छायेतून आलेले पावलांचे आवाज
संध्याकाळच्या अंधुक प्रकाशाचे किरण खिडकीतून घरात शिरत होते. गावाच्या टोकाला असलेले ते घर अनेक वर्षांपासून रिकामे होते. कुणीही तिथे राहत नव्हते. गावकरी म्हणायचे, “त्या घरात रात्री पावलांचे आवाज येतात… पण माणूस दिसत नाही.”
पण आता त्या घरात कोणीतरी रहायला आले होते.
मिताली नावाची एक तरुण मुलगी.
मिताली नावाची एक तरुण मुलगी.
ती नुकतीच शहरातून या छोट्या गावात आली होती, शिक्षक म्हणून. तिचं नेमणूकपत्र मिळालं आणि ती आनंदाने इथे स्थायिक झाली. भाड्याने राहायला घर मिळणं अवघड होतं, पण गावातील रघुनाथपाटलांनी सांगितलं,
“एक घर आहे गावाच्या शेवटी. बरं आहे, थोडं जुनं आहे, पण स्वस्त मिळेल.”
“एक घर आहे गावाच्या शेवटी. बरं आहे, थोडं जुनं आहे, पण स्वस्त मिळेल.”
मितालीला घर पाहिलं तेव्हा काही विचित्र जाणवलं नाही. मोठं अंगण, जुने लाकडी दरवाजे, आणि छपरावर बसलेली काही वटवाघळं. घराला एकटेपणाची झाक होती, पण ती म्हणाली,
“माझ्यासाठी हे पुरेसं आहे. शाळेजवळ आहे, आणि शांत वातावरण मिळेल.”
“माझ्यासाठी हे पुरेसं आहे. शाळेजवळ आहे, आणि शांत वातावरण मिळेल.”
पहिला दिवस निवांत गेला. ती घर आवरत होती, खिडक्या उघडत होती. पण रात्री मात्र काहीतरी बदललं.
रात्री साडेदहा वाजले असतील. लाईट गेली होती, आणि मितालीने मेणबत्ती लावली होती.
ती वाचन करत होती, तेवढ्यात...
“टक...टक...टक...”
अंगणातून पावलांचा आवाज आला.
ती थोडी दचकली. विचार केला, कदाचित मांजर असेल.
पण मग आवाज पुन्हा आला, यावेळी जवळून.
“टक...टक...टक...”
ती उठली. खिडकीतून बाहेर पाहिलं, पण कोणीच नव्हतं. अंगणात केवळ झाडांची सावली आणि वाऱ्याने हलणाऱ्या पानांचा सळसळाट.
पण मग आवाज पुन्हा आला, यावेळी जवळून.
“टक...टक...टक...”
ती उठली. खिडकीतून बाहेर पाहिलं, पण कोणीच नव्हतं. अंगणात केवळ झाडांची सावली आणि वाऱ्याने हलणाऱ्या पानांचा सळसळाट.
ती मेणबत्ती घेऊन दाराकडे गेली. दरवाजा उघडला.
थंड वारा आत येत होता. समोर कोणीच नव्हतं.
थंड वारा आत येत होता. समोर कोणीच नव्हतं.
ती परत आत आली.
दार बंद करताच, मागून एक हलका आवाज आला,
“मिताली...”
दार बंद करताच, मागून एक हलका आवाज आला,
“मिताली...”
ती वळली. पण तिथे कोणीच नव्हतं.
तिचं हृदय धडधडू लागलं.
ती स्वतःला समजावू लागली, “ही भीती आहे, काही नाही.”
ती झोपायला गेली. पण त्या रात्री तिला झोपच लागली नाही. प्रत्येक दहा मिनिटांनी तिला वाटे, कोणी तरी तिच्या खोलीत चालतंय.
ती स्वतःला समजावू लागली, “ही भीती आहे, काही नाही.”
ती झोपायला गेली. पण त्या रात्री तिला झोपच लागली नाही. प्रत्येक दहा मिनिटांनी तिला वाटे, कोणी तरी तिच्या खोलीत चालतंय.
दुसऱ्या दिवशी शाळेत तिने गावातील इतर शिक्षकांना विचारलं,
“गावाच्या टोकाला असलेलं जुनं घर... तिथे काही विचित्र असं काही झालं होतं का?”
सगळेजण काही क्षण गप्प राहिले. मग एक वृद्ध शिक्षक म्हणाले,
“ते घर... पाटलांच्या नातेवाईकांचं होतं. त्यांच्या मुलीचं लग्न ठरलं होतं, पण लग्नाआधी ती गायब झाली. कोणालाच समजलं नाही ती कुठे गेली. काही जण म्हणतात, ती त्या घरातच होती, आणि रात्री तिचे आवाज अजूनही येतात...”
“ते घर... पाटलांच्या नातेवाईकांचं होतं. त्यांच्या मुलीचं लग्न ठरलं होतं, पण लग्नाआधी ती गायब झाली. कोणालाच समजलं नाही ती कुठे गेली. काही जण म्हणतात, ती त्या घरातच होती, आणि रात्री तिचे आवाज अजूनही येतात...”
मिताली हसली,
“असं काही नसतं. आपण लोककथांवर विश्वास ठेवतो फक्त.”
“असं काही नसतं. आपण लोककथांवर विश्वास ठेवतो फक्त.”
पण तिच्या मनात मात्र एक भीती घर करून बसली होती.
त्या रात्री ती लवकर झोपायचा प्रयत्न करत होती. घड्याळात अकरा वाजले.
पण पुन्हा तोच आवाज, “टक...टक...”
पण पुन्हा तोच आवाज, “टक...टक...”
ती उठली. यावेळी ती निर्धाराने उठली.
ती हातात टॉर्च घेऊन अंगणात गेली.
अंधारात तीने पाहिलं, मातीवर ओले पावलांचे ठसे.
बारीक, स्त्रीच्या पावलांसारखे.
ती हातात टॉर्च घेऊन अंगणात गेली.
अंधारात तीने पाहिलं, मातीवर ओले पावलांचे ठसे.
बारीक, स्त्रीच्या पावलांसारखे.
ते ठसे अंगणातून मागच्या बाजूच्या विहिरीकडे जात होते.
ती त्या ठशांच्या मागे गेली. मिताली विहिरीजवळ पोहोचली.
थंड वारा वाहत होता.
तीने टॉर्च खाली झुकवला, विहिरीच्या पाण्यात काहीतरी चमकलं.
ती त्या ठशांच्या मागे गेली. मिताली विहिरीजवळ पोहोचली.
थंड वारा वाहत होता.
तीने टॉर्च खाली झुकवला, विहिरीच्या पाण्यात काहीतरी चमकलं.
एक पांढरं वस्त्र... आणि त्याखाली दिसले... दोन डोळे.
थेट तिच्याकडे पाहणारे.
थेट तिच्याकडे पाहणारे.
ती किंचाळली आणि मागे सरकली. टॉर्च खाली पडला.
अंधारात तिचं मन सुन्न झालं. कोणीतरी तिचे पाय पकडत होतं.
तिने स्वतःला सोडवून घरात पळ घेतली.
अंधारात तिचं मन सुन्न झालं. कोणीतरी तिचे पाय पकडत होतं.
तिने स्वतःला सोडवून घरात पळ घेतली.
दार बंद केलं. श्वास फुलला होता.
तिला वाटलं, हे स्वप्न आहे... हे खरं असू शकत नाही.
तिला वाटलं, हे स्वप्न आहे... हे खरं असू शकत नाही.
ती झोपली नाही.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ती परत विहिरीकडे गेली.
पण... तिथं काहीच नव्हतं, ना पावलांचे ठसे, ना वस्त्र.
फक्त कोरडी माती.
ती गावातील रघुनाथपाटलांकडे गेली.
“पाटील, काल रात्री मला काही विचित्र दिसलं. विहिरीत कोणीतरी होतं!”
“पाटील, काल रात्री मला काही विचित्र दिसलं. विहिरीत कोणीतरी होतं!”
पाटील गप्प राहिले, मग म्हणाले,
“तुम्ही तिथं गेलात? अरे बापरे... त्या विहिरीतच त्या मुलीचा मृतदेह सापडला होता. आज तीस वर्षं झाली त्या घटनेला.”
“तुम्ही तिथं गेलात? अरे बापरे... त्या विहिरीतच त्या मुलीचा मृतदेह सापडला होता. आज तीस वर्षं झाली त्या घटनेला.”
मितालीचं अंग शहारलं.
“मग तुम्ही मला हे घर का दिलं?”
“मग तुम्ही मला हे घर का दिलं?”
पाटील म्हणाले,
“त्या घरात कोणी राहत नाही. तुम्ही म्हणालात की तुम्हाला भीती वाटत नाही... म्हणून दिलं.”
“त्या घरात कोणी राहत नाही. तुम्ही म्हणालात की तुम्हाला भीती वाटत नाही... म्हणून दिलं.”
ती काही बोलली नाही. पण तिच्या डोळ्यात आता भीती नव्हती, तर एक प्रश्न होता, तो आत्मा माझ्याकडे का आला?
त्या रात्री मितालीने ठरवलं, आज ती सगळं समजून घेईल.
तीने टॉर्च आणि हनुमानचालीसाही सोबत ठेवली.
रात्री पुन्हा आवाज आले.
“टक...टक...टक...”
तीने दरवाजा उघडला.
यावेळी तिने स्पष्ट पाहिलं, एक पांढरा झगा घातलेली स्त्री, चेहरा झाकलेला. ती हळूहळू चालत होती.
यावेळी तिने स्पष्ट पाहिलं, एक पांढरा झगा घातलेली स्त्री, चेहरा झाकलेला. ती हळूहळू चालत होती.
मिताली म्हणाली, “कोण आहेस तू?”
त्या स्त्रीने चेहरा उचलला.
फिक्कट, पाण्यात भिजलेला चेहरा. ओठांवर थरथरणारा आवाज,
“माझं नाव... सुष्मा...”
फिक्कट, पाण्यात भिजलेला चेहरा. ओठांवर थरथरणारा आवाज,
“माझं नाव... सुष्मा...”
मिताली थरकापली. “काय हवंय तुला?”
“न्याय...” तिने सांगितलं,
“माझं लग्न ठरलं होतं, पण माझ्या सख्ख्या भावाने मला मारलं... कारण त्याला जमीन हवी होती. मला विहिरीत ढकललं. माझ्या आत्म्याला शांती मिळत नाहीये...”
“माझं लग्न ठरलं होतं, पण माझ्या सख्ख्या भावाने मला मारलं... कारण त्याला जमीन हवी होती. मला विहिरीत ढकललं. माझ्या आत्म्याला शांती मिळत नाहीये...”
मितालीने तिच्या डोळ्यात पाहिलं. तिच्या डोळ्यात क्रोध नव्हता, फक्त दुःख होतं.
“मी तुला मदत करेन,” मिताली म्हणाली.
“तुझा न्याय मी मिळवून देईन.”
“तुझा न्याय मी मिळवून देईन.”
दुसऱ्या दिवशी तिने गावात चौकशी सुरू केली. रघुनाथपाटलांचाच मुलगा त्या काळात संशयित होता, पण पुरावे नव्हते.
मितालीला घराच्या छतावर एक जुनी पेटी सापडली. आत काही पत्रं होती, स सुष्माने लिहिलेली. त्यात लिहिलं होतं,
“माझा भाऊ मला धमकावत आहे. मला वाटतं मी आज शेवटचं पत्र लिहितेय...”
मितालीने ही पत्रं पोलिसांकडे दिली.
पोलिसांनी चौकशी केली आणि रघुनाथपाटलांचा मुलगा कबुली देताना सापडला.
पोलिसांनी चौकशी केली आणि रघुनाथपाटलांचा मुलगा कबुली देताना सापडला.
गावभर बातमी पसरली.
“ती मुलगी मरणानंतरही न्याय मिळवून गेली.”
“ती मुलगी मरणानंतरही न्याय मिळवून गेली.”
त्या रात्री मिताली परत घरात झोपली. पहाटे उठल्यावर घर शांत होतं. कोणतेही आवाज नव्हते.
तीने अंगणात पाहिलं, विहिरीजवळ पांढऱ्या फुलांचा हार पडलेला होता.
ती हसली. आता ती सावली निघून गेली होती.
ती हसली. आता ती सावली निघून गेली होती.
पण जस ती घरात परत गेली... दार हळूच आपोआप बंद झालं. आणि मागून पुन्हा तोच आवाज... “टक...टक...टक...”
ती थबकली. “कोण?” ती म्हणाली.
खोलीच्या कोपऱ्यात एक काळी सावली हलली.
थंड आवाज आला,
“आता माझा न्याय झाला... पण तुझा अजून बाकी आहे...”
थंड आवाज आला,
“आता माझा न्याय झाला... पण तुझा अजून बाकी आहे...”
मितालीच्या डोळ्यात भीतीचं थरथरणं पुन्हा उमटलं.
मेणबत्ती विझली. घरात पुन्हा अंधार झाला...
आणि छायेतून आलेले पावलांचे आवाज पुन्हा सुरू झाले,
“टक...टक...टक...”
मेणबत्ती विझली. घरात पुन्हा अंधार झाला...
आणि छायेतून आलेले पावलांचे आवाज पुन्हा सुरू झाले,
“टक...टक...टक...”
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा