मागील भागात.
तिथून तिने तिची बाईक काढली आणि रस्त्यावर आली. तिने रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला पाहिलं तर तिथे एक बाईक आणि एक स्कुटी एकमेकांना ठोकलेल्या अवस्थेत होत्या. तिथेच मालाला पाठमोरा उभा असणारा एक मुलगा एका मुलीसोबत भांडत होता. तशी ती पण त्याला खूपच भांडत होती.
आता तो मुलगा एका मुलीला भांडतोय बघून माला लगेच तिकडच्या बाजूला गेली. ती जाऊन त्या मुलाला बोलणार तोच तिला त्या मुलाचा चेहरा दिसला. तर तो प्रसाद होता.
‘हा इथे काय करतोय?’ ती मनातच विचार करू लागली. ‘त्या मुलीच्या गाडीला ठोकून स्वतःच तिला भांडत आहे?’ अस तिला वाटून गेल. ‘दीला काय दिसलं याच्यात की तिने मला ह्याला भेटायला लावलं. ज्याला मुलींसोबत बोलायची पद्धतच नाही.’
ती चिडून प्रसादला काही बोलणार तोच समोरची मुलगी बोलायला लागली.
आता पूढे.
“अरे हो,” ती मुलगी चिडून बोलली. “मी नाही पहिली गाडी आणि सरळ रोडवर आली. पण मग ह्याने पण आजूबाजूला बघायाला नको का?”
“पहिली गोष्ट म्हणजे,” प्रसाद तिला समजावत बोलू लागला. “हा मुख्य रस्ता आहे आणि तुम्ही आतल्या रोडने ह्यावर येत होत्या. त्यामुळे गाडी बघून रोडवर यायची जबाबदारी तुमची जास्त होती. तुम्ही रोडवर येताना त्याला साध बघायची आणि सावरायची संधी सुद्धा दिली नव्हती. त्याने त्याची बाईक एका बाजूने नेली म्हणून फक्त तुमच्या स्कुटीच्या बागच्या बाजूला धक्का लागला. जर त्याने ती एका बाजूला नसती नेली ना तर तुमच्या स्कुटीला थेट धक्का लागला असता आणि तुम्ही रोडवर फरफटत गेल्या असत्या. तुम्हाला वाचवायला त्याने त्याची बाईक स्कीट केली.”
एवढं सांगूनही ती मुलगी ऐकायला मागत नव्हती. आता तर ती प्रसादवर पण आरोप करू लागली की तो त्या बाईकवाल्याचा सोबती आहे म्हणून त्याला वाचवत आहे. आजूबाजूची माणस ज्यांनी ती घटना पहिली होती ती देखील त्या मुलीला समजावण्याच्या मागे लागली होती. तरी ती तिच्या हट्टाला पेटली होती.
इकडे मालाला मात्र ते सगळ बघून प्रसादबद्दलची नुकतीच जी तिरस्काराची भावना निर्माण झाली होती ती लागलीच गळून पडली आणि त्याच ते आदराने बोलण तिला भावून गेल. ती मुलगी एवढी अरे तुरे करून उद्धटासारखी बोलत असली तरी प्रसादने मात्र त्याच्या बोलण्यावर खूप नियंत्रण ठेवलं होत. पण त्या मुलीच तिच्या बोलण्यावरून सुटलेलं नियंत्रण बघून माला पुढे सरसावली.
“अगं एवढच तुला त्याची चुकी वाटत असेल ते बोलव पोलिसांना,” माला तिला रोखून बघत अचानक बोलली. “इथल्या चौकातल्या त्या सीसीटीव्ही कॅमेराची फुटेज पण तुला मिळेल.”
अस अचानक पोलीसांच नाव ऐकून ती मुलगी गोंधळून गेली. तिला तिची चुकी असल्याच समजून गेल होत. पण स्वतःचा इगो तिला ते मान्य करायाला देत नव्हता. तिच्या मागे बसलेली तिची मैत्रीण देखील तिला समजावून थकली होती. पण ती तिच्या मैत्रिणीचं देखील ऐकल नव्हत. आता पोलीसांच नाव ऐकून ती शांत झाली होती. मग तिच्या मैत्रिणीने आताही तिला तिथेच तो विषय सोडायाला लावला होता.
पण आता तो मुलगा मात्र पेटून उठला आणि पोलिसांना बोलवायची भाषा करू लागला. मग ती मुलगी अजूनच घाबरून गेली.
“पाहिलस का?” माला “आता तोच पोलीस बोलवायच्या मागे लागला. गाडीची कागदपत्र आणि तुमचा वेळ तयार ठेवा आता.”
“वेळ म्हणजे?” तो मुलगा गोंधळून विचारू लागला.
“आता पोलीस आले की दोन्ही गाड्या आणि तुम्हा दोघांना घेऊन जातील. कागद तयार करून, या जागेचा पंचनामा करून कोर्टात दाखल करतील. मग त्यात वेळ तर जाईलच ना आजचा.”
हे ऐकून ते दोघ मुलगा आणि मुलगी विचारात पडले आणि परत एकमेकांना भांडत तिथून त्यांनी काढता पाय घेतला.
त्यांना अस पटकन जाताना बघून बाकी बघ्यांची गर्दी त्यांच्याकडे बघून हसू लागली.
आता मालाच लक्ष पुन्हा प्रसादकडे गेल जो कधीच तिलाच बघत होता.
“नॉट अगेन यार.” माला उसासा टाकत बोलली. “आता तर बोलावचं लागेल. मला माझ्या आयुष्यात इतक्याच संयमी माणसाची गरज आहे. नाहीतर एकेदिवशी मी अशी अडकेल ना की कोणीच सोडवू शकणार नाही.” अखेर तिच्या मनाने त्याच्या बाजूचा कौल तिला दिला आणि तिने तिच्या मनाच ऐकायचं ठरवलं.
“ऐक ना,” माला प्रसादकडे बघून बोलली. “आता वेळ असेल तर बोलूयात का?”
तिचं अस थेट बोलण प्रसादच्या कल्पनेच्या पलीकडे गेल. त्याने असा विचारच केला नाही की ती अस त्याला डायरेक्ट विचारेल. आजवर अस कोण्या मुलीसोबत तो गेलाही नव्हता. मग तो तिलाच बघत विचारात पडला.
“हे तुझ अस बघण आहे ना माझ्याकडे,” माला तिच्या कपाळवर आठ्या आणत बोलली. “त्याचाच निकाल लावायचा आहे. चल लवकर.” एवढं बोलून ती तिच्या बाईककडे चालली देखील होती.
पण आपला प्रसाद मात्र धक्का लागून तिला फक्त बघत राहीला होता. शेवटी तिने तिची बाईक चालू करून त्याच्याजवळ आणली आणि त्याच्या चेहऱ्यासमोर चुटकी वाजवत त्याला भानावर आणल. तेव्हा तो त्याच्या विचारातून बाहेर येत त्याच्या बाईकवर बसला. त्याला बाईकवर बसलेलं बघून मालाने हलकेच हसत नकारार्थी मान हलवली. त्याच्या आताच्या वागण्यावरून तिला समजून गेल होत की तो असा कधीच कोण्या मुलीसोबत गेला नसावा.
काही वेळातच ते शहराच्या बाहेर असणाऱ्या एका कॅफेवर पोहोचले. जे माला आणि तिच्या भावंडांचा ग्रुप जो रायडींगला निघताना ज्या कॅफेमध्ये जमा व्हायचा तिथेच ती त्याला घेऊन आली होती.
ते आत तर जाऊन बसले. पण प्रसाद अजूनही त्याच्याच विचारात होता. जी मुलगी त्याला आवडली होती आज तो तिच्यासोबतच असा कॅफेमध्ये आलेला होता. इतक्या सहज घडलेली गोष्ट बघून त्याला तो पचण जरा अवघडच झाल होत.
मालाने त्याच्यावर एक नजर टाकली आणि तिथल्या वेटरला इशारा केला. आता ते तिथे नेहमी जात असल्याने तिथे मालाला वेगळी ऑर्डर करायची गरज भासली नाही. आता प्रसाद तर ती सांगेल तेच तो घेईल अस तिला वाटून गेल होत.
“बोल आता,” मालानेच शांतता भंग केली. “का बघतोस माझ्याकडे? काय आवडल माझ्यातलं जे तू थेट दीला जाऊन सांगितलस.”
आता प्रसादने स्वतःला शांत केल. त्याच मन आता स्थिर झाल होत. “मेकअप पेक्षा मला नैसर्गिक सौंदर्य जास्त आवडत.”
“टिपिकल लाईन.” माला तिचे खांदे उडवत बोलली.
“पण तुझी अशी तारीफ आजवर कोणी केलीच नसेल तर तुला कस माहित की टिपिकल लाईन आहे ते?” प्रसाद त्याचे डोळे उडवत विचारू लागला.
तसा मालाला जरा धक्काच बसला. “सगळी मुल हीच लाईन वापरतात माहिती आहे मला.”
“हो, पण रिकाम्या फिरणाऱ्या मुलींपेक्षा,” प्रसाद तिच्या डोळ्यात बघत बोलला. “वेट लिफ्टिंग स्पर्धेत उतरून ते वेट उचलणारी माला मला खूप आवडली.”
