भेटली तू पुन्हा ! भाग - सहा

“ओके. टेक केअर. बाय उऽऽऽऽम्मा.” भक्तीने फोनवरच आवाज करत पप्पी दिली. समोरून राजने ही पप्पी दिली. भक्तीने फोन कट केला आणि मागे वळली आणि त्याच्या छातीवर जाऊन आदळली भानावर येत घाई करत तिने पाऊल मागे टाकला. गडबडल्यामुळे तिचा तोल गेला आता खाली पडणार म्हणून तिने डोळे गच्च मिटून घेतले पण ती खाली आपटलीच गेली नाही. तिने हलकेच डोळे उघडून बघितले तर विश्वराजने तिचा एक हात त्याच्या हातात घट्ट पकडला होता. त्याने तिच्या हाताला धरून त्याच्याकडे ओढले भक्ती त्याच्या खूप जवळ आली होती. त्याचा एक हात तिच्या पाठीवर तर एक हात तिच्या खांद्यावर ठेवला होता. दोघांची हृदयाची धडधड वाढली होती.. तिचा मंद मंद सुंगध तो श्वासात भरून घेत होता आणि ती तर तो असा जवळ आल्यावर तिला काही सुचत नव्हते.तिचं इतक्या जवळ येणं तिचा प्रेझेन्स त्याला अनुभवायचा होता. ती इतक्या जवळ आली होती की त्याच्या चेतना जागत होत्या,त्याला कसेतरी स्वतः वर संयम ठेवणं कठीण जात होते.  हे क्षण ही तो मनाच्या एका कप्यात सजवून ठेवणार होता त्याच्यासाठी होते. तात्पुरता या आवठणीवर त्याला काही दिवस काढायचे होते. तो एकटक तिच्याकडे बघत होता तर तीही त्याच्या नजरेत गुंतली होती. त्याच्या उबदार स्पर्शाने ती शहारत होती. दोघेही एकमेकांच्या नजरेत आरपार गुंतले असतांना लिली आत आली. दोघेही भानावर येऊन वेगळे झाले.