अनुजा एका सुंदर घरात राहायची, जिथे तिचा नवरा, सासू, आणि सासरे हेसुद्धा तिच्या कुटुंबाचा भाग होते. त्या दिवशी तिचं मन खूप उदास होतं. तिच्या वडिलांचं नुकतंच निधन झालं होतं. आणि तिचं मन त्यांच्याबद्दलच्या आठवणीत गुरफटलेलं होतं.
अनुजा आपल्या खोलीत बसून जुन्या आठवणींमध्ये हरवली होती. तिला आपल्या वडिलांची खूप आठवण येत होती. "बाबा, तुम्ही नेहमी माझ्यासाठी आंबे आणायचात, मला आंब्याचं खूप वेड होतं," ती स्वतःशीच बोलत होती.
तेवढ्यात तिची सासू, शारदा, तिच्याकडे आली. "अनुजा, काय झालं गं? का अशा विचारात गढलेली आहेस?"
"आई, बाबा गेले... आणि त्यांची खूप आठवण येते. ते नेहमी माझ्यासाठी आंबे घेऊन येत," अनुजा अश्रूंनी डोळे पुसत म्हणाली.
"हे पाहून मला खूप वाईट वाटतं, अनुजा. पण आम्ही तुझ्या सोबत आहोत, आणि तुला एकटं पडू देणार नाही," शारदा तिला धीर देत म्हणाली.
त्याच वेळी, अनुजाचे सासरे, विनायक, घरात आले. त्यांच्या हातात एक मोठा आंब्यांचा बॉक्स होता. "अनुजा, मी तुझ्यासाठी काहीतरी आणलं आहे," ते आनंदाने म्हणाले.
अनुजा आश्चर्याने आणि आश्रूने भरलेल्या डोळ्यांनी बॉक्सकडे पाहत होती. "बाबा, हे काय आहे?" ती विचारत होती.
"हे आंबे फक्त तुझ्यासाठी आहेत, गपचूप तुझ्या खोलीत ठेव नाहीतर बाकीचेच ताव मारतील त्यावर," विनायक सांगत होते.
अनुजाच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले. ती आपल्या सासऱ्यांना म्हणाली, "बाबा, तुम्ही खूप चांगले आहात. तुम्ही मला वडिलांसारखेच प्रेम दिलंत."
"तू माझी मुलगी आहेस, अनुजा. आम्ही तुझ्या दु:खात सोबत आहोत," विनायक भावुक होऊन म्हणाले.
त्या रात्री अनुजाने कुटुंबाच्या प्रेमाने भरलेल्या घरात आनंदाने आंबे खाल्ले. तिला जाणवलं की, जरी तिचे वडील आता तिच्यासोबत नाहीत, तरी तिच्या सासऱ्यांनी तिच्या वडिलांच्या अनुपस्थितीत तिच्या मनातल्या रिकाम्या जागेची पूर्तता केली होती.
कुटुंबातील या प्रेमळ नात्यामुळे अनुजाच्या मनात आनंद आणि समाधान होतं. ती मनात म्हणाली, "आंब्यांची चव जरी वडिलांनी आणलेल्या आंब्यांसारखी नसली तरी त्यांच्या प्रेमाची चव निश्चितच आहे."
आणि अशा प्रकारे, अनुजाने आपल्या कुटुंबातील नवीन नात्यांचा अनुभव घेतला, ज्यांनी तिच्या दुःखात आनंदाचा एक नवा प्रकाश आणला.