बंधू येईल माहेरी न्यायला.. भाग २

मुलं मोठी झाली खरी; पण बाप्पाच्या आगमनाची आतुरता आणि त्यांचा तो उत्साह तसूभरही कमी झाला नव्हता. उलट दरवर्षी तो आनंद, उत्साह द्विगुणित होत होता. वयाने वाढले असले तरी मनाने मात्र मुलं कायम लहानच राहिली. अल्लड मुग्धा अधून मधून डोकवत राहायचीच. मुळातच देखणी असलेली मुग्धा तारुण्याच्या तेजामुळे अजूनच सुंदर दिसू लागली. कॉलेजचं शेवटचं वर्ष पूर्ण होण्याआधीच तिला चांगली स्थळं सांगून येऊ लागली. आणि एक दिवस तिच्यासाठी तिच्या बाबांच्या मित्राच्या मुलाचं म्हणजे शेखर देसाई याचं स्थळ सांगून आलं. गावी त्यांची थोडी शेतीवाडी, मुंबईसारख्या शहरात स्वतःचा टू बीएचके फ्लॅट.. शेखरच्या घरी त्याचे आईबाबा, एक छोटी बहीण आणि तो असं चौकोनी कुटुंब.. गेल्या वर्षीच शेखरची बहीण लग्न करून सासरी गेली होती त्यामुळे सध्या शेखर आणि त्याचे आईबाबा इतकंच छोटं कुटुंब होतं. सरकारी नोकरी असलेला, दिसायला सावळा रंगाचा पण रुबाबदार शेखर मुग्धासह घरातल्या सर्वांना आवडला. दोन्ही कुटुंब एकत्र आली. पाहण्याचा कार्यक्रम झाला. शेखर आणि मुग्धा यांनी एकमेकांना पसंत केलं. शेखर आणि त्याच्या घरची मंडळी खूप चांगली, समजूतदार होती. सगळं छान जुळून आलं म्हटल्यावर उगीच थांबण्यात अर्थ नव्हता. सासरच्या संमतीने मुग्धाने तिचं शिक्षण पूर्ण केलं. मुग्धा पदवीधर झाली. त्यानंतर तिच्या आईबाबांनी मोठ्या थाटामाटात तिचं शेखरसोबत लग्न लावून दिलं. सासरी जाताना सगळं बालपण एखाद्याला चित्रफितीसारखं पुढे पुढे सरकत गेलं. कधी इतके मोठे झालो त्यांना कळलंच नाही. तिला निरोप देताना सारेच गलबलून गेले होते. आईच्या डोळ्यातलं पाणी थांबत नव्हतं. बाबांच्या अंगाखांद्यावर खेळलेली, तळहातावरच्या फोडाप्रमाणे वाढवलेली त्यांची लाडकी लेक आता परक्याच्या घरी नांदायला निघाली होती. वरदही आपली लाडकी बहीण सासरी निघालेली पाहून आपले अश्रू आवरू शकत नव्हता. मुग्धा त्याच्या कुशीत शिरून रडू लागली. तिचा दादा आता तिच्यापासून दूर होणार होता. मुग्धाला सावरत तिच्या डोक्यावरून हात फिरवत वरद म्हणाला,