Login

आशा…

...
तिचं नाव होतं "आशा", प्रेमाच्या शरद ऋतूची,
पण काळाच्या पावलांनी ते सगळं पुसलं गेलं.
तिच्या डोळ्यात असीम प्रेमाचं सोडून,
दुःखाचं एक सावली सगळ्या जीवनावर पसरलं.

प्रेमाचं ते पहिले चंद्रप्रकाश,
ज्याच्यातून सगळं सुंदर दिसायचं,
तिच्या ओठांची गोडी, तिच्या शब्दांचा ठसा,
हे सगळं विसरणं कठीण होऊन बसलं.

अकृती, तू जरी नसलास आता,
तुझं प्रेम त्याच वाऱ्याच्या गंधासारखं होता.
प्रत्येक श्वास घेणं, एक गोड अनुभूती,
पण त्याच श्वासात दुःखाचं ओझं भरेल.

तुझ्या वेगवेगळ्या आठवणींतून प्रवास सुरू केला,
प्रेमाने दिलेल्या चंद्राच्या प्रकाशात फिरताना,
आणि दुःखाच्या गडद आकाशात अडकताना.
पण हे दोन्ही आपसांत खूप जवळ असतात.

दुःखाचा दरवाजा, प्रेमाची वाट शोधतं,
तुझ्या हसऱ्या चेहऱ्यात असं कुठे काही चुकलं?
प्रेमाच्या पावला पावलावरच दुःखाचं ओझं,
तुझ्या नजरेत एक गहिरं गूढ जडलं.

तू गेलीस, आणि प्रेम शिल्लक राहिलं,
पण दुःखाच्या छायेत ते पूर्ण भरलं.
तुझ्या आठवणीच्या वाऱ्यात तरंगलेलं दुःख,
आणि प्रेम जणू एक गडद धुंदी बनून राहिलं.

अकृती, प्रेम आणि दुःख हे कधीच वेगळं होत नाहीत,
एकाच्या अस्तित्वाने दुसऱ्याचं अस्तित्व दाखवतो.
प्रेमाच्या सागरातही दुःखाचा डोंगर उभा असतो,
पण त्याचं सामर्थ्य तेच आहे, जेव्हा दोन्ही एकत्र असतात.

आणि आज, जरी तू जाऊन गेलीस,
माझ्या जीवनात प्रेमाच्या आणि दुःखाच्या आकाशात,
तू असं एक चंद्र असं राहिलीस,
ज्यात दोन्हीही नाजूकपणे एकमेकांच्या सोबतीने चमकतात.


🎭 Series Post

View all