं — पण त्या आरशात एक आत्मा अडकलेला होता,
आणि सिया त्या रहस्याच्या जाळ्यात अडकू लागली होती…
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा