छायेचा बाजार भाग - २ (अंतिम भाग)
आर्या दुसऱ्या दुकानात शिरली, “गुपितांचा व्यापारी”.
दुकानात मंद पिवळा प्रकाश, रॅक्सवर काचेच्या बरण्या, ज्यात धुक्यासारखं काही फिरत होतं. मंचावर एक तरुण मुलगा बसला होता, बारीक, शांत चेहरा.
तो म्हणाला, “इथे प्रत्येक बरणीत एखादं गुपित बंद आहे. तुला काय हवं?” आर्या थोडी चिडली होती.
“मला काहीही नकोय. मला इथून बाहेर जायचं आहे.”
“मला काहीही नकोय. मला इथून बाहेर जायचं आहे.”
तो मुलगा स्मितहास्य करत म्हणाला, “इथून बाहेर जाण्याचा एकच उपाय, तुझी छाया शोध.”
आर्या त्रस्त झाली. “ही छाया म्हणजे काय?”
तो मुलगा बरण्यांपैकी एक उचलून म्हणाला,
“ही प्रत्येक बरणी एखाद्याचं गुपित उघड करतं.
लोकांना त्यांच्या छाया म्हणजेच त्यांनी दाबून ठेवलेली सत्य रूपं दिसतात. लोकं स्वतःपासूनच पळतात.”
तो मुलगा बरण्यांपैकी एक उचलून म्हणाला,
“ही प्रत्येक बरणी एखाद्याचं गुपित उघड करतं.
लोकांना त्यांच्या छाया म्हणजेच त्यांनी दाबून ठेवलेली सत्य रूपं दिसतात. लोकं स्वतःपासूनच पळतात.”
“आणि माझं गुपित?” आर्याने हळूच विचारलं.
त्याने टेबलाखालून एक छोटी बरणी काढली.
त्या बरणीत काळ्या धुक्याचे गोल-गोल ढग फिरत होते.
त्या बरणीत काळ्या धुक्याचे गोल-गोल ढग फिरत होते.
तो म्हणाला, “ही तुझी.”
आर्याचा श्वास अडखळला. “माझं गुपित? पण मी… काही लपवत नाही!”
मुलगा हसला, “जगातील सगळ्यात मोठी खोटी गोष्ट, ‘मी काही लपवत नाही’.”
आर्याचे हात थरथरले.“मी हे उघडणार नाही.”
“मग तू कधीच इथून बाहेर जाऊ शकणार नाहीस.”
तो शांतपणे म्हणाला.
“मग तू कधीच इथून बाहेर जाऊ शकणार नाहीस.”
तो शांतपणे म्हणाला.
आर्या काही क्षण विचार करत बसली. तिच्या मनात कितीतरी गोष्टी होत्या, भीती, अपराध, एकटेपणा, तिचं स्वतःला न कळलेलं दुःख…
तिने बरणी उघडली. क्षणात काळा धूर तिच्या आजूबाजूला पसरला आणि धूरात दिसू लागलं,
ती १५ वर्षांची असताना तिचा भाऊ अभ्यासात मागे पडल्यामुळे सर्वांनी तिचीच तुलना केली होती…
तिने मनात दडवून ठेवलं होतं ते अपराधी भाव…
तिच्या आईबाबांना त्रास नको म्हणून तिने तिची भीती, रडणं, एकटेपणा काहीच सांगितलं नव्हतं.
सगळं तिच्यासमोर होतं.
ती १५ वर्षांची असताना तिचा भाऊ अभ्यासात मागे पडल्यामुळे सर्वांनी तिचीच तुलना केली होती…
तिने मनात दडवून ठेवलं होतं ते अपराधी भाव…
तिच्या आईबाबांना त्रास नको म्हणून तिने तिची भीती, रडणं, एकटेपणा काहीच सांगितलं नव्हतं.
सगळं तिच्यासमोर होतं.
जणू तिचं ‘दुसरं रूप’, एक सावली, एक छाया, तिच्याचकडे बघत उभी होती.
ती छाया म्हणाली, “तू कधीच तुझ्या दुखापासून पळू शकत नाहीस. तू मला स्विकारलंस तरच मुक्त होशील.”
आर्या रडू लागली. “मी… मला वाटायचं मी मजबूत आहे. पण मी… तुटलेली आहे.”
तो गुपितांचा व्यापारी शांतपणे म्हणाला, “तुटलेलं असणं चुकीचं नाही. ते स्विकारायला शिकणं म्हणजेच ‘खरी छाया’ ओळखणं.”
आर्याने तिची छाया मिठीत घेतली. क्षणात ती छाया काळ्या धुरात विलीन झाली. दुकान उजळलं.
मुलगा म्हणाला, “तू पहिली पायरी पार केलीस. आता ‘हरवलेल्यांच्या चौकात’ जा. तिथे तुला मार्ग सापडेल.”
आर्याचा निर्धार आता मजबूत होता. ती बाहेर आली.
आर्याचा निर्धार आता मजबूत होता. ती बाहेर आली.
हा चौक साधा नव्हता. इथे जमिनीवर मोठं गोल चक्र होतं. चक्राचे तुकडे, भीती, राग, प्रेम, अपयश, आशा, अपराध, धैर्य, विश्वास.
एक फलक बाजूला ठेवलेला, “तुझी वाट तूच निवड. ज्या भावनेचा सामना करशील, तीच भावना तुला बाहेरचा दरवाजा देईल.”
आर्या चिंतातूर झाली. कोणती भावना निवडायची?
“भीती?” “अपराध?” “अपयश?”
तिने स्वतःला प्रश्न विचारला. तिच्या डोळ्यांसमोर गेल्या काही वर्षांची धावपळ, ताण, स्वप्नं आणि दडपण उभं राहिलं.
आणि मग तिने पाय ठेवला, “धैर्य” या तुकड्यावर.
क्षणात चक्र फिरलं आणि तिच्या समोर एक दरवाजा उघडला, पांढऱ्या प्रकाशाने भरलेला.
आर्याने मागे पाहिलं. “हे सगळं खरंच होतं का… की एखादं स्वप्न?”
दरवाजातून एक नरम आवाज आला, “तू आता तुझ्या मनातल्या अंधाराला सामोरी गेलीस. जगाला नाही, स्वतःला जिंकणं कठीण असतं. तू ते केलंस.”
आर्या शांतपणे दरवाजातून बाहेर गेली. क्षणात ती परत तिच्याच रस्त्यावर होती, धुकं नाही, दुकाने नाही, छाया नाही. फक्त तिचा फोन, टॉर्च, आणि ओळखीचा रस्ता.
तिने खोल श्वास घेतला. ती हसली.
तिने खोल श्वास घेतला. ती हसली.
तिला आता समजलं, छायांचा बाजार कुठेतरी बाहेर नसतो. तो मनात असतो आणि तिथून बाहेर पडणं म्हणजे स्वतःची छाया स्विकारणं.
त्या रात्रीनंतर आर्या बदलली. शांत… आत्मविश्वासी… आणि खूपच मजबूत. तिने स्वतःला नवं वाक्य दिलं,
“मी माझ्या छायेशी मैत्री केली आहे.”
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा