अजून एक रात्र बाकी....
पावसाची रिमझिम अजूनही सुरूच होती. संध्याकाळचे सात वाजून गेले होते, पण आकाशात अंधार जणू लवकरच उतरला होता. सह्याद्रीच्या कुशीत वसलेलं ते लहानसं गाव, भैरववाडी आज काहीसं अस्वस्थ वाटत होतं.
गावातल्या जुन्या वाड्याच्या खिडक्यांतून दिसणाऱ्या सावल्या आज नेहमीपेक्षा अधिक लांब, अधिक गडद भासत होत्या.
तानया देशमुख, पुण्यातून आलेली तरुण पत्रकार, त्या वाड्याकडे पाहत उभी होती. तिच्या हातात रेकॉर्डर, बॅगेत कॅमेरा आणि मनात एकच प्रश्न, “दहा वर्षांपूर्वी इथे नेमकं घडलं तरी काय?”
दहा वर्षांपूर्वी, भैरववाडीत सलग सात रात्री सात लोक बेपत्ता झाले होते. ना आरडाओरडा, ना संघर्षाची चिन्हं. फक्त… रिकाम्या खोल्या आणि उघडी दारं. आठव्या दिवशी सगळं अचानक थांबलं. पोलीस तपास अपुरा राहिला. प्रकरण फाईलमध्ये बंद झालं आणि गाव गप्प.
अनयाला ही शांतता खटकत होती.
अनयाला ही शांतता खटकत होती.
ती गावात पोहोचली तेव्हा पहिल्याच दिवशी तिला जाणवलं, लोक काहीच बोलत नाहीत. विचारल्यावर नजर चुकवतात. काहीजण तर थेट घरात शिरून दार बंद करतात.
शेवटी तिने मुक्काम ठरवला तो त्या जुन्याच वाड्यात, जोशी वाडा. गावातल्या कुणालाही तिथे राहायचं नव्हतं.
“तिथं राहू नका बाई,” सरपंचाने सावध केलं होतं,
“त्या वाड्यात… आठवणी आहेत.”
“तिथं राहू नका बाई,” सरपंचाने सावध केलं होतं,
“त्या वाड्यात… आठवणी आहेत.”
तानयाने फक्त हसून मान हलवली. पहिली रात्र शांत होती. पावसाचा आवाज, वाऱ्याने हलणारी झाडं आणि जुन्या लाकडी जिन्याची किरकिर. रात्री अकराच्या सुमारास, तानया झोपायच्या तयारीत होती, तेवढ्यात
ठक… ठक… ठक…ती दचकली. दरवाजावर टकटक झाली.
ठक… ठक… ठक…ती दचकली. दरवाजावर टकटक झाली.
“कोण?” तिने विचारलं. काहीच उत्तर आलं नाही.
दार उघडल्यावर बाहेर कोणीच नव्हतं. पण जमिनीवर एक कागद ठेवलेला होता. ओलसर, जुना. तिने तो उचलला. त्यावर एकच ओळ होती, “सात रात्री. अजून एक बाकी आहे.” तानयाच्या अंगावर काटा आला.
दार उघडल्यावर बाहेर कोणीच नव्हतं. पण जमिनीवर एक कागद ठेवलेला होता. ओलसर, जुना. तिने तो उचलला. त्यावर एकच ओळ होती, “सात रात्री. अजून एक बाकी आहे.” तानयाच्या अंगावर काटा आला.
दुसऱ्या दिवशी तिने गावातल्या जुन्या लोकांना भेटायचं ठरवलं. फार प्रयत्नांनंतर, एक वृद्ध शिक्षक, तात्यासाहेब कुलकर्णी बोलायला तयार झाले.
“सात जण गायब झाले, हो,” ते हळू आवाजात म्हणाले,
“पण तो अपघात नव्हता आणि खुनीही बाहेरचा नव्हता.”
“मग कोण?” तानयाने विचारलं. तात्यासाहेब थांबले. खिडकीबाहेर पाहिलं. “इथे सावल्या आहेत बाई. माणसांच्या मनातल्या.”
“पण तो अपघात नव्हता आणि खुनीही बाहेरचा नव्हता.”
“मग कोण?” तानयाने विचारलं. तात्यासाहेब थांबले. खिडकीबाहेर पाहिलं. “इथे सावल्या आहेत बाई. माणसांच्या मनातल्या.”
त्या रात्री, तानयाने रेकॉर्डर चालू ठेवून झोपायचं ठरवलं. मध्यरात्री साधारण दोनच्या सुमारास, तिला पावलांचा आवाज ऐकू आला. जिन्यावरून… हळू… थांबत-थांबत.
तिने डोळे उघडले. खोलीत अंधार. पण आरशात,
कोणीतरी उभं होतं. ती वळली. काहीच नव्हतं. पुन्हा आरशात पाहिलं, रिकामं.
तिने डोळे उघडले. खोलीत अंधार. पण आरशात,
कोणीतरी उभं होतं. ती वळली. काहीच नव्हतं. पुन्हा आरशात पाहिलं, रिकामं.
सकाळी रेकॉर्डर तपासताना तिला एक विचित्र आवाज सापडला. कुजबुज. एकच वाक्य पुन्हा पुन्हा, “आठवी रात्र.”
तानया आता घाबरली होती, पण माघार घेण्याचा प्रश्नच नव्हता. तिने जुन्या नोंदी तपासल्या. सात बेपत्ता लोकांमध्ये एक गोष्ट समान होती, सगळे जण त्या काळात गावातल्या एका सहकारी संस्थेचे संचालक होते. त्या संस्थेचा अध्यक्ष, विठ्ठल जोशी. जोशी वाड्याचा मूळ मालक.
तपास पुढे सरकत गेला, तशी एक भयंकर गोष्ट समोर आली. दहा वर्षांपूर्वी, त्या संस्थेत मोठा आर्थिक घोटाळा झाला होता. गावकऱ्यांचे पैसे गायब झाले. तक्रार होणार होती. पण त्याआधीच, सात संचालक गायब आणि विठ्ठल जोशी?
तो “मानसिक आजारामुळे” पुण्यातल्या हॉस्पिटलमध्ये दाखल झाला होता.
त्या रात्री, तानया वाड्यात एकटी होती. पाऊस जोरात पडत होता. अचानक दिवे बंद झाले. अंधार, वाऱ्याचा जोर.
मागून आवाज आला, “तू का आलीस इथे?” ती वळली. समोर एक वृद्ध पुरुष उभा होता. डोळे खोल गेलेले. चेहरा ओळखीचा.
“विठ्ठल जोशी?” तानयाने थरथरत विचारलं. तो हसला.
“हो, आठवी रात्र आली.” “तुम्ही त्यांना..” तानया पुढे बोलू शकली नाही.
“हो, आठवी रात्र आली.” “तुम्ही त्यांना..” तानया पुढे बोलू शकली नाही.
“मारलं नाही,” तो शांतपणे म्हणाला, “त्यांना त्यांच्या अपराधांसोबत एकटं सोडलं. या वाड्यात, सात रात्री. प्रत्येक रात्री त्यांना त्यांचीच भीती भेटली.”
“मग आता?” तानया मागे सरकली. “आता सत्य बाहेर येणार आहे,” तो म्हणाला, “आणि तू साक्षीदार आहेस.”
अचानक बाहेर पोलीस सायरनचा आवाज आला.
अचानक बाहेर पोलीस सायरनचा आवाज आला.
तानयाने आधीच माहिती दिली होती. विठ्ठल जोशीने डोळे मिटले. “सावल्या संपत नाहीत,” तो पुटपुटला, “त्या फक्त जागा बदलतात.”
दुसऱ्या दिवशी बातम्या झळकल्या. दहा वर्षांपूर्वीचं रहस्य उघडलं. गाव पुन्हा बोलू लागलं.
तानया परत निघाली. वाड्याच्या दारातून बाहेर पडताना तिला जमिनीवर तोच कागद दिसला. यावेळी त्यावर लिहिलं होतं, “सात रात्री पूर्ण. कथा संपली.”
पण तानयाला माहीत होतं…काही कथा कधीच पूर्णपणे संपत नाहीत.
पण तानयाला माहीत होतं…काही कथा कधीच पूर्णपणे संपत नाहीत.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा