Login

कॉन्फिडेंशीअल (भाग १)

तिच्या आयुष्यात एक वादळ येतं
कॉन्फिडेंशीअल (भाग १)

“एच. आय. व्ही!” प्रिस्क्रिप्शनवरच्या टेस्टचं नाव वाचून ती हादरलीच.

“पण; डॉक्टर ही टेस्ट?” बोलताना ती मध्येच थांबली. तिच्या कपाळावर घामाचे थेंब जमा झाले होते. हातपायांना कंप सुटला होता.

“टेस्ट लिहून दिली आहे. अजून रिपोर्ट आला नाहीये. रिपोर्ट पॉसिटिव्ह येईलच कशावरून? तुम्ही सतत आजारी पडत आहात, सहा महिन्यात वजन वाजवीपेक्षा कमी झालं आहे आणि बाकी सगळे रिपोर्ट निगेटिव्ह आहेत. मग हीच एक शंका का मनात ठेवायची म्हणून टेस्ट करून घेऊ. शेजारच्या लॅबमध्ये रक्त तपासणीसाठी देऊन द्या. उद्या रिपोर्ट येतील. रिपोर्ट आले की या दाखवायला.” डॉक्टर तिला म्हणाल्या.


डोक्यावर विचारांचं ओझं घेऊन ती हॉस्पिटलच्या बाहेर पडली. तपासणीसाठी रक्त देऊ की नको ह्या विचारात तिनं बाजूच्या लॅबमध्ये रक्त तपासायला दिलं आणि ती लॅबच्या बाहेर आली.


‘इतके दिवस ह्या आजाराचं नावचं ऐकून होते. आणि आता ह्या आजाराने माझ्याच शरीरात शिरकाव केला! डॉक्टर तर म्हणाल्या की आपण फक्त शंका निरसन करत आहोत; पण ह्याच आजाराची शंका तरी का यावी? का देवा? माझ्याच नशिबात हा फेरा कशाला?’ डोळ्यात श्रावणधारा घेऊन ती रस्त्याच्या कडेला उभी होती. समोरून जाणाऱ्या वाहानांकडं टक लावून बघत होती. या गर्दीत जणू ती एकटीच होती.


“कुठं जायचं मॅडम?” एक रिक्षावाला तिच्याजवळ येऊन थांबला.


“कर्वे नगर.” ती निर्विकारपणे म्हणाली आणि रिक्षात बसली. रिक्षावाल्याने मीटर सुरू केलं आणि रिक्षा निघाली. रिक्षाच्या गतीसोबत तिच्या विचारांची गतीही वाढली होती आणि त्याचबरोबर डोळ्यांतले अश्रूसुद्धा. घाईतच तिनं पर्समधला मोबाईल काढला आणि इंटरनेट सुरू केलं. क्रोम ब्राऊझर उघडलं आणि एच. आय. व्ही. रोगाचे कारण असं टाइप केलं. पहिलंच कारण वाचलं आणि तिला अजूनच दरदरून घाम फुटला.


‘ह्यात दिलंय की हा रोग… म्हणजे… माझं तर असं कुठंच काहीच नाही, मी असलं कधी काही केलंही नाही… म्हणजे तोच… त्याच्यामुळं मला हा रोग झालाय! माझी अशी प्रतारणा त्यानं का म्हणून केली असेल? कुठं कमी पडले होते मी? शेवटी पुरूषच तो, त्यानं दाखवून दिलं.’ आलेला हुंदका कसाबसा दाबत ती मनाशीच पुटपुटली. तेवढ्यात त्याचा फोन आला. त्याचं नाव बघताच तिला हातातला मोबाईल फेकून द्यावा वाटला. तिनं स्वतःवरच चिडून फोन बॅगमध्ये टाकला.


“मॅडम, स्टॉप आला.” रिक्षावाला म्हणाला तशी ती तिच्या विचारातून बाहेर आली. रिक्षावाल्याचे पैसे देऊन ती खाली उतरली. रोजचाच वाटणारा रस्ता आज मात्र वेगळाच भासत होता. क्षणभर आपण कुठं आहोत हेही तिला कळलं नाही. कावऱ्याबावऱ्या नजरेनं ती इकडं तिकडं पाहू लागली.

“काय गं, कुठं गेली होतीस?” तिच्याच कॉलनीतली एक बाई तिला भेटली.


“बाहेर गेले होते. एक काम होतं.” तिनं उत्तर दिलं.


“हो का? अगं बरं आहे ना तुला? चेहरा का असा दिसतोय? काळजी घे बाई. भेटू नंतर. मला किट्टी पार्टीला जायला उशीर होतोय.” ती बाई तिला म्हणाली आणि तिथून घाईतच निघून गेली. तिनं पर्समधील पाण्याची बॉटल काढली आणि गटागट पाणी पिलं. थोडंस पाणी चेहऱ्यावर मारून अनिच्छेनं ती घराच्या दिशेनं निघाली.

तिनं दारावरची बेल वाजवली तसा तिच्या मुलांनी दरवाजा उघडला.


“आई, किती वेळ लावलास गं, आमची तयारी झालीसुद्धा.” मुलं तिला बिलगली. मुलांचा स्पर्श होताच तिला अजूनच गहिवरून आलं. डोळ्यातलं पाणी तिनं कसबसं थोपवलं.