छायांचा खेळ भाग - २ (अंतिम भाग)
दालनातला काळोख जणू जिवंत झाला होता. आराध्या हात थरथरत पेटीजवळ आली. पेटीवर अजूनही अभिचा टॉर्च ठेवलेला. त्याचा प्रकाश भिंतींवर लांब सावल्या तयार करत होता.
“अभि… कुठे आहेस?” आराध्या पुन्हा ओरडली.
यावेळी दुसरीकडून उत्तर आलं नाही. फक्त दालनात एक ओलसर, गार वाऱ्याची लहर फिरली आणि कुठल्यातरी कोपऱ्यातून कोणी तरी कुजबुजल्यासारखं जाणवलं,
“सत्य…”
“सत्य…”
आराध्याने कागद उचलला. त्यावर लाल खडूने लिहिलेलं होतं, “तुझं सर्वात मोठं सत्य कबूल केल्याशिवाय अभि परत मिळणार नाही.”
आराध्याच्या डोळ्यांत पाणी दाटलं. तिच्या मनात एक गोष्ट सतत दडलेली होती, जिच्यामुळे ती अनेकवेळा स्वतःलाच दोष देत असे.
ती शांत उभी राहिली… आणि मग कुजबुजली,
“त्या दिवशी… त्या विज्ञान प्रदर्शनात… अभिला मीच ढकललं होतं. ते चुकून झालं, पण मी कधीच मान्य केलं नाही. मला भीती वाटली की सर्वजण मला दोष देतील.”
तिच्या आवाजात अपराधाची जडता होती. क्षणभर काहीच घडलं नाही. मग अचानक दालनाच्या भिंती जणू श्वास घेऊ लागल्या. सावल्या हलल्या. एका कोपऱ्यातून लखलखीत प्रकाश पडला आणि त्या प्रकाशात…
अभि पडलेला दिसला.
अभि पडलेला दिसला.
आराध्या किंचाळत त्याच्याकडे धावली. अभि शुद्धीत नव्हता, पण जिवंत होता. त्याच्या भोवती काळ्या धुक्याची वलयं तयार होत होती, छाया.
मागून तोच आवाज घुमला, पण यावेळी तो अधिक स्पष्ट आणि मानवी वाटत होता, “सत्यानेच छाया तटतात.”
आराध्या अभिजवळ बसली. तिच्या डोळ्यातून अश्रू थेंबाथेंबाने गळत होते.
“अभि… मला माफ कर. मी कधीच सांगितलं नाही… पण मला तुला ढकलल्याची खरी गोष्ट तुझ्यासमोर कबूल करायची होती. तू माझा भाऊ आहेस… आणि मला तुला इजा पोहोचवण्याची कधीच इच्छा नव्हती.”
अचानक दालनातली हवा स्थिर झाली. काळं धुकं हळूहळू विरू लागलं. अभिचा श्वास हलका झाला.
आवाज घुमला, “जे सत्य सामोरं येतं… त्याला छाया रोखू शकत नाही.”
धुकं नाहीसं झालं. दालनात शांतता पसरली.
आराध्या अभिचा हात हातात घेऊन रडत होती. काही सेकंदांनी अभिने डोळे उघडले.
आराध्या अभिचा हात हातात घेऊन रडत होती. काही सेकंदांनी अभिने डोळे उघडले.
“ताई… मी… कुठे आहे?”
“सगळं ठीक आहे अभि… मी आहे इथे,” ती त्याला मिठीत घेत म्हणाली.
त्याच क्षणी, दालनाच्या प्रवेशद्वाराजवळ एक आकृती उभी दिसली, पूर्वी दिसलेली धुसर सावली.
पण आता ती माणूस होती. एक वृद्ध माणूस. साध्या कपड्यांतील. डोळ्यांत अतिशय शांतता.
तो म्हणाला, “मी या किल्ल्याचा माजी राखणदार. लोकं मला भूत समजून घाबरली पण मी फक्त सत्य शोधणाऱ्यांना मदत करतो. या किल्ल्याबद्दल सांगितलेल्या गोष्टी फक्त अफवा आहेत. पण सत्याची भीती लोकांमध्ये जास्त असते… भुतांपेक्षा.”
आराध्या अचंबित झाली. “मग त्या छाया…?”
वृद्ध हसला. “छाया म्हणजे तुमचे भीती, अपराध आणि खोटं. जेव्हा एखादा माणूस सत्य दडवतो… तेव्हा त्याच्याच मनात छाया तयार होतात. त्या त्याला त्रास देतात. तू सत्य कबूल केलंस… म्हणून तुमच्या ‘छाया’ नाहीशा झाल्या.”
आराध्याच्या चेहऱ्यावर हलकं हसू उमटलं.
तीला आठवलं, “छाया सत्य सांगतात” हे वाक्य.
तीला आठवलं, “छाया सत्य सांगतात” हे वाक्य.
मग त्याचा अर्थ… सावली बाहेर नाही, आपल्या आत असते.
वृद्ध शांतपणे म्हणाला, “आता तुम्ही जाऊ शकता. किल्ला कधीच कुणाला रोखत नाही… फक्त शिकवतो.”
आराध्या आणि अभिने एकमेकांकडे पाहिलं. भीती, रहस्य, आणि अपराध… सगळं मागे पडलं होतं.
ते दोघे त्या वृद्धाला धन्यवाद देऊन खाली उतरू लागले.
किल्ला पावसात चमकत होता, पण आता त्यांना तो भयानक वाटत नव्हता. जणू ती जागा त्यांना काहीतरी शिकवून पाठवत होती.
किल्ला पावसात चमकत होता, पण आता त्यांना तो भयानक वाटत नव्हता. जणू ती जागा त्यांना काहीतरी शिकवून पाठवत होती.
किल्ल्याच्या बाहेर आल्यावर अभि म्हणाला,
“ताई… तू जे कबूल केलंस… त्याबद्दल मला वाईट वाटत नाही. तू माझ्यासाठी काहीही करशील हे मला माहीत आहे.”
“ताई… तू जे कबूल केलंस… त्याबद्दल मला वाईट वाटत नाही. तू माझ्यासाठी काहीही करशील हे मला माहीत आहे.”
आराध्याच्या चेहऱ्यावर समाधानाचं हसू आलं.
“हो अभि… आणि आता पुढे आपण काहीही दडवणार नाही. आपल्यालाच आपल्यापासून लपायला नको.”
“हो अभि… आणि आता पुढे आपण काहीही दडवणार नाही. आपल्यालाच आपल्यापासून लपायला नको.”
दोघांनाही जाणवलं, सत्य हे कधी कधी भितीदायक असतं, पण तेच माणसाला मुक्त करतं.
कारमध्ये बसताना आराध्याने मागे किल्ल्याकडे पाहिलं.
त्याच्या भिंतींवरून पावसाचे थेंब गळत होते… जणू छाया स्वच्छ झाल्या होत्या आणि असे करून त्यांचा “छायांचा खेळ” संपला.
त्याच्या भिंतींवरून पावसाचे थेंब गळत होते… जणू छाया स्वच्छ झाल्या होत्या आणि असे करून त्यांचा “छायांचा खेळ” संपला.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा