असतील शिते तर जमतील भूते..

आटपाट नगर होतं. त्या नगरात माधव नावाचा एक युवक राहत होता. माधव सधन कुटुंबातला होता. वडिलोपार्जित गडगंज संपत्ती लाभल्याने त्याला भविष्याची काहीच चिंता नव्हती. दिवसभर फक्त झोपा काढणं, मित्रांसोबत भटकत राहणं आणि बाहेर हॉटेलमध्ये खाणंपिणं इतकाच त्याचा दिनक्रम होता. वाईट मित्रांच्या संगतीने त्याला बरीच व्यसनंही लागली होती. खिशात पैसा खुळखुळत होता त्यामुळे कायम त्याच्याभोवती मित्रांचा गरडा घातलेला असायचा. त्याचे मित्र त्याच्या तोंडावर खोटी स्तुती करायचे, त्याच्या मोठेपणाच्या फुशारक्या मारायचे आणि त्याच्याकडून पैसे उखळायचे. माधवही त्यांच्या त्या खोट्या स्तुतीला, फुशारक्यांना भुलून जायचा. त्यांच्यावर अजून जास्त पैसे उडवायचा; पण असा पैसा किती दिवस पुरणार? हळूहळू त्याच्याच सवयीमुळे त्याची संपत्ती कमी होऊ लागली. राजेशाही थाटात राहण्याची सवय लागल्याने जवळचा होती नव्हती सारी संपत्ती त्याने विकून टाकली. आता त्याच्याकडे काहीच पैसे शिल्लक राहिले नव्हते. त्याच्या जवळचे पैसे संपताच त्याचे मित्रही हळूहळू त्याच्यापासून दूर जाऊ लागले. त्याची परिस्थिती अत्यंत हलाखीची झाली होती. इतके दिवस ‘तुझ्यासाठी जीव पण देईन’ असं म्हणणारे मित्र त्याला पाहून तोंड फिरवून जाऊ लागले. ज्यांना त्याने कित्येकदा उसणे पैसे दिले होते ते परत मागताच मैत्री तोडून त्याला टाळू लागले. माधव निराधार झाला. नैराश्याच्या गर्तेत जाऊ लागला. ऐशोरामात राहायची सवय लागलेली असल्याने कष्टाची त्याला सवयच नव्हती. त्यामुळे दिवसेंदिवस त्याची परिस्थिती अजूनच बिकट होत चालली होती. अक्षरशः आता त्याच्यावर भीक मागण्याची वेळ आली होती.