भाग:- २
मागील भागात:-
शतपावलीसाठी गेलेला सुबोध परत आला. अंथरुणावर अंग टेकवत तिला पुन्हा विचारले तेव्हा शांता गंभीर चेहरा करून म्हणाली, "आज पुन्हा फोन आला होता."
आता पुढे:-
सुबोधच्याही चेहऱ्यावर आता चिंतेचे जाळे दिसू लागले. तो विचार करून म्हणाला," बघू उद्या काय तरी करू. तू आधी भेटून बोलून ये मग बघू काय करायचे ते."
ती कूस वळवून त्याच्याकडे तोंड करत म्हणाली, "अहो, मी काय म्हणते, तुम्ही तुमच्या मालकाकडे एकदा विषय काढून बघा ना."
ती त्याचा चेहरा निरखत होती. एक हात डोक्याखाली व एक छातीवर ठेवून छताकडे पाहत तो म्हणाला, "अगं शांता, प्रत्येक वेळी कसं म्हणणार मी?"
"सहा महिन्यांचा पगार मागा एकदम, मीही एक दोन नवीन कामे बघते अजून आणि दोन-तीन बाईसाहेबांशी बोलून बघते." शांता उठून दोन्ही गुडघ्याभोवती हातांचा विळखा घालत बसत म्हणाली.
"अगं, एकदम इतके पैसे कसे गं मागणार? तुला कळतं कसं नाही? आणि काय म्हणाली तू अजून दोन-तीन नवीन कामे बघणार? आधीच किती काम करतेस! अजून कामे झेपतील का तुला? आजारी पडशील अशी दगदग केल्यावर." तो तिच्या काळजीने म्हणाला.
"काही दगदग वगैरे होणार नाही. मी सगळं व्यवस्थित करेन." ती त्याची काळजी ओळखून म्हणाली.
"अगं काय हा तुझा अट्टाहास? मुलांना त्या शाळेतून काढून साध्या शाळेत टाकू." तो तिला समजावणीच्या सुरात म्हणाला.
"अहो, काहीही काय बोलता? ती शाळा किती चांगली आहे. सगळे कसं छान आहे तिथे. शिकवणं, शिक्षण, शिक्षक सगळेच कसे छान आहे. साध्या शाळेत मुलांना नाही टाकायचे सांगून ठेवते. म्हणता ना तुम्ही हा माझा अट्टाहास आहे तर आहे." ती थोडी रागातच म्हणाली. तिचा हट्ट सोडायला ती तयार नव्हती.
"अगं पण का? " तो वैतागून म्हणाला.
"का म्हणजे? आपल्या मुलांच्या चांगल्या भविष्यासाठी. तुम्हाला नाही वाटतं का की मुलांना चांगले शिक्षण भेटावे, त्यांना चांगल्या गलेलठ्ठ पगाराची नोकरी मिळावी?"
"हो गं, ते सगळं खरे आहे, शांता; पण अंथरुण पाहून पाय पसरावे माणसांनी. आपली तेवढी ऐपत नाही. गरीबांनी असले चोचले व उंची स्वप्न पाहायची नसतात." तो तिला समजावण्याचा प्रयत्न करत होता.
"का नाही पाहायची स्वप्न? आपण गरीब आहोत म्हणून! तुमचे म्हणणे मला पटतं नाही. दोन्ही मुले खूप हुशार आहेत. पहिला नंबर कधी ते सोडत नाहीत. स्काॅलरशिपमधून थोडीफार फी माफ होते. राहिलेली तर रक्कम भरायची आहे. तुम्ही बोलून बघा ना एकदा मालकाशी." असे रट लावत ती पुन्हा अंथरुणावर लेटली.
"तू खूप हट्टी आहेस. बघतो, बाई. झोप आता." तो तिच्या पुढे हात टेकवत म्हणाला.
"हो, मुलांना चांगले शिक्षण मिळण्याचा हट्ट आहे माझा आणि काही झालं तरी तो मी पूर्ण करणारच. त्यासाठी काहीही करायची तयारी आहे माझी. यात तुमची साथ हवी मला." ती त्याचा हात डोक्याखाली घेत त्याच्याकडे पाहत प्रेमळ स्वरात म्हणाली.
त्याने हुंकार भरत सुस्कारा सोडला. तिला एका बाजूने कवेत घेत त्याने डोळे मिटून घेतले.
शांता जेव्हा कामावरून घरी यायला निघाली होती तेव्हा शाळेच्या प्रिन्सिपलाचा मुलांची फी भरण्याबाबत तिला भेटायला येण्याचा फोन आला होता.
तिचे स्वप्न होते मुलांना चांगले शिक्षण देण्याचे त्यासाठी तिथे मोठ्या इंग्लिश मिडियम शाळेमध्ये त्यांना टाकले होते. तिची मुलेही खूप हुशार होती. मन लावून शिकत होती. तिथले शिक्षण व शालेय वातावरण चांगले होते. त्यामुळे तिला मुलांना त्याच शिकवण्याचा तिचा अट्टाहास होता. त्यासाठी तिला कितीही कष्ट करण्याची तयारी होती ; सुबोधलाही तेच वाटत होते. कष्ट करण्यास त्याची ना नव्हतीच ; परंतु आपण आपल्या परिस्थितीनुसार वागावं असे त्याला वाटायचं. पण तिला ते पटतं नसायचे.
दुसऱ्या दिवशी कामावर गेल्यावर सुबोधने मालकाकडे सहा महिन्याचा पगार अडव्हान्समध्ये मागितले. मालकाने कारण विचारले तेव्हा त्याने मुलांची शाळेची फी भरायची आहे हे सांगितले.
त्यावर तो कुत्सित हसत म्हणाला,"ऐपत नाही तर कशाला रे घालायचं असल्या महागड्या शाळेत? आणि मी आता तुला सहा महिन्याचा पगार दिला आणि तू पुन्हा आलाच नाहीसं तर मी काय करायचे? सांग बरं."
"नाही मालक, तसं काही होणार नाही. माझ्यावर विश्वास ठेवा." सुबोध हात जोडून विनवणी करत म्हणाला.
"माफ कर, सुबोध. आधीच तू दोन महिन्यांचा अॅडव्हान्स घेतला आहे. आता पुन्हा नाही देता येणार. जा काम करं" मालक असे म्हणताच सुबोध हताश होतं त्याच्या कामावर निघून गेला.
शांता सकाळी लवकर उठून घरातलं सगळं आवरून सुनिताच्या घरी कामाला आली. सगळं आवरून झाल्यावरही ती तिथेच घुळमत होती.
तेव्हा सुनिताने तिला काय झालं म्हणून विचारल्यावर तिने तिची आर्थिक प्रश्न सांगितला. ती नवऱ्याला विचारून सांगते म्हणाली. तेव्हा ती तिथून पुढच्या घरी कामाला गेली.
पुन्हा शाळेतून फोन आल्यावर ती काम आवरून शाळेत गेली.
प्रिन्सिपलची भेट घ्यायला ती तिच्या केबिनमध्ये आली.
"मिसेस कदम फी भरण्याची आज शेवटची तारीख आहे. लवकरात लवकर फी भरा." प्रिन्सिपल तिला म्हणाली.
"मॅडम, फक्त दोन दिवसांची मुदत द्या. मी काही तरी करते." शांता कळवळून हात जोडत आर्जव करू लागली.
क्रमशः
शांता तिचा अट्टाहास पूर्ण करेल का?
©️ जयश्री शिंदे