अधीर मन झाले..(भाग ६३)

(वाचकांना एक नम्र विनंती आहे, तुम्हाला जर कथा मनापासून आवडत असेल तर किमान दोन शब्दांची का होईना पण कमेंट जरूर करा. अगदी एखादा ईमोजी जरी दिला तरी त्याचा आनंद खूप मोठा असेल आणि नसेल आवडत, लिखाणात काही चूक असेल तसेच काही सुधारणा सुचवायच्या असतील तर त्याही आवर्जून सुचवा. कारण कथेचे भाग वेळेत पोस्ट होत नाही हे सांगायला बरेच जण येतात, पण जेव्हा भाग वेळेत पोस्ट केला जातो तेव्हा मात्र आधीच्या भागाला कमेंट करणारे वाचक गायब होतात.(अपवाद वगळता). ह्या कथेच्या बाबतीत अगदी सुरुवातीपासून असेच झाले आहे. पुढचा भाग आला नाही की मग वाचक आधीच्या भागावर कमेंट करतात पुढचा भाग कधी येणार म्हणून. पण मग ज्या दिवशी भाग येतो त्याच दिवशी जर नियमित वाचकांनी लेखकाला प्रोत्साहन दिले तर पुढे लिहायला हुरूप येतो. पण तसे न झाल्यामुळे ह्या कथेला इतकी लांबड लागली आहे. मान्य आहे मध्यंतरी मी वेळेत भाग दिले नाहीत, माझी चुकदेखील मी अगदी प्रांजळपणे मी मान्य करते पण नाण्याची दुसरी बाजू प्रत्येक वेळी नाही मी कथन करू शकत.
तर सांगण्याचा उद्देश एकच की एक ते दीड हजार शब्दांचा भाग लिहायला एका सांसारिक स्त्रीला तिचा संसार, तिची मानसिकता, तब्बेत हे सारं सांभाळून किती वेळ लागत असेल याचा एक स्त्री म्हणून तुम्ही अंदाज लावूच शकता. पण कथा कशी सुरू आहे हे जर समजलेच नाही तर पुढे ती लिहिण्याची इच्छा तरी कशी होईल ओ? बऱ्याचदा सगळी कामं सोडून लिखाण करावे लागते, फक्त वाचकांच्या प्रेमापोटी अगदी निरपेक्ष भावनेतून आम्ही हे करत असतो. पण वाचक जर दिशाच दाखवणार नसतील तर ही कथा माझ्याकडून तरी कशी पूर्ण होईल? कारण तुम्ही वाचक आहात म्हणून आमच्या लिखाणाला अर्थ आहे. अन्यथा सारे व्यर्थ आहे. चुकून जर जास्त बोलले असेल तर त्यासाठी क्षमस्व.)