कॅनव्हास भाग २

दिवाळी अंकासाठी कथेचा विषय तिने स्वतःच निवडला होता म्हणून तर तिने अशी कथा लिहिली होती. आपल्यावर त्या कथेतील पात्रांचा हॅंगओव्हर यावेळी जरा जास्तच चढलाय असे तिला वाटले; परंतु दोन चार दिवसांत होईल सगळे नीट अशी तिने मनाची समजूत घातली. त्याचवेळी ती नजर आपल्या शरीरात अगदी आरपार शिरतेय, आपल्या अणूरेणूंना स्पर्श करतेय असे जाणवून ती एकदम दचकली. तिच्या अंगावर शहारे आले. आपण जरी कथेपुरती ती नजर जिवंत केली होती तरी तिचे अस्तित्व अजूनही का पुसले जात नाहीय याचे तिला कोडे पडले होते. ती नजर सतत आपला पाठलाग करतेय या जाणीवेने ती अस्वस्थ होत होती.
आकाशिक रेकॉर्डींग बद्दल तिने मध्यंतरी एक लेख वाचला होता ते तिला अचानक आठवले. आपण जे काही बोलतो ते शब्द नष्ट होत नाहीत. ते अवकाशातील पोकळीत कायमस्वरूपी उपस्थित असतात. भले ही आपल्याला त्याची जाणीव होत नाही पण ते असतात! तसेच प्रत्येक आत्म्याचे जेवढे जन्म झालेले असतात त्यांचे मागील जन्मातील सगळे रेकाॅर्ड अवकाशातील पोकळीत कायमस्वरूपी उपस्थित असते असा त्या लेखाचा मतितार्थ होता.