दीर्घकथा लेखन स्पर्धा डिसेंबर- जानेवारी 2025-26
अजब गजब लग्न भाग - 15
अजब गजब लग्न भाग - 15
पाखी आता फुल टाइम कॉफी शॉपमध्ये काम करायला लागली होती.
सकाळी उठून, आवरून, आजोबांसाठी डब्बा बनवून ती शॉपकडे यायची.
तिथे कामाचा गडबड, ऑर्डर्स, ग्राहकांचे हसू सगळं ती हसत-खेळत सांभाळत होती.
राशीही तिला मदत करायला येत होती.
कधी ऑर्डर घेणं, कधी कॅश हँडल करणं राशी पाखीकडे पाहून शिकत होती.
कधी ऑर्डर घेणं, कधी कॅश हँडल करणं राशी पाखीकडे पाहून शिकत होती.
दोघी काम करत असताना, एकमेकांकडे हलक्या हसून पाहत होत्या.
राशीला पाखीची मेहनत आणि संयम खूप भावला होता.
राशीला पाखीची मेहनत आणि संयम खूप भावला होता.
“पाखी, तू इतकी मेहनत करतेस… खरंच खूप भारी आहेस!” राशी म्हणाली.
पाखी हसून म्हणाली,
“थोडासा थकवा येतो, पण लोकांना कॉफ़ी देण्यात मजा येते.
आणि तुला बघून आनंदही होतो, राशी.”
“थोडासा थकवा येतो, पण लोकांना कॉफ़ी देण्यात मजा येते.
आणि तुला बघून आनंदही होतो, राशी.”
शॉपमध्ये दिवसभर चालू असलेला गडबडीतही, पाखी शांत होती.
तिला आता जाणवलं की, मेहनत ही फक्त पैसा कमवण्यासाठी नाही
तर आत्मविश्वास आणि स्वतःची जागा निर्माण करण्यासाठी होती.
तिला आता जाणवलं की, मेहनत ही फक्त पैसा कमवण्यासाठी नाही
तर आत्मविश्वास आणि स्वतःची जागा निर्माण करण्यासाठी होती.
राशी तिला बघत राहिली.
“हो, तू खरंच हट्टी पण छान आहेस, पाखी!”
“हो, तू खरंच हट्टी पण छान आहेस, पाखी!”
पाखी हलकं हसली.
त्या क्षणी दोघींमध्ये एक खास बंध निर्माण झाला होता. मैत्री आणि एकमेकाला समजून घेण्याचा. त्या जिवलग मैत्रिणी होत्या.
त्या क्षणी दोघींमध्ये एक खास बंध निर्माण झाला होता. मैत्री आणि एकमेकाला समजून घेण्याचा. त्या जिवलग मैत्रिणी होत्या.
---
कॉफी शॉपची संध्याकाळ होती.
पाखी ऑर्डर सर्व्ह करत होती, हातात कप, डोळ्यात कामाची गांभिर्यता.
रवी थोडा अंतरावर उभा होता, तीला पाहत.
शेवटी त्याने तो तिच्याकडे गेला आणि तिच्या जवळ गेला.
“पाखी… थोडा वेळ आहे का? बोलायला?” रवीने विचारले.
पाखीने हसून म्हणाली,
“हो, रवी. सांगू शकतोस. पण थोडा वेळ मी शेवटचा ऑर्डर पूर्ण करेन.”
“हो, रवी. सांगू शकतोस. पण थोडा वेळ मी शेवटचा ऑर्डर पूर्ण करेन.”
रवी थांबला. तिला काम करत पाहत होता.
“ठीक आहे, पण लगेच. काही महत्वाचं आहे.”
“ठीक आहे, पण लगेच. काही महत्वाचं आहे.”
ऑर्डर नंतर, पाखीने कप बाजूला ठेवला आणि रवीकडे पाहिले.
“बरं, आता काय?”
“बरं, आता काय?”
रवीचा आवाज हळू होता, पण ताजेतवाने:
“मला… तुला कळवायचं होतं, पाखी. मी… मला तुझी काळजी वाटते. आणि मी जाणतो की तू किती मेहनती आहेस. पण…”
“मला… तुला कळवायचं होतं, पाखी. मी… मला तुझी काळजी वाटते. आणि मी जाणतो की तू किती मेहनती आहेस. पण…”
पाखी थोडी गोंधळली.
“परंतु…?”
“परंतु…?”
“मी तुला त्रास देऊ इच्छित नाही. पण मी आजोबांच्या बोलण्यामुळे, तुझ्या मेहनतीमुळे, आणि तुझ्या परीक्षेमुळे… मी तुला समजून घेऊ इच्छितो.
तू एकटी नाहीस. मी इथे आहे.”
तू एकटी नाहीस. मी इथे आहे.”
पाखीचा चेहरा हलकासा लाल झाला.
“रवी… धन्यवाद. मला हे ऐकून खूप आनंद झाला. पण मी माझं काम आणि आजोबांना पण सांभाळायला हवं.
मी स्वतः जिंकेन.”
“रवी… धन्यवाद. मला हे ऐकून खूप आनंद झाला. पण मी माझं काम आणि आजोबांना पण सांभाळायला हवं.
मी स्वतः जिंकेन.”
रवी हसला.
“हो, मी माहित आहे. पण माहित असू द्या की, मी नेहमी तुझ्यासाठी आहे. कुठल्याही गोष्टीसाठी.”
“हो, मी माहित आहे. पण माहित असू द्या की, मी नेहमी तुझ्यासाठी आहे. कुठल्याही गोष्टीसाठी.”
त्या क्षणी पाखीला जाणवलं की, फक्त मेहनत आणि संघर्षच नाही, तर कधीतरी कुणाचं साथ असणं ही खूप मोठी ताकद आहे.
दोघांनी हलकंसं हसून एकमेकांकडे पाहिलं.
कॉफी शॉपची गडबड जरी चालू असली तरी, त्या क्षणी दोघांमध्ये एक शांत आणि विश्वासाचा क्षण होता.
कॉफी शॉपची गडबड जरी चालू असली तरी, त्या क्षणी दोघांमध्ये एक शांत आणि विश्वासाचा क्षण होता.
---
क्रमश
"सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "fevorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही"
दिपाली चौधरी
तुम्हांला कथा आवडत असेल तर, लाईक आणी कमेंट करा
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा