अनोखी गाठ  ५४           # मराठी _ कादंबरी

रात्री स्वाती समीराच्या रूममध्ये येते आणि म्हणते," समीरा, चल आपण आधीसारखं गच्चीवर जाऊन बसुयात. आजी तेल लावून देईल आणि आपण तिथेच झोपुयात. नंतर असं कधी मिळेल माहित नाही."  समीरा त्या मनस्थितीत नसते त्यामुळे ती म्हणते," आज नको स्वाती. मी प्रवासाने खूप थकली आहे. पुन्हा कधीतरी. " स्वाती 'ठीक आहे' म्हणून तिथून जाते. जानकी एवढे दिवस तिथेच असल्यामुळे स्वाती सोबतच झोपते. समीराला हा कालावधी कधी संपतोय ? आणि कधी परत अमेरिकेला जातोय असं झालं होतं.  

दुसऱ्यादिवशी वाडयात नेहमीपेक्षा जास्त लगबग होती. वाड्याचे राहिलेले भाग सजवले जातं होते. समीरा खाली येते. पाहते तर सर्वजण प्रसन्न चेहऱ्यांनी आपापली कामे करत होते. शिवाय मज्जा- मस्ती सुद्धा सुरु होती. सर्वांचे प्रसन्न चेहरे पाहून समीराला बरं वाटतं. समीरा जाऊन अंघोळ करून केस पुसत बाहेर येत असतानाच समोरून वसुधा आत्या येते. आत्या समीराला आवाज देते आणि हाताला धरून बाजूला नेवून बसवते. वसुधा आत्याच्या हातात काही बॅग होत्या. आत्या एक - एक बॅग उघडते आणि त्यातून एक- एक दागिना बाहेर काढते. 

वसुधा आत्या, " समीरा बघ ना, मी काही दागिने केले आहेत शर्वरी साठी  ( होणाऱ्या सुनेसाठी ). तू एकदा बघ कसे आहेत ? तिला आवडतील का ? म्हणजे एक पिढीचं अंतर आहे ना. त्यामुळे डिजाईन वगैरे आवडेल का तिला ? बघ ना जरा." असं म्हणून वसुधा आत्याने तिच्या समोर ठुशी, चिंचपेटी, सर , बोरमाळ, तन्मणी, कोल्हापुरी साज, झुमके, वेली, तोडे, बाजूबंद, तोडे, अंगठी, नथ, पैंजण एक ना अनेक दागिने ठेवले. समीराने एवढे पारंपरिक दागिने पहिल्यांदाच पाहिले होते. समीराला ते मनापासून आवडले देखील. 

समीरा, " आत्या, मला यांची नावे नाही माहित पण सर्व दागिने खूप छान आहेत. शर्वरीलाही नक्की आवडतील. " समीरा दागिन्यांवरून हात फिरवत म्हणाली. 

वसुधा आत्या, " नक्की आवडले का ? की माझं मन राखण्यासाठी बोलतेयस ?" 

समीरा," नाही आत्या, खरंच खूप सुंदर आहेत हे दागिने." 

वसुधा आत्या ," नक्की ना ? नाहीतर बदलून घ्यायला. " 

समीरा, " आत्या मला विचारलं तर तुमची चॉईस एक नंबर आहे." समीरा आत्याच्या गळ्यात हात घालून म्हणाली.

वसुधा आत्या हसून हसून समीराची पापी घेतात आणि सर्व परत व्यवस्थित बॅगमध्ये ठेवून , ते सांभाळून ठेवायला जातात. तेवढ्यात कावेरी आजी आणि सरस्वती आजी मंदिरातून येतात. समीराला पाहून सरस्वती आजी म्हणते ," समीरा, लवकर न्याहारी करून घे. " 

समीरा," का आजी ? काही काम आहे का ?" 

सरस्वती आजी," लग्नघरात काम आहे का ? असा प्रश्न विचारायचाच नसतो. खूप काम आहेत. त्या साठी आधी तू खरेदी करून ये. उद्या तुलाच सर्वांच्या आधी जाऊन मंदिरात व्यवस्था बघायची आहे. काल कावेरीने सांगितलं होतं ना ?" 

समीरा," हो आजी, पण शॉपिंगची काय गरज आहे. माझ्याकडे खूप काही आहे." 

सरस्वती आजी स्वातीला आवाज देतात आणि म्हणतात, " समीरा, ते मला काही माहित नाही." स्वाती आल्यावर स्वातीकडे पाहत आजी म्हणतात," स्वाती, समीराला खरेदीला घेऊन जा. व्यवस्थित खरेदी करा." 

समीरा नाईलाजाने जायला तयार होते. स्वाती सोबत होती त्यामुळे खूप शॉपिंग होते. घरी परत आल्यावर पाहते तर घरी आचारी बोलावले होते. घरात वेगवेगळ्या मिठाईचा वास दरवळत होता. समीराला आलेलं पाहून कावेरी आजी आवाज देते आणि जवळ बोलावून बसवते. समीराला काय - काय खरेदी केलं ते विचारते. त्यातच समीरा कावेरी आजीला प्रश्न विचारते," आजी एक विचारू ?" 

कावेरी आजी," हो, विचार ना बाळा." 

समीरा, " आजी जेवढा मला माहित आहे. लग्न मुलीकडच्या घरी असत ना ? मग तयारी आपल्या वाडयात का सुरू आहे ? म्हणजे खरं तर तयारी वसुधा आत्याच्या सासरी आणि शर्वरीच्या घरी सुरु असायला हवी होती. " 

कावेरी आजी दोन मिनिट शांत राहून बोलते," बाळा, तू बोलतेयस ते बरोबर आहे पण शर्वरीचं घर खूप लांब आहे. आमची वये झाली आहेत. या वयात प्रवास जमेल का ? शिवाय घरात एक तरी लग्न बघायला मिळालं तर बरं म्हणून वाडयात लग्न करायचं ठरलं." समीराला ते पटतं. ती आजी बोलते," बरं आजी मी माझ्या रूममध्ये जाऊन ही सर्व खरेदी ठेवून येते. " आजी हळूच मान डोलावत आणि समीरा आपल्या रूममध्ये निघून जाते.

रात्री जेवण झाल्यावर समीरा अंगणात शतपाउली करत असते. तिकडून अभिषेक घाईत येत असल्यामुळे तो समीराला येऊन धडकतो. अभिषेकच्या हातात असलेल्या बॅग खाली पडतात. अभिषेक समीराला सॉरी बोलून खाली वाकतो आणि बॅग उचलतो. तो तिथून जाणार तोच समीरा त्याला म्हणते," माझ्याकडून पण सॉरी..." 

अभिषेक तिच्याकडे पाहत, " कशाबद्दल ?" 

समीरा ," सगळ्यासाठीच..." 

अभिषेक वैतागून ," कोड्यात बोलू नकोस प्लिज. " 

समीरा," सॉरी ... सॉरी... काही नाही असंच..." असं बोलून समीरा आपल्या रूमकडे घाईत निघून जाते.