अबोली.. अंतिम भाग

अबोलीने माईक हातात घेतला. "सर्वप्रथम मी तुम्हा सर्वांचेच आभार मानते. माझ्यासारख्या एका नवोदित कवयित्रेच्या पुस्तक प्रकाशन सोहळ्यास तुम्ही सर्वजण आलात हा माझा बहुमान आहे. मी नाव का लपवले हे सर्वांना गूढ वाटते. पण असे काही नाही. काही महिन्यांपूर्वी ही अशी परिस्थिती नव्हती. इतरांसारखेच मलाही माझे नाव प्रसिद्ध व्हावे, माझे कौतुक व्हावे असे वाटत होते. ते तसे होतही होते.म. पण लवकरच माझा भ्रमाचा भोपळा फुटला. एका व्यक्तीने खूप जुना राग धरून माझे लिखाण प्रकाशित करायला नकार दिला. मी त्याचा खोटेपणा त्याच्या पदरात घातला खरा. पण मनातून हा विचार गेला नाही की जोपर्यंत मी कोण हे त्या व्यक्तीला माहित नव्हते तोपर्यंत एका अनोळखी व्यक्तीच्या लिखाणावर त्याला आक्षेप नव्हता. पण तीच व्यक्ती ओळखीची निघाली , तिने आपल्याला नकार दिला होता या भावनेने तिचे करिअरच होऊ द्यायचे नाही या वृत्तीचा मला खरंच खूप मोठा धक्का बसला. मला हे सहनच झाले नाही. काही दिवस दवाखान्यात रहायला लागले मला. आणि आज या सगळ्या ज्या नावाजल्या गेलेल्या कविता मी त्या काळात लिहून काढल्या. या काळात मला माझ्या घरातल्यांनी खास करुन नवर्‍याने खूपच सांभाळून घेतले. माझी अक्षरशः लहान बाळासारखी काळजी घेतली. या व्यतिरिक्त अजून एका व्यक्तीचे आभार मला मानायचे आहेत. मला माहीत आहे तिला ते नाही आवडणार. पण जर ते नाही मानले तर मी कृतघ्न ठरेन. ती आहे श्वेता. तिची आणि माझी काही महिन्यांचीच ओळख. पण जन्मोजन्मीचे नाते असल्यासारखी वाटते. तिला माझी परिस्थिती कळल्यानंतर यातून मला बाहेर काढण्याचा तिने प्रयत्न केला. स्वतःचा कोणताच स्वार्थ नसताना. तिने आणि माझ्या नवर्‍याने सुबोधने मिळून माझ्या कविता सगळ्यांपर्यंत पोहचवल्या. त्यामुळेच हा दिवस मला दिसतो आहे. असो.. माझे दोन शब्द खूपच लांबले. पण तरिही एक सल्ला द्यावासा वाटतो माझ्या वाचकांना. आपल्या आयुष्यात आपले पाय खेचणारे, आपले कौतुक न करणारे, चांगले न बघवणारे अनेकजण असतात. पण म्हणून माझ्यासारखे निराश न होता खंबीरपणे उभे राहा. जरी निराश झालात तरी आपल्या कुटुंबियांशी, मित्रमैत्रिणींशी बोलणे बंद करू नका. हे ही दिवस जातील. यावर विश्वास ठेवा."