कॅनव्हास भाग ५

तिला समोर दृश्य दिसत होते. ते पाहताना तिला त्रास होत होता हे उलुपीला समजत होते, पण हा त्रास सहन केल्याशिवाय ती तिच्या त्रासाच्या मुळापर्यंत पोहोचू शकणार नाही हे उलुपीला माहीत होते. काही क्षण असेच गेले आणि दमयंती सांगू लागली,
" ती तेव्हा नऊ वर्षांची होती. आंघोळ करण्यासाठी ती घरामागील न्हाणीघरात गेली. नेहमीप्रमाणे कपडे काढून ती आंघोळीसाठी घंघाळाजवळ बसली व अंगावर पाणी ओतून घेऊ लागली. गरम पाण्याच्या स्पर्शाने तिला बरे वाटले. त्वचेवर उटणे लावून ते चोळत असताना तिचे सहजच समोर लक्ष गेले तर समोरच्या भिंतीला छोटीशी खिडकी होती त्या खिडकीची काच थोडीशी उघडी होती. त्या काचेतून दोन डोळे तिला न्याहाळत होते.
तिच्या लक्षात येताच आपण विवस्त्र आहोत याची तिला जाणीव झाली व आंघोळीचे पाणी कसेतरी अंगावर ओतून घेऊन तिने कपडे चढवले. ती बाहेर आली तर तिथे कुणीच नव्हते. तिने हे आईला सांगितले तेव्हापासून आईने त्या काचेवर आतून एक पक्के आवरण लावून घेतले. ती आंघोळीला जाताना आई जवळपास राहू लागली". एवढे बोलून दमयंती थांबली. तिला दम लागला होता. ती थकली होती.