एकाला अंधारात भुताने पकडलं आणि चांगलाच चोप दिला. दुसऱ्याला नदीत पोहताना कोणीतरी आत खेचत होत. तिसऱ्याला अचानक ठेच लागली आणि तो उतारावरून गडगडत खाली गेला. असेच काहीसे अनुभव त्याला त्रास देणाऱ्या सर्वांनाच येत होते.
वर्गातल्या एका छोट्या मुलीने तर त्याला समोरून विचारलं, "हे सगळं तुला त्रास देणाऱ्यांसोबतच कसं घडतं रे?"
अभि मुद्दाम तिच्या कानांजवळ गेला आणि बारीक आवाजात तिच्या कानात म्हणाला,
"माझ्या पाठी ना एक ब्रम्हराक्षस आहे. जो मला त्रास देतो ना, त्याला तो त्रास देतो"
ती मुलगी आ वासून बघत राहिली. मग त्याने हळूच अजून एक पिल्लू सोडलं.
"तुला म्हणून सांगितलंय, इतर कुणाला अज्जिबात सांगू नको हा!"
अभिला हवा असलेला परिणाम झाला होता. दुसऱ्या दिवशी अख्ख्या शाळेत बातमी पसरली आणि त्यानंतर त्याला कधीच कोणी त्रास नाही दिला. पण याचा एक वाईट परिणाम पण झाला होता. मुलं त्याच्याशी मैत्री करायला पण घाबरायला लागली आणि अभिच्या एकटेपणात अजूनच भर पडली.
मग हे चक्र असच सुरु राहिलं. प्रत्येक नवीन जागी, आणि प्रत्येक नवीन शाळेत. पण कधीतरी ते थांबायलाच हवं होतं ना, मग तसं ते एकदाचं थांबलं.
झालं असं की, अभि च्या पप्पांची पुन्हा एकदा एका नवीन धरणाच्या कामावर बदली झाली. आता रोज नदीत पोहायला मिळणार म्हणून तो खुश होता. शाळेतल्या गुंडांचा सामना त्याला अपेक्षितच होता पण आता आपण आपल्या बुद्धीने कोणालाही लोळवू शकतो याचा आत्मविश्वास पण होता.
नेहमीप्रमाणेच अभिच्या वर्गातल्या उत्तरांनी सायन्स च्या टीचर खुश झाल्या आणि त्यांनी एक चॉकलेट पण दिलं. आता शाळेतले गुंड नक्की येणार म्हणून तो तयारीतच होता. अपेक्षेप्रमाणे ते आले आणि त्यांनी अभिला बाकावर आडवा घातला. एकाने त्याची मान बेंच वर दाबून धरली होती आणि दुसरा त्याच्या मागच्या खिशातलं चॉकलेट काढत होता. तिसरा त्याच्या पाठीत धपाटा घालण्याच्या बेतात होता. अभि मात्र हळूच नजर तिरकी करून तिघांचेही चेहरे लक्षात ठेवत होता, त्यांना नंतर धडा शिकवण्यासाठी.
पण तो धपाटा घालणाऱ्याचा हात वरच्या वर कोणीतरी पकडला. मागोमाग आला एक दरडवण्याचा आवाज.
"तुम्हाला किती वेळा सांगितलंय, प्रायमरी च्या मुलांना हात लावायचा नाही म्हणून!"
त्या आवाजात जरबच अशी होती कि अभिच्या मानेवरची पकड ढिली पडली. उठून उभं रहात त्याने आपल्या तारणहाराकडे एक कटाक्ष टाकला. समोरचा मुलगा अभिपेक्षा फूटभर तरी उंच होता. बहुतेक वरच्या वर्गातला असावा. आवाजातली धार त्याच्या नजरेतही होती. ती त्या तिघांना वर्गाच्या बाहेर घालवायला पुरेशी होती.
"तू इथे नवीन आहेस वाटतं. यापुढे काळजी घे!" इतकं बोलून तो जायला निघाला.
"मी प्रायमरीत नाही, सहावीत आहे. आणि तसंही ते मला काय करणार होते. मी नंतर त्यांना बघून घेतलं असतं."
