आळीमिळी गुपचिळी

   जान्हवी..! एकोणतीस वर्षांची तरूण महिला. तरुणही आणि महिलाही.. कारण वयाच्या अवघ्या एकविसाव्या वर्षी बोहल्यावर चढली आणि दिड वर्षांत माहेरी परत आलेली. निमशासकीय शाळेत शिक्षिका म्हणून तिला पगार पण चांगलाच होता. तसा बोट ठेवायला जागा नाही अशी जान्हवी अतिशय सालस, सुगरण, किंचितशी कवी मनाची, कमावती आणि घरच्या माणसांची ओढ असणारी तरी तिच्यातला एक दोष तिच्या सासूबाईंना दिसला. फार काही नाही फक्त पायाच्या अंगठ्याशेजारी असलेले बोट अंगठ्याच्या मानाने जरा जास्तच मोठे होते. अशा मुली नवरा मुठीत ठेवतात आणि सासूला कमी लेखतात. जान्हवी मुळात अशी नव्हती पण रिस्क नको म्हणून सासूने शेवटी तिला घराबाहेर काढलेच. नवरा पण कितीही प्रेमळ असला तरी किंचितसा श्रावणबाळ होता. त्यानेही आईचेच ऐकले. पदरी तीन महिन्यांची तान्ही लेक घेऊन ती माहेरी आली. नवर्‍याने फक्त बाळाच्या दोनच वर्ष वाढदिवसानिमित्त खेळणी पाठवून, दोन महिन्यांत एक फोन करून एक बाप असल्याचे कर्तव्य पार पाडले.