अनोळखी सखी
रात्रीचे दोन वाजले होते. मुंबईतील समुद्रकिनारी एकटीच बसलेली होती सायली. लाटांचे संगीत तिच्या मनात उठलेल्या वादळाला शांत करण्याचा प्रयत्न करत होतं, पण मनाच्या कोपऱ्यात दाटलेली वेदना ऐकायला तरी कोण तयार होतं?
"तुम्ही इथे एकट्या का बसल्या आहात?" अचानक मागून एक आवाज आला.
सायलीने दचकून मागे पाहिले. एक अनोळखी तरुण तिच्या शेजारी येऊन बसला होता. साधा शर्ट, जीन्स, आणि नजरेत एक विचित्र गूढ भाव.
"तुम्हाला काय करायचंय?" ती थोडी सावध झाली.
तो हसला. "काही नाही. फक्त एकटा होतो... आणि कोणीतरी वेदनेत असतं, तर आपोआप ओढ लागते."
सायली काही बोलली नाही.
"एखादा विश्वासघात झालाय?" तो पुन्हा म्हणाला.
तिच्या डोळ्यात पाणी तरळलं. "प्रेम... फक्त शब्दांपुरतं असतं, कृतीत नाही."
तो गप्प बसला. काही क्षणांनी म्हणाला, "कधी कधी आपलं संपूर्ण जग उद्ध्वस्त होतं, पण त्यातूनच आपण स्वतःला पुन्हा नव्याने उभारतो."
सायलीने आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहिलं. "तुम्हालाही अशीच एखादी जखम झालीये का?"
तो मंद हसला. "हो... पण त्या वेदनेलाच माझ्या ताकदीत रूपांतरित केलं."
सायलीला जाणवलं, हा अनोळखी माणूस तिच्या मनातले शब्द न बोलताच समजतोय.
त्या रात्री त्या दोघांनी नाव, ओळख, भूतकाळ काहीही विचारलं नाही. फक्त दोन तुटलेली मनं एकमेकांच्या सोबतीने काही वेळ चालत राहिली.
सायली उठली. "धन्यवाद... कदाचित तुमच्याशी बोलल्यानं काहीतरी हलकं वाटलं."
तो फक्त हसला.
"तुमचं नाव तरी सांगणार?" तिने विचारलं.
तो थोडासा थांबला, मग म्हणाला, "कधी तरी पुन्हा भेटलो, तर सांगेन."
सायली हसली. ती मागे वळली, पण मनात त्या अनोळखी सखीची आठवण कायम राहिली.
सायली त्या रात्रीनंतर बदलली होती. ज्या वेदनांनी तिला गडद एकटेपणात लोटलं होतं, त्या वेदनांना तिने हळूहळू सामोरं जायचं ठरवलं. ती पुन्हा जगायला शिकत होती.
ती पुन्हा तिच्या कामात गुंतली, मैत्रिणींना भेटू लागली, आणि स्वतःसाठी नवीन स्वप्नं उभी करू लागली. पण तिच्या मनाच्या एका कोपऱ्यात तो अनोळखी सखा कायम राहिला होता. तो कोण होता? त्या रात्री त्याने तिला दिलेल्या धीराच्या शब्दांमागे काय त्याचं स्वतःचंही दुःख होतं?
दोन महिने नंतर
सायली एका कॅफेमध्ये तिच्या लॅपटॉपवर काम करत बसली होती. अचानक बाजूच्या टेबलावर एक परिचित हसू दिसलं.
तोच होता—तो अनोळखी सखा. त्यानेही तिला पाहिलं आणि हलकं हसला.
"तुम्ही?" सायलीला आश्चर्याचा धक्का बसला.
"तुला वाटत होतं, आपण पुन्हा भेटणार नाही?" तो हसत म्हणाला.
"म्हणजे... हो, पण... खरं सांगू? तुमची ओळख अजूनही माहीत नाही."
"आज सांगू का?" त्याच्या डोळ्यात खेळकर भाव होते.
सायली उत्सुकतेने मान डोलावली.
"मी आर्यन. आणि मी पण कधीतरी तुझ्यासारखाच एकटा होतो."
सायली काही बोलणार, तोच कॅफेच्या एका कोपऱ्यातून कोणीतरी त्याला आवाज दिला.
"माफ कर, पण मला जावं लागेल," तो म्हणाला.
सायली त्याच्याकडे पाहत राहिली. "पुन्हा भेटणार?"
"कदाचित... किंवा नियती आपली वाट पुन्हा कुठेतरी जोडेल."
सायली त्याला पाहत राहिली, आणि तिच्या मनात एक वेगळाच विचार उमटला कधी कधी अनोळखी सखाही आयुष्याचा कायमचा भाग बनतो, नावाशिवाय, ओळखीशिवाय... पण हृदयाच्या जवळ.
अनोळखी सखी – भाग ३
सायली काही वेळ त्याला जाताना पाहत राहिली. आर्यन… त्याचं नाव आता माहित झालं होतं, पण तरीही तो अजूनही तितकाच गूढ वाटत होता.
त्या रात्रीनंतर सायली त्याला पुन्हा भेटेल का, हे तिला माहीत नव्हतं. पण नियतीच्या खेळांना कोण थांबवू शकतं?
तीन आठवड्यांनी…
सायली एका बुक स्टोअरमध्ये गेली होती. तिला एक नवीन कादंबरी घ्यायची होती. पुस्तकं चाळताना अचानक बाजूच्या रॅकवरून एक जण म्हणाला,
"हे पुस्तक छान आहे, पण शेवट खूप अनपेक्षित आहे."
सायलीने आवाजाच्या दिशेने पाहिलं आणि तिच्या चेहऱ्यावर आश्चर्याचं मिश्रण उमटलं. आर्यन समोर उभा होता, त्याच्या हातात एक पुस्तक होतं.
"तुम्ही?" ती हसत म्हणाली.
"हो. कदाचित नियतीला आपली गाठ पुन्हा घडवायची होती." तो हलकं हसत म्हणाला.
"बरोबर," सायलीने मान डोलावली. "पण या वेळी मी काही प्रश्न विचारणार आहे."
"म्हणजे?"
"तुम्ही कोण आहात? काय करता? त्या रात्री का भटकत होतात?" तिने एकदम सरबत्ती केली.
आर्यन तिच्याकडे पाहून हसला. "तुझ्या प्रश्नांची उत्तरं देतो. पण आधी कॉफी?"
सायलीला नकार देता आला नाही.
कॅफेमध्ये…
"मी एक लेखक आहे," आर्यन बोलायला लागला. "गेल्या काही वर्षांत खूप काही गमावलं. काही नातं टिकवलं नाही. म्हणूनच कधी कधी एकटेपणात उत्तर शोधायला समुद्रकिनारी जातो."
सायली त्याच्या शब्दांमध्ये दडलेल्या वेदनेला ओळखत होती.
"म्हणजे तूही कोणाला तरी गमावलंय?" तिने विचारलं.
तो काही क्षण गप्प राहिला. मग हळूच म्हणाला, "हो. प्रेम केलं होतं, पण ते टिकवलं नाही. जेव्हा त्या रात्री तुला पाहिलं, तेव्हा तुझ्या डोळ्यांतही तीच वेदना दिसली."
सायली गप्प झाली. तिच्या मनातले जुने जखमांचे कप्पे पुन्हा उघडले.
"पण आता?" तिने विचारलं.
"आता… कदाचित मी पुन्हा जगायला शिकतोय. आणि कदाचित… कोणाच्या तरी सोबत." आर्यन मंद हसला.
सायली त्याचं ते हसू पाहून स्वतःलाही हसू लागली. कदाचित अनोळखी सखी आता ओळखीची होत होती… आणि नियती काहीतरी खास लिहित होती.
अनोळखी सखी – शेवट
सायली आणि आर्यनच्या गप्पा त्या एका कॉफीतच संपल्या नाहीत. त्या भेटीनंतर त्यांची मैत्री वाढत गेली. दोघंही वेगवेगळ्या जगातले होते, पण वेदनेच्या समान धाग्यांनी जोडले गेले होते.
सायलीने पुन्हा जगायला शिकायचं ठरवलं होतं, आणि आर्यन तिच्या त्या प्रवासात नकळत तिचा सोबती झाला होता. दोघेही कधी समुद्रकिनारी भेटत, कधी कॅफेमध्ये, कधी लायब्ररीत. त्यांच्या प्रत्येक भेटीत जुन्या जखमांवर हळूहळू फुंकर बसत होती.
एक दिवस…
सायली समुद्रकिनाऱ्यावर उभी होती, जिथे ती त्या पहिल्या रात्री आर्यनला भेटली होती. लाटा तशाच होत्या, वारा तसाच होता, पण आता तिच्या मनातली शांतता वेगळी होती.
"आज इतक्या विचारात का?" आर्यन तिच्या शेजारी येऊन उभा राहिला.
सायली त्याच्याकडे पाहत म्हणाली, "त्या रात्री मी इथे एकटी होते. आज नाही."
आर्यन हसला. "कधी कधी अनोळखी लोक आपलं जग बदलून टाकतात, नाही का?"
सायली हसली. "हो. कधी कधी ते आपले होऊन जातात."
आर्यन काही क्षण तिच्याकडे पाहत राहिला. मग म्हणाला, "सायली… आपण पुन्हा मागे वळून पाहायचं थांबवूया का?"
सायली त्याच्या डोळ्यांत पाहत म्हणाली, "हो. आणि पुढचा प्रवास एकत्र करूया का?"
आर्यन हलकसं हसला, आणि पहिल्यांदाच त्याने तिचा हात हातात घेतला.
लाटा त्या दोघांचं नव्याने जगायला शिकणं साक्षीला होत्या… अनोळखी सखीचं नातं आता एका नवीन प्रवासाकडे निघालं होतं.
समाप्त.