भेट तुझी माझी पावसाळी

त्याने कशीबशी दोन कप कॉफी घेतली आणि हात उंच धरत ते दोन कागदी ग्लास सांभाळत तो तिच्याकडे येत होता. त्यातली थोडी कॉफी हिंदकळताना सांडत होती. तिच्यापर्यंत येईस्तो अर्धी कॉफी सांडली होती. दोघांनी काळोखातच एकमेकांकडे बघत कॉफीचा आस्वाद घेतला. खरं तर त्या कॉफीत थोडं तरी पावसाचे पाणी गेलं होतं तरीही त्या कॉफीची लज्जत आजपर्यंत अनेक वेळा प्यायलेल्या कॉफीपेक्षा कितीतरी पटीने जास्त होती. ही कॉफी दोघांनाही अमृततुल्य होती. इतर लोक विलक्षण तणावात असताना ते मात्र एकमेकांमध्ये रमून गेले होते. दोघांनाही एकमेकांना समजून, जाणून घेण्यात अस्मानी संकटाची फिकीर नव्हती. बरंच पुढे आल्यानंतर त्यांना कशीबशी एक टॅक्सी मिळाली. टॅक्सीत तो पुढे बसला. त्याच्या या कृतीने तिचा त्याच्याबद्दलचा आदर वाढला. पुढे अवघडलेल्या स्थितीत बसून तो पूर्ण वेळ तिच्याशी गप्पा मारत होता. रस्त्यावर ठिकठिकाणी पाणी साचलं होतं. त्यातून मार्गक्रमण करीत टॅक्सी चालली होती. दोघांनाही असं वाटत होतं अजून जास्त वेळ लागला तरी चालेल. तिच्या बिल्डिंगपाशी खरं तर तिला खाली सोडून तो जाऊ शकत होता. परंतु तिच्याबद्दल आजुबाजूच्या लोकांच्या मनात संशय निर्माण होऊ नये म्हणून तो टॅक्सी खाली थांबवून तिला घरी सोडायला गेला. तिला बघून तिच्या काळजीने ग्रासलेले आई बाबांचे चेहरे उजळले. तिने रीतसर त्याची ओळख करून दिली आणि आईबाबांना खात्री पटली की हाच आपला भावी जावई होणार.