तशी माला त्याला चमकून बघू लागली.
“तुझ्या सर्व स्पर्धेचे व्हिडिओ पाहिले आहेत मी.” प्रसाद तिच्याकडे बघतच बोलला.
“बरचं निरखून पाहिलेस का?” माला त्याला रोखून बघत बोलली.
“हो मग,” प्रसाद खुश होऊन बोलला.
तश्या मालाच्या चेहऱ्यावर आठ्या चढल्या.
“तू तुझ्या पहिल्या स्पर्धेत **** केजी वजन उचलून ब्राँझ मेडल जिंकलीस,” प्रसादने बोलायला सुरवात केली. “नंतरच्या तीन स्पर्धेत मात्र तुला अपयश आल. मग तुला तुमचे कोच भेटले. त्यांनतर तू सिल्व्हर मेडल च्या खाली एकही मेडल घेतल नाहीस. आता तुला ऑलिम्पिक स्पर्धेत भाग घ्यायचा आहे. त्यासाठी तू आताच्या चालू होणाऱ्या पात्रता स्पर्धेसाठी तयारी करत आहेस.”
आता माला त्याला बघत राहिली. तिने दुसऱ्या अर्थाने त्याला विचारलं होत. पण प्रसादने तर तिचा खेळ निरखून पहिला होता. ते ऐकून मालाला स्वतःच्या विचारांची जरा लाज वाटली.
“अम्म सॉरी.” मालाने लगेच माफी मागून टाकली.
तिचं सॉरी ऐकून प्रसाद परत बुचकळ्यात पडला. “कशासाठी?”
“त.. ए.. मी ते दुसऱ्याच अर्थाने विचारत होती,” माला चाचरत बोलली. “कारण आजवर फक्त माझ्या घातलेल्या कपड्यांवरून ऐकायला आल होत. पहिल्यांदाच अस काही ऐकत आहे मी.”
“कपडे?” प्रसादला अजूनही काही समजल नव्हत. “कोणत्याही व्यक्तीच सौंदर्य त्याच्या कलेवरून, विचारांनी बहरून येते. कपड्यांवरून नाही. ती ज्याची त्याची मर्जी असते.”
माला त्याच्या ह्या शब्दांवर होती नव्हती तेवढी सगळीच भाळली गेली. तिच्या मनात नव्या भावनेने प्रवेश केला. जो तिला आता खूपच अस्वस्थ करायला लागला होता. तिच्या पोटात गुड गुड सारखी वाटायला लागली. अचानक खोल खड्डा पडावा अस तिला वाटायला लागल.
“तु ठीक आहेस ना?” तिला अस गोंधळलेलं बघून प्रसाद काळजीने विचारू लागला.
“मी ठीक आहे,” माला “त.. ए.. ते माझा खेळ तुझ्या घरच्यांना चालणार आहे का? म्हणजे तू तर बघितलं असशीलच की मी कशी कपडे घालून स्पर्धेत उतरते.”
“घरात तर राजला भांडले देखील,” प्रसाद “की तो त्याच्या वहिनीला अरे तुरे करतो म्हणून.” तो सहज बोलून गेला.
तशी माला त्याला परत मख्खासारखी बघत राहिली.
‘हा मला वेडा करून टाकेल.’ माला मनातच स्वतःच्या श्वासाला सांभाळत बोलली. “म.. मी.. मी निघते.” माला लगेच उठत बोलली.
तसा प्रसाद परत गोंधळून गेला. ‘आता मी काय केल?’ हा प्रश्न त्याच्या चेहऱ्यावर खेळू लागला. “सॉरी माझ काही चुकल का?”
“मला पहिले दी सोबत बोलायचं आहे.” माला आता घाईला आली.
तर प्रसाद अजूनच गोंधळात पडला. त्याला काहीच समजत नव्हत की माला अशी का वागत होती ते. नाही ती त्याच्यावर चिडली होती. म्हणजे त्याच्याकडून तर काही चूक झाली नव्हती आणि नाही तिने त्याला सकारात्मक प्रतिसाद दिला होता. म्हणजे तिचा नकार आहे का? हा प्रश्न त्याला पडला.
तर प्रसाद अजूनच गोंधळात पडला. त्याला काहीच समजत नव्हत की माला अशी का वागत होती ते. नाही ती त्याच्यावर चिडली होती. म्हणजे त्याच्याकडून तर काही चूक झाली नव्हती आणि नाही तिने त्याला सकारात्मक प्रतिसाद दिला होता. म्हणजे तिचा नकार आहे का? हा प्रश्न त्याला पडला.
“ठीक आहे,” प्रसाद गोंधळून बोलला. “पण माझ्या प्रश्नाच उत्तर?”
“तू मला प्रश्न विचारलास तरी का?” माला “जे काही बोलण झाल ते मीच तुला विचारले आणि त्याची उत्तर तू दिलीस. तुझा प्रश्न तर बाजूलाच राहीला.” एवढं बोलून ती गालातच हसत तिथून चालली गेली.
आता तिच्या त्या हसण्याचा काय अर्थ घ्यावा? तेच प्रसादला समजत नव्हत. ती त्याला बघून हसली की त्याचावर हसली ह्याचं विचारात तो तिथे बसून राहीला.
काही वेळाने तिथे वेटर आला आणि त्याने प्रसादला त्याच्या विचारातून बाहेर आणल. मग प्रसादने देखील त्यांच्या बिलाचे पैसे देऊ केले आणि तोही त्याच्या घराकडे निघून गेला. त्याला आता राजसोबत बोलण्याची खूपच घाई झाली.
त्या नंतरचे दोन दिवस कोणीही काहीही बोललं नाही. राज तर त्याच्या जॉबच्या इंटरव्ह्यूची तयारी करत होता. त्यामुळे सध्यातरी प्रसादने त्याला काही त्रास दिला नाही. त्याचा जॉब मात्र लागलेला होता. पुढच्या दोन दिवसात तो जॉईन देखील करणार होता.
माला तर मनातून इतकी अस्वस्थ झाली होती की परीसोबत नक्की काय बोलाव? कस बोलाव याची ती तयारी करत होती. या तयारीपुढे तिला तिची वेटलिफ्टिंगची तयारी खूप सोपी वाटू लागली. मग काय? तिने तिचं मन शांत करायाला वेट लिफ्टिंगचा सराव करायला घेतला. नेहमी प्रमाणात सर्व करणारी माला हे दोन दिवस मात्र बेभान होऊन सराव करत होती. तिचं ते वागण बघून तिची बाकी बंधू मंडळी टेन्शनमध्ये आली.
शेवटी आरुष पुढे आला आणि त्याने सराव करणाऱ्या मालाला त्याचे हात पकडून थांबवलं. तिने तिची मान खाली घातली होती आणि ती जोरजोरात धापा टाकत होती. आता जर आरुषने तिला थांबवलं नसत तर ती तिच्या कॅपेसिटीच्या बऱ्याच पुढे जाऊन सराव करायला लागली होती आणि याचा उलट परिणाम तिच्या शरीरवर होणार होता.
“काय झाल माला?” आरुषने तिला शांतपणे समजावलं.
तिने वर मान करून आरुषकडे पाहिलं. आता ती इतकी दमली होती की तिला उभं सुद्धा राहता येत नव्हत. तिने आजूबाजूला काही बसायला आहे का ते बघितलं. तोपर्यंत ती लडखडायला लागली. तिला अस लडखडताना पाहून आरुषने तिला पटकन पकडून घेतलं.
तशी सगळ्यांची नजर तिच्यावर होतीच. त्यामुळे आरुषने तिला पकडल्या पकडल्या बाजूलाच असलेल्या जयने लागलीच त्याच्याजवळची खुर्ची तिच्याजवळ आणली. दोघांनी मिळून तिला त्या खुर्चीवर बसवले. तिकडून आदेशने पाण्याची बाटली आणली तर सुजयने एनर्जी ड्रिंक आणली.
पहिले तिला पाणी पाजलं. थोड वेळाने ती जशी निवांत झाली तस तिला एनर्जी ड्रिंक प्यायला दिल. तिथे उपस्थित सर्व विद्यार्थी देखील तिच्याजवळच येऊन उभे राहिले होते. सर्वांच्या चेहऱ्यावर काळजी दिसून येत होती. काही वेळाने मालाच्या अंगात तरतरी आली आणि ती भानावर आली.
“काय चालू आहे तुझ?” आरुषने कडक आवाजात विचारलं.
“मलाच माहिती नाही.” माला सरळ बसत बोलली. “जेव्हापासून त्याला भेटली आहे ना तेव्हापासून मन अस्वस्थ झाल आहे. काहीतरी वेगळच वाटायला लागल आहे. त्याचे शब्द अजूनही माझ्या मानत नाचत आहेत.”
“काय बोलला तो असा?” आदेश लगेच चिडून बोलला. “तू फक्त सांग. लगेच त्याची जीभ हासडून त्याच्या हातात देतो.”
“तस नाही रे,” माला आता चिडून बोलली. “तो तर माझ कौतुकचं करत होता. पण मग काय कस? काहीच समजतं नाहीये मला.” ती वैतागली होती. तर बाकीचे तिला विचित्र नजरेने बघायला लागले होते.
क्रमशः
कसा वाटला भाग? कमेंट करून सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा