अनोळखी दिशा भाग २

©®प्रज्ञा बो-हाडे

अनोळखी दिशा भाग २

मनाची कशीबशी समजूत काढून रिदांशने स्वत:ला गावी जाण्यासाठी राजी केले. वाढदिवस दरवर्षी येत राहतो. पुढच्या वर्षी सगळी कसूर भरुन काढूया. यापेक्षा अजून मोठी गिफ्टची यादी तयार करुन ठेवूया. 

गावाला आजूबाजूला शेत असल्याने थंडी चांगलीच जाणवत होती. दिव्या आणि विहान घराच्या बाहेर पडायचे नावच घेत नसायचे. रिदांशने गावी अल्पावधीतच नविन मित्र बनवले होते. त्यांच्या बरोबर तो शेतात जावून शेकोटी बनवू लागला.
कधी तर रात्रभर त्यांच्या बरोबर राहून दुस-या दिवशी घरी यायचा. गावतल्या ओळखींच्या लोकांनी गावातल्या उनाड पोरांपासून दूर राहण्याचा सल्ला दिला होता. रिदांशच्या डोळ्यावर पट्टी बांधली गेली होती.
परिस्थिती हालाखिची असल्याने गावची पोर मिळेल ते काम करत असायची. मिळालेल्या पैशातून पोटाची भूक भागवू लागली. काम कधी मिळायच तर कधी नाही. तुटपुंज्या पैशात पोट भरायचे नाही. लहान वयातच पोर व्यसनाच्या आहारी गेली होती. काम मिळेल तसे दुरच्या तालुक्याला आठवडाभरासाठी राहावे जावे लागायचे.
राहण्याची सोय स्वत:लाच करावी लागायची. आडोश्याला सतरंजी आणि बांबूच्या मदतीने झोपडी करुन तिथे राहावे लागायचे. लहान वयात सिगारेटचे व्यसन लागून गेले. काहीजण तर गुटखा, दारुच्या देखील आहारी गेले होते.

रिदांश गावी या पोरांबरोबरच राहत असे. हि पोर सकाळी आपल काम आवरुन रिदांशला भेटायला शेतात घेवून जावू लागले. तिथे रिदांशला सिगरेट ओढण्याची इच्छा होती. सुरवातीला घाबरणारा रिदांश नंतर मात्र सिगरेटच्या धूरात जणू आपले वाढदिवस साजरा न होण्याच दु:ख विसरायला लागला होता.

शहरात जाण्याचा दिवस जवळ येवून ठेपला. रिदांशला गाव सोडून जावस वाटत नव्हत. मित्रांना भेटायला वरचेवर गावी येणार या बोलीवर रिदांशला शहरात घेवून जातात.

रिदांशच मन अस्थिर होत असायचे. त्याच्या मनात गावाला जायची ओढ निर्माण होत होती.गावाला गेल्यावर मनसोक्त फिरता येत असल्याने रिदांश गावी जाण्याची एकही संधी सोडत नव्हता.घरातल्या प्रत्येक व्यक्तिला रिदांशचे वागणे कळत नव्हते. एरव्ही टापटिपीत राहणारा, सगळ माझ्याच आवडीच हव अस म्हणणारा, गावाला रिदांशच्या आवडीचे पदार्थ मिळायचे नाही तरी गावी जाण्याची ओढ का निर्माण होत असेल ठावूक नसायचे?
रिदांश जसा मोठ होत आहे तसा त्याच्यात जबाबदारीची जाणिव वाढत चालली आहे अशी समजूत सरतेशेवटी निघते.

तो वाईट काम करत तर., नसेल ना? असा मनात कोणच्याही आला नाही. गावची ओढ, तिथल्या निसर्गाच्या प्रेमात पडला असावा अंदाज लावत घरातले खूश असायचे.

एकदा विहानच्या मनात येते यावेळी सुट्टीला आपण रिदांशला न कळवता तो गावी गेला की चार-पाच दिवसांनी गावी जावून त्याला धक्का द्यायचा. ठरल्याप्रमाणे विहान नंतर गावी जातो. जे दृश्य पाहतो त्यावर तो कधीच विश्वास ठेवू शकणार नव्हता.
गावच्या पोरांबरोबर शेकोटी समोर सिगरेट ओढताना रिदांशला पाहतो. आत्ता जावून रिदांशच्या कानाखली द्यावी हा विचार विहानच्या मनात रेंगाळत होता. प्रवास करुन थकवा जाणवत असल्याने उद्या सकाळी या विषयावर बोलू असे मनाशी बोलत विहान झोपी जातो.
इकडे रात्री आपल्या भावाला गावी आलेला पाहून रिदांश घाबरतो. आपल्याला सिगरेट ओढताना पाहिले तर नसेल ना. असंख्य प्रश्नाच काहूर मनात माजले होते. दिवस उजाडला तसे विहान हाक मारु लागला.