चंद्राची रोहिणी अन् पुनवेचा चांद ( भाग ३)

रोहिणीने बोलायला सुरुवात केली आणि पुनम शांतपणे तिची बालपणीची कहाणी ऐकण्यात गुंग झाली. "डॅडी बिझनेस टूरवर असल्यामुळे त्यांची पंधरा दिवसांतून दोन ते तीन वेळा भेट घडायची. त्यांचे जास्त लक्ष कामावर केंद्रित असल्यामुळे त्यांना आमच्याकडे लक्ष द्यायला वेळ नसायचा. शक्यतो सगळं बोलणं फोनवरच असायचं. फक्त वर्षातून एकदा काही दिवसांची सुट्टी काढून बाहेरगावी फिरायला घेऊन जायचे. ते दिवस फक्त आम्ही एकत्र एन्जॉय करायचो. मम्मालासुद्धा किटी पार्टीज आणि मैत्रिणींची सवय लागली. जास्त वेळ ती मैत्रिणी समवेत घालवायला लागली. \"बडे लोगो की बडी बाते\" म्हणतात अगदी तसंच. त्यामुळे मला लहानपणापासून सांभाळण्यासाठी आयाबाई ठेवली. आयाचे लहान वयात लग्न झाले होते. नवरा वयाने मोठा असल्यामुळे खूप छळ करायचा म्हणून ती गावाहून पळून मुंबईला आली होती. कामाच्या शोधात असताना कुणीतरी आमचे घर दाखवले. माझी शाळा त्यांनतर ट्युशन आणि संध्याकाळी जिमनॅस्टिक माझा दिवस ह्यामध्ये निघून जायचा. मला सोडायला व आणायला आया सोबत असायची. त्यामुळे येता जाता आम्हाला एकमेकांची साथ लाभली होती. माझ्यामुळे आयाला जगण्याचा नवा मार्ग मिळाला होता तर आया माझ्यासाठी सर्व काही झाली होती. आया मला झोपवल्याशिवाय कधीच झोपली नाही. मध्यरात्री तिला उठवले तरीही उठायची. बरं नसताना माझ्या जवळ बसून राहायची. किती प्रेम करायची म्हणून सांगू? नातं रक्ताचे नव्हते. पण ऋणानुबंध जिवाभावाचे होते. रात्री झोपवताना ती मला आचार विचार सांगायची. काल्पनिक परी कथेत मला दंग करून सोडायची. रात्रीचे निरभ्र आकाश, तो चंद्र आणि खास करून ती पौर्णिमेची शुभ्र प्रकाशी रात्र ह्यांच्या प्रेमात पाडण्याचे कारण आया होती. पौर्णिमेच्या शुभ्र प्रकाशात चंद्राला न्याहाळताना कधी झोप लागायची कळायचंसुद्धा नाही. म्हणूनच की काय पुनम नावाची मैत्रीण माझ्या आयुष्यात आली?" त्याक्षणी विषयांतर करून तिने हसण्यावर घालवलं होतं.