अनोळखी दिशा पर्व २ (भाग ३८)

"ती मी कधीच विसरणार नाही बाबा.
तुम्हाला आठवतंय बाबा...मी सहावी की सातवीत होते तेव्हा एकदा आई कामात बिझी होती तेव्हा अचानक बाथरूम जवळील पाय पुसणीत पाय अडखळून मी बेसिनवर पडले होते आणि त्यावेळी माझं डोकं फुटलं होतं. खूप रक्त गेलं होतं. त्यावेळी तुम्ही एक महत्त्वाची मीटिंग सोडून माझ्यासाठी घरी धावत आला होतात. माझी अवस्था पाहून मला  घट्ट मिठी मारली, कुशीत घेतलं. मला उचलून दवाखान्यात नेलं. माझ्याकडे लक्ष दिलं नाही म्हणून आईला किती ओरडला होतात तुम्ही. आठवतंय बाबा, रात्रभर आई आणि तुम्ही माझ्या उशाशी बसून होतात.
त्रास मला होत होता पण काळजी तुमच्या चेहऱ्यावर दिसत होती. पुढचे काही दिवस रोज तुमची उबदार मिठी मला बरं व्हायला मदत करत होती. असं वाटत होतं मी कधी बरं होऊच नये, म्हणजे रोज माझे बाबा माझ्यासाठी लवकर घरी येतील आणि रोज बाबाच्या कुशीत मला झोपता येईल. पण मी पूर्ण बरी झाले आणि तुम्ही पुन्हा एकदा कामात बिझी झालात. ते आजपर्यंत बिझीच आहात. आज कितीतरी दिवसांनी असं निवांत गप्पा मारतोय आपण."