वैभव तोपर्यंत दरवाजाकडे निघालेला होता. पण अभिचे शब्द ऐकून मागे वळला. समोरची एवढीशी मूर्ती सहावीत असेल हे खरं वाटत नव्हतं. त्यातून त्याचा ऍटिट्यूड आणि आपल्यापेक्षा मोठ्या मुलांना धडा शिकवायचा आत्मविश्वास बघून त्याला गंमत वाटली.
"सहावीत? मग तू नक्कीच सॉलिड हुशार असशील! आज टिचरनी तुला चॉकलेट दिल होतं काय?"
अभि बघतच राहिला. पहिल्यांदा कोणी तरी त्याच्या लहानखुऱ्या शरीराला नावं न ठेवता त्याच्या बुद्धीची तारीफ करत होतं. वैभव त्याला पहिल्याच भेटीत खूप आवडला.
थोड्याच दिवसात वैभवला त्याच्यातल्या सुप्त गुणांचा शोध लागला.
अभि फक्त अभ्यासात हुशार नव्हता तर इतरही अनेक गोष्टींत निष्णात होता. खरं तर अभ्यास तो कधी करतच नव्हता. एकपाठी असलेल्याला अभ्यास करायची काय गरज? वर्गात नीट लक्ष दिलं आणि परीक्षेच्या वेळी एक-दोनदा वाचलं कि बस झालं, असं त्याचं स्पष्ट मत होतं. शाळेतून बाहेर पडल्यावर पूर्ण दिवस तो सायकल वर इकडे तिकडे भटकण्यात नाहीतर हल्ली नदीत पोहण्यात घालवायचा. त्याने आपली उंची वाढेल असा त्याला विश्वास होता. आपल्याकडे काय आहे ते पॉलिश करण्यापेक्षा काय नाही ते मिळवणं त्याला जास्त महत्वाचं वाटायचं.
पण वैभव भेटल्यावर त्याची रोजची दिनचर्या बदलू लागली होती. आता उगाच काहीही न करता रस्त्यावर भटकण्या ऐवजी तो मैदानावर जास्त वेळ घालवू लागला. वैभव शाळेच्या क्रिकेट टीम चा कॅप्टन होता आणि अभि सारखा हिरा तो सहज सोडणार थोडीच होता? अभि स्वतः उंचीने कमी होता पण बॉल मात्र उचलून मारायचा एकदम उंच आणि खूप लांब. मूर्ती लहान असलेल्या सचिन तेंडुलकर प्रमाणेच इवलासा दिसणारा अभि गावातली सगळी मैदानं गाजवू लागला आणि लवकरच त्याला सचिनचं 'लिटील मास्टर' हे बिरुद चिकटलं.
अभिच्या आयुष्यातला हा आतापर्यंतचा सर्वांत चांगला काळ होता. त्या शैक्षणिक वर्षात भले मार्क थोडे कमी पडले असतील पण शाळेबाहेरील खेळ आणि इतर उपक्रम यांमुळे तो खुश होता. कधीही मित्र न पाहिलेल्या अभिबरोबर आता मुलं स्वतःहून येऊन मैत्री करू पाहत होती.
वर्ष संपलं आणि उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या पडल्या. अभि सातवीत गेला. आता वैभव बरोबर भरपूर क्रिकेटची प्रॅक्टिस करायला मिळणार म्हणून अभि आनंदात होता. त्याच्या बरोबर केव्हा, कुठे आणि कसं खेळायचं आणि भटकायचं याचे तो प्लॅन आखत होता.
पण कुठेतरी माशी शिंकली. ती माशी म्हणजे सुट्टीत मामाकडे रहायला येणारी वैभवची आते बहीण वसुधा!
एक दिवस अचानक वैभवने बॉम्ब टाकला.
"आता मला काही तुझ्याबरोबर रोज रोज यायला नाही जमणार. माझी आतेबहीण वसू येतेय मुंबईहून. ती आली कि ती जे सांगेल तसंच होईल."
आता वैभवने काय करायचं हे कोण कुठली वसू का कंट्रोल करणार. कठोर प्रयत्नांनी आणि इतक्या वर्षांनी मिळालेली मैत्री अभि अशी सहजा सहजी सोडणार, ती पण एका मुलीसाठी, शक्यच नव्हत. ती आली कि काय करायचं आणि वैभव पासून तिला दूर कसं करायचं याचेच अभि मनात प्लॅन्स आखू लागला.
पण ती आली आणि पहिल्याच भेटीत तिने अभिला क्लीन बोल्ड केलं. त्याचे सगळे प्लॅन्स उधळून लावले, किंबहुना त्याला पुन्हा विचार करायला भाग पाडलं.
******************
उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या पडल्या होत्या. आता मामाकडे जायला मिळणार म्हणून वसुधा आनंदात होती. तिचे मामा सरकारी नोकरी करत होते आणि दर दोनेक वर्षांनी त्यांची बदली होत असे. सुट्टीत मामाकडे गेली की वसुधाला नेहमी नवनवीन जागा बघायला मिळत. आणि मामाचा मुलगा वैभव तिच्यासाठी नुसता भाऊ नाही तर सर्वात जवळचा मित्र होता. तिची तर खात्री होती वैभव साठी तिच्या पेक्षा जास्त जवळचं कुणीही असू शकत नाही. पण यावर्षी मात्र तिचा होरा चुकला. वैभव ला एक नवीन मित्र भेटला होता … आणि तो होता आपला अभि!
अभि वैभवच्या घराकडे निघाला होता. एका हातातली क्रिकेटची बॅट खांद्यावर विसावली होती आणि दुसऱ्या हाताने खिशातल्या नाण्यांशी खेळत होता. त्या दोघांच्या घरांच्या मधे एक मोठ्ठ मैदान होतं. त्याच्या बाजूला लहान मुलांसाठी झोपाळे, सी-सॉ वैगरे असलेला खेळण्यांचा भाग होता. जॉगिंग करणाऱ्यांसाठी मैदानाच्या चहुबाजुंनी ट्रॅक बनवलेला होता.
ते मैदान ओलांडताना अभिने त्यांचे काही मित्र सराव करताना पाहिले. त्यांनी त्याला बोलवलं पण त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करून त्याने थेट वैभवच घर गाठायचं ठरवलं. पण त्यापूर्वी कोपऱ्यावरच्या दुकानात थांबून त्याने काहीतरी घ्यायला तो विसरला नाही. ते त्याने शर्टाच्या वरच्या खिशात ठेवलं. आज वैभव येईल कि नाही त्याला थोडी शंका वाटली कारण कालच तर तो त्याच्या मुंबईहून येणाऱ्या बहिणीबद्दल बोलला होता. पण आज मॅच होती आणि काहीही करून वैभवला आणणं गरजेचं होतं.
त्याने दार वाजवताच साधारण त्याच्याच वयाच्या एका मुलीने उघडलं. ती त्याच्यापेक्षा उंचीने किंचित मोठी वाटत होती म्हणजे वयाने हि असेलच … केस अगदी चापून चोपून दोन वेण्यांमध्ये व्यवस्थित घट्ट बांधलेले होते … त्यातली एक वेणी तिच्या खांद्यावरून समोर आलेली होती आणि दुसरी पाठीमागे कुठेतरी लटकलेली असावी. आधीच मोठ्ठे असलेले आपले दोन काळेभोर डोळे अजून मोठ्ठे करून नजरेनेच ती 'त्याला काय हवंय' असं विचारत होती.
का कोण जाणे पण ती त्याला ओळखीची वाटली … पण त्याने तर तिला यापूर्वी कधीच पाहिले नव्हते.
आणि मग त्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला. सुट्टी पडल्यापासून त्याच्या आईने एक पुस्तक वाचायला दिलं होतं आणि ती मुलगी त्यातून नुकतीच बाहेर आल्यासारखी वाटत होती.
“चिंगी!” त्याच्या तोंडून एक अस्फुट उद्गार बाहेर पडला.
क्रमश:
आता हि चिंगी कोण नवीन? वसुधा आणि अभि एकमेकांचे दुश्मन बनतील कि दोस्त?
जाणून घेण्यासाठी पुढे वाचत रहा … बालविवाह!
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा