बापाची माया. भाग - २
दुसऱ्या दिवशी शाळेत जाताना सायकलच्या हँडलवर बसलेली समायरा पुन्हा माधवला बोलली.
"बाबा, खरंच माझं स्वप्न पुर्ण होईल का?"
"तू मेहनत कर. बाकी मी बघतो." त्याच्या त्या शब्दांनी तिला धीर आला. ती लगेच हसत हसत शाळेत गेली. तिथून पुढे ती छान मनापासून अभ्यास करू लागली पण एक दिवस रात्रीच्या वेळी अचानक समायरा तापाने फणफणली. तिने क्षीण आवाजात माधवला आवाज दिला.
"बाबा… माझं अंग खूप गरम वाटतंय…" समायराचा आवाज ऐकून माधवने लगेच तिच्या कपाळावर हात ठेवला आणि तिला ताप आलाय हे बघून तो बेचैन झाला.
"अगं… ताप खूप आहे तुला!" माधव म्हणाला आणि त्याने लगेच तिच्या अंगावर चादर गुंडाळली आणि तिला दवाखान्यात घेऊन जाऊ लागला पण बाहेर पाऊस चालू होता. मग त्याने स्वतः छत्री घेतली आणि पावसातच तिला गावातल्या दवाखान्यात घेऊन जाऊ लागला.
बाहेर विजा चमकत होत्या, पाऊस कोसळत होता, पण माधव थांबला नाही. तो तिला घेऊन दवाखान्यात पोहचलाच. मग डॉक्टरांनी समायराला चेक केले.
"खुप ताप आहे मुलीच्या अंगात, बरं झालं तुम्ही तिला वेळेत आणलंत. एक दिवस उशीर झाला असता तर… परिस्थिती गंभीर झाली असती." डॉक्टर म्हणाले. आणि त्यांनी तिला औषधं दिली. रात्रीचं तिला दवाखान्यातच ठेवायला सांगितलं. माधव रात्रभर तिच्याजवळच बसून होता.
दुसऱ्या दिवशी समायराला जरा बरं वाटलं मग माधव तिला घरी घेऊन गेला आणि तिची खुप काळजी घेतली.
पुढे अशीच काही वर्षं गेली. सामायराची बारावी झाली. तिने एअर होस्टेस ट्रेनिंगसाठी फॉर्म भरला. पण फी खुप होती. ती फी कशी भरायची याचीच माधवला काळजी वाटत होती. त्याचा तो चिंतेत असलेला चेहरा समायराने बरोबर ओळखला.
"बाबा… काही झालंय का? तुम्ही कसला विचार करताय का?" समायराने विचारलं.
"नाही बाळा, मी उद्या काही कामासाठी गावाबाहेर जाणार आहे, दुपरपर्यंत येईन मी." माधव म्हणाला तसं ती पण हो म्हणाली.
दुसऱ्या दिवशी माधव सोनाराकडे गेला आणि त्याने आपल्या लग्नातील सोन्याची अंगठी होती ती विकली आणि त्या पैशांत त्याने समायराच्या कोर्सची फी भरली.
घरी आल्यावर समायराने पाहिलं तर त्याच्या बोटात अंगठी नव्हती म्हणून तिने लगेच विचारलं.
"बाबा… तुमची अंगठी कुठे आहे? तुम्ही विकली की काय?" तिने विचारताच त्याने तिचा हात हातात घेतला.
"अंगठी विकली नाही बाळा… मी तिथून तुझे पंख घेऊन आलो आहे." माधव म्हणाला तसं समायरा बाबांच्या छातीवर डोकं ठेवून रडू लागली.
"तुम्ही माझ्यासाठी खूप करता… बाबा, एवढं कोणीच नाही करत." समायरा रडत म्हणाली. मग माधवने तिचे अश्रू पुसले.
"तू विमानात उडताना मला फक्त एक फोटो पाठव तोही गणवेशातला, मग तो बघून बाकी सगळं विसरेन मी." माधव म्हणाला तसं तिने मान डोलावली.
काही महिन्यांनी…
समायरा एअर होस्टेसच्या गणवेशात उभी होती. नेव्ही ब्लू कोट, सफेद शर्ट, नीट बांधलेला स्कार्फ, आणि डोळ्यांत आत्मविश्वास.
"बाबा… पाहा… तुमची मुलगी!" समायरा म्हणाली तसं माधव थबकून गेला आणि भरल्या डोळ्यांनी तिच्याकडे बघू लागला.
"किती सुंदर दिसतेस तू… तुझी आई असती तर… तिलाही आनंद झाला असता." माधव म्हणाला. बोलताना त्याचा आवाज भरून आला. तसं समायराने त्याला मिठी मारली.
"माझी आई माझ्यातच आहे… आणि तुम्ही दोघं माझ्यामागे उभे आहात म्हणूनच मी इथे आहे." समायरा म्हणाली तसं माधवने तिच्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवला. समायराला बापाची माया कायमच मिळत गेली आणि तिचं स्वप्न पूर्ण झालं म्हणून ती सुद्धा खुप खुश होती. आज तिच्या बापाच्या कष्टाचं चीज झाले होते म्हणून माधवच्या त्या थकलेल्या चेहऱ्यावर हसू आणि समाधान होतं.
समाप्त...
सौ- रोहिणी किसन बांगर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा