चर्चासत्र

"मला मान्य आहे सगळं, माझ्या घरूनही आधी नकारच होता; पण तो होकारात रूपांतरित करता आला, कारण मनात ती जिद्द हवी सैन्यात भरती होण्याची, लष्करी अधिकारी होण्याची, देशसेवा करण्याची! प्रत्येकाच्या आई-बाबांना भीती असते आपल्या कोवळ्या लेकराला अल्पवयात गमावण्याची; पण मला सांगा मरण कधी नाही येत? ते आमंत्रण देऊन येत नाही की मी येतोय वगैरे... घरबसल्याही मरण येतं आणि इतर क्षेत्रात कार्य करतानाही मरण येऊच शकतं. वयोवृद्ध मरतात, तरूण मरतात आणि कधीकधी तर व्यक्ती स्वतः मरण ओढवून घेतो. कधी वाहतुकीचे नियम मोडून तर कधी आत्महत्या करून... काहीच निदान नसणाऱ्या आजारांमुळे निष्पाप लहान बाळंही मरण पावतात, तर तुमच्या आमच्यासारखे काय काळाला हुलकावणी देणार? मरणाच्या भीतीने आयुष्य झुरत जगायचं नसतं. मरणाला भिडायचं असतं आणि खरं सांगतो, सैन्यात भरती होणारा प्रत्येक सैनिक, लष्करी अधिकारी शहीद होतोच, असं नाही. हा समज पुसून टाका. फक्त युद्धप्रसंगी, शेजारील शत्रू राष्ट्राच्या सैनिकांशी लढत देताना, अतिरेकी आणि घुसखोरांना पिटाळून लावताना शहीद होतात सैनिक; पण आपल्या आईच्या रक्षणासाठी तिची लेकरे शहीद होऊन तिच्याशी एकरूप होत आहेत, हीदेखील तेवढीच अभिमानाची गोष्ट नाही का?" मेजर अनिकेत चव्हाण बोलत होते आणि विद्यार्थी त्यावर विचार करत होते.