बालविवाह भाग २

"माझ्यापेक्षा एक वर्षाने मोठी बायको चालेल मला." त्याने खांदे उडवले.

"पण मला नाही चालणार माझ्यापेक्षा लहान नवरा! वयाने आणि उंचीने सुद्धा" ती फणकाऱ्याने म्हणाली.  

"आपण मोठे होऊ ना तेव्हा मी तुझ्यापेक्षा उंच असेन." त्याने वैतागत उत्तर दिलं. 

“चुप,यडपट! आपली फक्त चांगली मैत्री आहे. आपण काही बॉयफ्रेंड आणि गर्लफ्रेंड नाही ना" ती त्याला समजावत म्हणाली. 

“काही दिवसांपूर्वी तू काय म्हणाली होतीस ते आठवतंय ना? आपण  बेस्ट फ्रेंड फॉरेव्हर आहोत. मग एक पाऊल पुढे जायला काय हरकत आहे” तो आपला हेका सोडायला तयार नव्हता. 

"या नदीत पोहताना एखाद्या खडकावर डोकं आपटलंय का तुझं?" आता मात्र ती पण वैतागायला लागली होती. 

"नाही, पण मला पक्क माहित आहे कि मी काय बोलतोय."

"हे कधीच शक्य नाही. तू खूप गोरा आहेस आणि मी सावळी. तू कधी असं जोडपं पाहिलस का जिथे बायको नवऱ्यापेक्षा काळी असते?" तिने विरोध करण्याचा प्रयत्न केला.

"त्याने मला काही फरक पडत नाही. तुला वाटलं तर, माझा रंग तुझ्या सारखा होण्यासाठी मी दुपारच्या उन्हात स्वतःला टॅन करून घेईन." त्याच्या निरागस उत्तरावर तिला हसू आवरेना.

“पण तू माझ्यापेक्षा लहान आहेस ना … हेच महत्त्वाचं आहे” तिने त्याचा वेडपट प्रस्ताव नाकारण्याचा निर्धार केला होता आणि वय तर बदलण्यापलीकडे होतं ना!

“मी तुझ्याशी लग्न करण्याचा निर्धार केला आहे, आणि इतर काहीही महत्त्वाचं नाही."

"आता?" तिच्या मनात धाकधूक होत होती. 

"आता नाही बावळट … मला जरा विचार करू दे!"

एक ऐकू येणारा उसासा तिच्यातून सुटला.

"मग आपण मोठे झाल्यावर याचा विचार करू"

"म्हणजे तुला माझ्याशी लग्न करायला काही हरकत नाही तर!" त्याच्या चेहऱ्यावर एक बारीकस हसू फुललं होतं. एक आशा वाटत होती. 

"असं काही नाही! मी फक्त म्हणाले की विचार करेन" ती फणकाऱ्याने म्हणाली. 

"म्हणूनच मला मुली अजिबात आवडत नाहीत. एक काही धड नसतं तुमचं!” तिने लगेच तिचे डोळे वटारले. तो पटकन सावरला आणि पुढे म्हणाला, "पण तू वेगळी आहेस आणि तू मला खूप आवडतेस. आई शप्पत, मी तुझ्याशीच लग्न करणार आणि मग आपल्याला कोणीही वेगळं करू शकणार नाही."

वसुधाने मनातच डोक्यावर हात मारून घेतला.  

"आता निघूया का? तो सूर्य बघ पश्चिमेकडे झुकलाय" वसुधा मुद्दाम विषय बदलत म्हणाली एव्हाना तिचे कपडे सुकत आले होते आणि घरी जाईपर्यंत पूर्ण सुकतील याची खात्री होती.

“बरं चल!” तो तिचं कोपर पकडत म्हणाला आणि दोघे वाटेला लागले.

एका वळणावर आल्यावर ते थांबले … कारण तिथून दोघांना दोन दिशांना जायचं होतं

"मी सांगितलेलं नीट लक्षात आहे ना?" अभिने विचारलं

"तुला ना वेड लागलंय. … जा घरी आई वाट बघत असेल." वसुधा वैतागत म्हणाली.

"तूच पहिली जा … तुला उशीर झाला ना तर तुझी मामी ओरडेल" अभि म्हणाला तसं तिला काहीतरी आठवलं आणि ती आपल्या रस्त्याला लागली.

तो मात्र अजूनही तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडेच बघत होता.

“एक दिवस मी नक्की तुझ्याशीच लग्न करणार आणि तो दिवस फार दूर नाही” मनाशीच म्हणत तो वळला आणि आपल्या घराकडे निघाला.

अभिषेक घरी पोचला तेव्हा आई घर आवरत होती. आता त्यांच्याकडे जास्त दिवस नव्हते कारण अभिच्या बाबांची बदली झाली होती.

अभिचे बाबा राज्य शासनाच्या बांधकाम विभागात इंजिनियर म्हणून कामाला होते. त्यांची नेहमीच प्रोजेक्ट प्रमाणे बदली होत असायची. अभिला सुद्धा दर दोन-तीन वर्षांनी नवं गाव आणि नवी शाळा मिळायची. हेच कारण होतं की त्याला फारसे मित्र नव्हते … कोणाशी मैत्री होते न होते तोच बाबांची परत बदली व्हायची आणि जागा बदलायची वेळ यायची. तो प्रत्येक वेळी आपली नाराजी व्यक्त करायचा पण तो लहान होता. फक्त तो नाराज आहे म्हणून त्याचे बाबा नोकरी तर सोडू शकत नव्हते ना. 

आईला अभिची हि घालमेल बघवायची नाही. तिला सुद्धा हे असं विंचवाचं बिऱ्हाड पाठीवर घेऊन फिरणं आवडत नव्हतं पण तिचा नाईलाज होता. आतासुद्धा थोड्याश्या नाराजीनेच तिने आवरायला घेतलं  पण ते करताना तिचं मन हळू हळू मागे जात होतं. अगदी पार अभिच्या जन्मापर्यंत मागे … 

*******

भूतकाळ 

*******

अभिच्या जन्माची साडेसाती त्याच्या जन्मापासूनच सुरु झाली होती. अपुऱ्या दिवसांचा जन्मलेला अभि डॉक्टरांनी खूप प्रयत्न करून वाचवला. पण याची प्रगती इतर सर्वसामान्य मुलांसारखी होणार नाही याची त्यांनी त्याच्या पालकांना आधीच कल्पना दिली होती.